Het Caribisch orkaanseizoen loopt van juni tot en met november dus het wordt weer langzaam tijd om af te zakken naar het zuiden om optimaal gebruik te kunnen maken van de tijd die we hebben voordat we in februari naar Panama gaan.

Vanuit New York zeilen we samen met zeilboot Linde langs de Amerikaanse oostkust naar de Delaware Bay. Ankeren blijkt hier wat lastiger dus we besluiten om door te varen naar Chesapeake City. Een leuk klein plaatsje waar de zeilerswereld duidelijk aanwezig is.

We zijn wel toe aan een rondje boodschappen maar zoals bijna overal in Amerika liggen de supermarkten niet in het centrum maar ergens daarbuiten vlakbij een highway. Dat betekent vaak ver lopen of fietsen in dit geval. Ik mag een van de vouwfietsjes van de Linde lenen en samen met Hans en Rik gaan we naar de Wallmart. Een kleine miscalculatie met betrekking tot miles en kilometers op de routeplanner van de telefoon zorgt ervoor dat we al 15 kilometer gefietst hebben als we de parkeerplaats van de Wallmart opdraaien. Uiteraard worden we weer heel vreemd aangekeken met onze fietsen, rugzakken en tassen want niemand haalt het hier ook maar in zijn hoofd om met iets anders als de auto te gaan winkelen.

Sanne en Hans op de vouwfiets naar de Wallmart

Een indruk van de omvang van de Wallmart in Amerika

Bepakt en bezakt besluiten we een alternatieve route terug te nemen want die is korter en dan hebben we weer even een ander uitzicht als op de heenweg. Het blijkt de Hilltop road te zijn die zijn naam eer aan doet. Met zware rugzakken ploeteren we ons berg op waarbij ik per ongeluk een enorme file veroorzaak zonder dat ik het zelf in de gaten heb en Hans en Rik boven aan de berg dubbel liggen van het lachen wanneer ze de stoet auto’s achter mij aan zien komen. Boven op de berg wordt ik dan ook met luid gejoel en getoeter ingehaald door de gefrustreerde en gehaaste Amerikanen.

Uiteraard weet Rik dit memorabele moment vast te leggen op de gevoelige plaat

In het kanaal wat de Delaware met de Chesapeake Bay verbindt en waaraan ook Chesapeake City ligt stroomt het heel hard. We hebben goed getimed en vliegen richting de Chesapeake Bay waar we beginnen aan onze KreekWeek.

De Chesapeake Bay is een beroemd zeilgebied in Amerika. Ik denk zoiets als het IJsselmeer in Nederland maar dan een beetje anders. Er zijn talloze kreekjes met verlaten ankerplekjes maar ook dorpen waar je in een marina, aan een free dock of voor anker kunt.

De rustige plekjes zijn best aardig maar het is op sommige plekken lastig om aan land te gaan omdat veel grond privéterrein is wat verboden toegang voor ons betekent. We overtreden hier en daar een beetje de wet om wat rond te wandelen maar zijn wel op onze hoede voor eventuele waakhonden of Amerikanen met jachtgeweren.

Amerika is het land van de (verbods)bordjes en werkelijk overal staat geschreven wat er vooral niet mag. Hieronder een greep uit het assortiment.

Hier blijkt dat de bordjesfabrikant echt goede zaken doet. Voor de zekerheid nog een bordje “No daytime parking” erbij?

De strandregels; let op de extra aangeplakte notificaties onderaan. Blijkbaar was het bord toch net wat te klein uitgevoerd.

Niet zelden wordt er ook met boetebedragen gedreigd

Deze bijzondere hebben we nog niet eerder gezien; pas op Amish!

Verder vliegen ons de Trump- en National-Rifle-Assosiation-vlaggen ons om de oren. Opvallende motorboten varen er mee rond en menigeen heeft naast natuurlijk een enorme Amerikaanse vlag deze exemplaren ook aan de gevel van het huis hangen.

Na de Lloyd Creek, Dyer Creek, Sassafras River en Worton Creek komen we aan bij Hopkins Creek wat weer een beetje tot de bewoonde wereld gerekend kan worden.

De dinghy mag geparkeerd worden bij de bar en we worden zelfs met een heuse truck naar de supermarkt gebracht door een Amerikaan. Met een rugzakje vol etenswaar sjokken we terug en stoppen uiteraard bij de bar voor een drankje. Het is donderdag en dan zijn alle drankjes de hele dag 2 for 1, een feestje voor ons budget.

We schuiven een stoel op als een man en een vrouw aan komen lopen en willen bestellen. De vrouw gaat zitten maar de man schuift de stoel die wij hem net aangeboden hebben nonchalant opzij en meldt dat hij liever staat. De forse kerel met kistjes onder vol getatoeëerde benen draagt een kapot gescheurd t-shirt dat weer aan elkaar geknoopt is en heeft een bijzondere verzameling ijzerwaren in zijn oren hangen. Daarnaast stinkt ie ook nog eens ontzettend naar zweet en ik schuif maar iets verder richting Rik om deze ruige vent de plaats te geven die hij denkt nodig te hebben. De vrouw die langs hem zit vind het allemaal prachtig en geniet er zichtbaar van dat haar man zo’n stoere jongen is. Ze bestellen een paar biertjes en een take-out meal. Tijdens het wachten op het eten bestelt de man nog een dozijn oesters die met een grote hoeveelheid hot sauce in record tempo naar binnen worden geslobberd. Het lijkt wel een vreetwedstrijd en het geheel ziet er nogal onsmakelijk uit. Gelukkig is dan het eten klaar dat in piepschuimen bakjes en plastic tassen aangeboden wordt en het stel vertrekt in hun truck met NRA-vlag.

De volgende mensen die langs ons komen zitten zijn twee vrouwen. We maken een gezellig praatje en vertellen dat we morgen naar de Walmart willen gaan. Dat is natuurlijk veel te ver lopen en is ook nog eens heel gevaarlijk, als je naar de dichtstbijzijnde Walmart gaat tenminste. Daar is een wijk met woningen voor mensen zonder vast inkomen en in de Walmart zelf wordt gevochten. Daarnaast zou het zomaar eens kunnen dat er mannen met guns rondlopen. Een van de dames zou ons met de auto meenemen naar een andere Walmart als ze morgen niet op vakantie zou gaan. We beloven maar dat we echt niet naar de “slechte” Walmart gaan, betalen voor ons biertje en gaan terug naar de boot.

Ik ben toch een beetje in de war door dit land. De een doet zich heel stoer voor en heeft een gun om zichzelf te kunnen verdedigen uit angst voor andere stoere mannen met guns. En de ander vind alles gevaarlijk, blijft vooral op bekend terrein, houdt zich braaf aan alle regeltjes die op de ontelbare bordjes in het straatbeeld te vinden zijn, is vooral heel bang voor stoere mannen met guns en overweegt daardoor om zelf ook maar een gun aan te schaffen om zichzelf te beschermen.

Eigenlijk is iedereen dus bang en met name voor elkaar. Is deze betonnen jungle nu echt zo gevaarlijk of is het een op grote schaal uit de hand gelopen geval van bangmakerij?

De volgende dag gaat Rik op de fiets, gewapend met een fietspomp en een plaksetje, toch naar de gevaarlijke Walmart. Het slot zijn we kwijt dus Rik besluit met fiets en al naar binnen te gaan om diefstal te voorkomen. De medewerkers schrikken harder van de fiets dan van een man met een gun aan zijn broek en Rik wordt gesommeerd om het pand te verlaten waarop hij uitlegt dat hij alleen een fietsslot wil kopen. De oplossing is uiteindelijk een privé bewaker bij de fiets terwijl Rik boodschappen doet; probleem opgelost.

We hadden natuurlijk thuis kunnen blijven of met een veilige taxi naar een andere Walmart kunnen gaan maar dan zouden we de rest van ons leven bang zijn geweest voor die ene akelige Walmart waar uiteindelijk niks mis mee blijkt te zijn en waar er zelfs op je fiets wordt gepast.