5 april, dag 1:

Op 5 april beginnen we samen met zeilboot Mora om 09.00uur aan de oversteek naar de Cayman Islands. Gedurende de dag kunnen we mooi zeilen en alles gaat goed aan boord. Dan zie ik opeens in de verte aan bakboord een aantal dolfijnen uit het water springen. Er komen er steeds meer bij en ze komen onze kant op. Fantastisch zo veel voor de boeg. Dit is de grootste groep dolfijnen die we tot nu toe gezien hebben.

Mijn eerste wacht begint om tien uur ’s avonds en alles lijkt rustig. Nog geen tien minuten later begint het keihard te regenen. Ik hijs me in mijn zeilpak en haal de kussens naar binnen. De wind besluit ook wat anders te gaan doen en draait negentig graden en valt vervolgens helemaal weg zodat de zeilen hevig beginnen te klapperen. Klapperende zeilen, en zeker in de nacht, zijn een grote ergernis. Rik is er dan ook wakker van geworden en komt buiten een kijkje nemen. We besluiten de motor te starten en Rik duikt weer naar binnen.

Een half uurtje later zie ik aan stuurboord een licht wat het lichtbaken van een ondiepte blijkt te zijn. Ik blijf maar in die richting kijken en meen dan een licht heel dichtbij te zien. En nog een, en nog een! Dan zie ik ze weer niet en ik twijfel aan mijn eigen ogen. Dit stuk water  staat niet bekend als het meest veilige in de Carieb vanwege piraterij. Daardoor ben ik toch wel een beetje angstig dit keer. In het donker blijf ik me maar indenken dat ik steeds lichtjes zie die ik niet thuis kan brengen en die er in het echt natuurlijk helemaal niet zijn. Toch die arme Rik nog maar een keer wakker maken. Hij stelt me gerust en kan daarna zelf ook weer rustig gaan slapen. Als je zo in het donker alleen buiten zit kan een plakkaat drijvend zeewier al op een boot lijken die ineens heel dichtbij komt. Een schaduw of ster die door de wolken heen piept kan me al aan het schrikken maken.

Inmiddels is de wind aangetrokken tot achttien knopen uit de voorspelde hoek waardoor we weer kunnen zeilen en de motor uit kan. Niet echt fijn zo’n eerste nacht met wisselende weersomstandigheden en een stuurvrouw die af en toe met knikkende knieën in de kuip zit (en dan bedoel ik niet vanwege de kou). Ach, morgen zijn we het “beruchte stuk” voorbij en kan ik hopelijk wat meer genieten van de sterrenhemel en de nacht op zee.

6 april, dag 2:

Na een onrustige en hobbelige nacht wordt het langzaam weer licht en ziet de wereld er plots wat vriendelijker uit. De vervelende golven staan er nog steeds maar nu zie je ze tenminste aankomen zodat je je snel ergens aan vast kunt grijpen of weg kunt duiken voordat je een plens water over je heen krijgt. De ochtend aan boord staat in het teken van bijslapen. Onze nachtrust van afgelopen nacht bestond uit slechts twee versnipperde uurtjes slaap per persoon.

Rond de middag ligt Rik een welverdiend tukkie te doen en ik bedenk me dat hij wel een lekker maaltje verdiend heeft. We zitten even op wat dieper water wat het aan boord comfortabeler maakt en het koken vergemakkelijkt omdat de boot niet zo hard op en neer slingert. Ik zit buiten aardappelen te schillen als Rik zijn slaperige hoofd naar buiten steekt. Een half uurtje later smikkelen we van gebakken aardappeltjes, zoete wortelen en een hamburger speciaal. Daar knap een mens van op!

Gedurende de middag blijft het weer wisselvallig. De wind is niet constant in zowel richting als kracht. We zijn continu bezig met het bijstellen van de zeilen. Ook komen er meerdere squalls (plaatselijke buien) voorbij die rare wind met zich meebrengen. We zien ze op de radar aankomen en proberen ze waar mogelijk te ontwijken wat uiteindelijk vrij aardig lukt. Als de avond valt zitten we op het laatste stukje ondiepe water. Naar schattig zullen we dit rond middernacht gepasseerd zijn en zal de zee een stukje rustiger worden.

7 april, dag 3:

Wanneer we de laatste nacht ingaan blijft de wind erg veranderlijk. Regelmatig moet de een de ander wakker maken om te helpen met het bijstellen van de zeilen. Rond half elf ’s avonds zit ik buiten en schrik enorm van een harde knal gevolgd door een gigantische bak zeewater die over het dek en in de kuip spoelt. Ook Rik schiet hierdoor rechtop in zijn bed en komt naar buiten. Mijn eerste gedachte is dat we ergens tegenaan zijn gevaren maar dit blijkt gelukkig niet het geval. Waarschijnlijk zijn we vol in een golf gedoken in plaats van er overheen te gaan.

Na dit incidentje rollen we nog wat zeil in en Rik blijft nog een half uurtje bij me tot ik een beetje bijgekomen ben van de schrik.

Na één uur wordt het eindelijk wat rustiger en kunnen we mooi zeilen tot om half 5 de wind weer helemaal wegvalt en de motor bijgezet moet worden. Voordeel is wel dat met de wind ook de vervelende golven grotendeels zijn verdwenen en ik besluit een vislijntje uit te gooien.

8 april, dag 4:

Om zeven uur ’s ochtends hebben we nog zo’n 35 mijl te gaan. We varen nog steeds op de motor maar Rik hoort een vreemd geluid dat hij niet helemaal thuis kan brengen. In de motorruimte is niets vreemds te zien dus we vermoeden dat er rommel in de schroef zit. We knutselen een lange stok aan de GoPro camera en steken deze achter de boot in het water. Al snel is duidelijk dat Rik een goed gehoor heeft wat er hangt een dikke prop zeewier om de schroefas gedraaid. We leggen de boot stil en Rik gaat het water in. Na vijf minuten is het euvel verholpen en Rik tegelijkertijd gedoucht. De rest van de dag kunnen we helaas niet meer zeilen omdat er echt te weinig wind staat om nog bij daglicht aan te komen. Wel vangen we nog een kleine mahi mahi die voor vanavond op het menu staat.

En dan hebben we land in zicht!

Een vreemd klein langwerpig eiland met hoge kliffen en een soort vlak plateau erboven. Het doet ons een beetje denken aan de kliffen langs de Engelse kust. Niet veel later knopen we vast aan een van de gratis moorings.

Op Cayman Brac hoeven we niet naar Customs en Immigratie om in te klaren want de officials komen gewoon naar ons toe. Een pick-up truck met daarachter een trailer met de douaneboot verschijnt aan de kade. De boot wordt speciaal voor Mora en Incentive te water gelaten om de officials aan boord te brengen. Het manoeuvreren met 300pk aan buitenboordmotorgeweld moet nog wel een beetje geoefend worden maar even later hebben we toch drie mannen in uniform aan boord.

We gaan binnen aan tafel zitten om de papierhandel af te handelen. Dan blijkt één van de heren al snel niet te beschikken over een stel zeebenen en hij wordt door zijn collega’s van boord geholpen en naar de wal gebracht. Gelukkig kan meneer drie ook de benodigde stempeltjes zetten en zo zijn we officieel aangekomen op Cayman Brac.

Er komen hier maar zo’n 100 zeilboten per jaar. We liggen iets te rollen aan de mooring maar het is niet oncomfortabel, we zijn goed ingeslingerd de afgelopen dagen.