Samen met de Inammorata vertrekken we in de ochtend vanuit Marigot Bay voor een oversteek van 430 mijl naar Los Roques, Venezuala. We hebben lang getwijfeld of we deze eilandengroep zouden bezoeken omdat het toch bij Venezuela hoort en we niet zeker weten of het wel veilig is. Uiteindelijk weet onder andere Rudi van de Sea Ya ons te overtuigen dat het zonde zou zijn als we er niet naartoe zouden gaan omdat het er zo ontzettend mooi is. Uit voorzorg zetten we onze AIS-zender uit en voeren we alleen lage verlichting in plaats van het toplicht in de mast. Op deze manier zijn we niet zo goed zichtbaar voor andere boten. Wij kunnen de andere boten wel in de gaten houden met de AIS-ontvanger en radar.

De weerberichten zijn niet ideaal maar een beetje last-minute besluiten we toch om op 2 juni te vertrekken. Er wordt behoorlijk wat wind voorspeld, met name voor het laatste stuk maar de voorspellingen voor de rest van de week zijn nog slechter.

Ik zit een beetje gespannen in de kuip wanneer we de zeilen gezet hebben en de baai achter ons uit het zicht zien verdwijnen. Het is toch alweer een tijdje geleden dat we een meerdaagse zeiltocht gedaan hebben en de gedachte aan harde wind tijdens de nacht maakt me wat onzeker. Voordat het donker wordt en het wachtsysteem van start gaat trimmen we de zeilen zodat we ongeveer dezelfde snelheid hebben als de Innamorata. Tijdens de nacht blijkt het uiteindelijk allemaal heel erg mee te vallen. De maan zorgt voor voldoende licht, er staat redelijk wat wind maar het is comfortabel aan boord. We blijven dichtbij de Innamorata en de eerste nacht is al snel weer voorbij.

De volgende dag genieten we samen van een prachtige dag op het water. Ook de nacht verloopt rustig en we zitten lekker in ons ritme.

De laatste dag probeer ik een visje te vangen en staar naar het lijntje dat achter de boot sleept. Ik heb een wasknijper aan een stukje elastiek gemaakt wat ik aan de lijn bevestig. De wasknijper zet ik op het fruitnetje zodat deze los komt als ik beet heb.

Na een uurtje waterstaren wordt de rust verstoord door een losschietende wasknijper. Ik haal de lijn binnen maar voel weinig weerstand. Mijn vermoeden wordt bevestigd wanneer ik aan het uiteinde alleen een stukje lijn zie hangen. Er zat een stalen lijn aan het aas maar deze is gewoon doormidden gebeten. Op Sint Maarten heb ik nog een nieuwe gekocht dus ik kan nog een poging wagen. Nog geen tien minuten later vliegt de wasknijper weer van het fruitnet. Dit keer kost het me moeite om de lijn binnen te trekken en er komt een donkere schim in zicht. Het blijkt een Wahoo van minstens meter lang te zijn die we tegen de zwemtrap van de boot trekken. We proberen het beest aan boord te hijsen maar dan schiet de haak los. Wat een pech! We waren heel dichtbij maar de Wahoo kunnen we nog niet van ons lijstje afstrepen. De rest van de dag hebben de vissen geen honger meer en we halen voor het donker wordt de lijn binnen.

Zowel de Innamorata als wij minderen zeil om de snelheid er een beetje uit te halen zodat we morgenvroeg bij daglicht aankomen.

De volgende ochtend komen we volgens planning bij zonsopkomst aan op Los Roques. We kunnen terugkijken op een mooie, snelle en comfortable oversteek.