We hebben even getwijfeld om naar Dominica te gaan omdat orkaan Maria in september 2017 enorme verwoesting heeft aangericht en het er niet helemaal veilig zou zijn. Onder de zeilers is er veel contact en wordt informatie uitgewisseld maar soms ontstaan er daardoor verhalen die overdreven worden en een eigen leven gaan leiden. Na zelf op onderzoek uit te zijn gegaan besluiten we om toch een kijkje te nemen. Als er geen toeristen meer komen dan kunnen veel mensen die al alles kwijt zijn geraakt immers geen geld meer verdienen.

Bij aankomst in de baai zien we dat bijna alles daken van de huizen kapot zijn en de schade is enorm. Overal wordt hard gewerkt aan de wederopbouw van dit eiland. Ondanks alle ellende zijn de mensen ontzettend vriendelijk en is de sfeer goed.

Er komt er een boatboy op ons af. Het is iemand van Seacat die ons een mooring aanbiedt. Niet veel later liggen we op een mooi plekje en worden we begeleid naar de douane en immigratie. We komen een Frans gezin tegen dat morgen een tour naar het boiling lake heeft geboekt bij Seacat. Deze trip staat ook op ons verlanglijstje en niet veel later is alles geregeld. We worden om acht uur ’s ochtends opgehaald.

Dit betekent wel dat we op tijd naar bed moeten want het schijnt een pittige wandeltocht te zijn. Rik en ik zitten ’s avonds nog even buiten wanneer Rik opmerkt dat de catamaran naast ons verplaatst. Dan lijkt ook de andere zeilboot naast ons zich te verplaatsen.

“De anderen liggen op hun plek, wij verplaatsen, onze mooring is los!” roept Rik ineens. Snel starten hij de motor terwijl ik de navigatie instrumenten aanzet en vervolgens naar het voordek sprint om te kijken wat er aan de hand is. We drijven met mooringbal en al door de baai. Ik maak het hele zaakje los en probeer aanwijzingen te geven aan Rik die in het donker tussen de andere boten door moet manoeuvreren terwijl de meesten geen verlichting aan hebben en daardoor nauwelijks zichtbaar zijn.

Rik roept Seacat op via de marifoon en vertelt wat er aan de hand is. Ze zijn snel bij ons en begeleiden ons naar een andere mooring maar die ligt op een ongunstige plek. Nog geen 5 meter achter ons staat een kapotgeslagen betonnen jetty (aanlegsteiger) in het water. Als het nu mis gaat dan gaat het goed mis en door ons incidentje vertrouwen we deze mooring niet helemaal.

Dan komt Marcus langszij. Over hem hebben we veel gelezen op internet en in de pilot. Hij vertelt dat de moorings van Seacat niet goed gecontroleerd worden en niet sterk genoeg zijn. Zijn moorings bestaan uit zware betonblokken met een ketting eraan en hij onderhoudt ze zelf. Omdat we goede dingen over deze Marcus gehoord hebben besluiten we om nog maar een keer te verplaatsen. Dit keer liggen we op een goede plek waar we ons ankeralarm kunnen zetten zodat we er op tijd bij zijn als er iets mis gaat.

Een geweldige nachtrust hebben we niet maar we besluiten om toch met de tour van Seacat naar het boiling lake te gaan. Om precies acht uur worden we opgehaald en naar de taxi gebracht. De meneer bij het busje stelt zich voor als meneer Seacat (dit is dus de eigenaar van de moorings). Met het busje rijden we naar de Titou Gorge waar ook het wandelpad naar het boiling lake start. Het is ongeveer 3 uur lopen enkele reis en we kunnen alleen via dezelfde route terug. We hebben dus een wandeling van 6 uur voor de boeg.

Het pad bestaat uit boomstammen op de grond maar is op veel plaatsen verwoest door de orkaan. Veel bomen zijn omgevallen en alles wat rechtop staat is zwaar beschadigd. Na een uurtje klimmen en dalen begint het echt leuk te worden. Nu is er geen pad meer en banen we ons een weg door riviertjes en klimmen met touwen langs rotswanden omhoog en omlaag. In Nederland zou deze wandelroute zeker niet meer toegankelijk zijn; veel te gevaarlijk. Wij vinden het wel avontuurlijk.

Het regent al de hele morgen en natuurlijk hebben wij slimmeriken geen regenjassen meegenomen. Dat hindert niet want we hebben het ontzettend warm door al het geklauter.

Net voor aankomst bij het meer wordt ons een moddermasker aangemeten en krijgt iedereen een “black egg” dat in het hete water uit de grond gekookt wordt wat volgens onze gids ontzettend gezond is.

Een half uurtje later bereiken we eindelijk het boiling lake. Een zware tocht maar zeker de moeite waard.

Seacat bereid de lunch en we smikkelen van brood en salade met vis. Dan is het tijd om aan de terugweg te beginnen. Vanwege de zware regenval moeten we opschieten omdat het water in de rivier stijgt en het dan niet meer mogelijk is om deze over te steken.

De terugweg is zwaar en ik heb respect voor het Franse gezin met twee kinderen. De jongens lopen voorop en lijken nergens last van te hebben. Ik moet me het laatste stuk met handen en voeten de berg op werken maar we hebben het gedaan! We survived the boiling lake! (zoals het hier gezegd wordt).

Een verfrissende duik in het koude water van de Titou Gorge sluit de excursie af. De Titou gorge is een natuurlijke kloof die ontstaan is door gesmolten lava dat opengespleten is toen het afkoelde. Het kleine stukje zwemmen tussen de rotswanden (in het midden van de foto zie je de ingang) om de waterval te bereiken is een bijzondere ervaring.