De afgelopen dagen voelen als een wervelwind die in razend tempo aan ons voorbij gevlogen is. We zijn er nog niet echt aan toe gekomen om te genieten van onze aankomst op de Pacific want we zijn eigenlijk alleen nog maar bezig geweest met klussen aan de boot waarbij Murphy ons weer eens gezelschap hield en de moed een beetje in de schoenen zakte.

Het begon met de constatering dat de dynamo de accu’s niet meer goed bij kon laden. No Problemo dachten we, we hebben inmiddels een reserve dynamo aan boord. Even uitwisselen en klaar is Kees, maar niks was minder waar.

Om een heel lang verhaal iets korter te maken bleek het probleem in een regelaar te zitten die de stroom tussen de start- en huishoudaccu’s verdeelt. Via bus, tram en taxi komen we uit bij een elektrozaakje in een achterbuurt van de stad. Ze solderen er wel nieuwe diodes in maar dat is morgen pas klaar.

Achterbuurt in Panama City

Een van de zaken in de “automaterialenbuurt”

Balie van de dynamoman

We gaan met lege handen terug naar huis en Rik herhaalt de rit de volgende dag om het onderdeel weer op te halen. Helaas blijken slechts drie van de zes diodes vervangen en de regelaar nog steeds stuk.

Het betere bak- en braadwerk, regelaar nog steeds defect

Dynamo dag 3: We varen met de dinghy naar de kant maar de buitenboordmotor geeft kuren. We kunnen enkel nog stationair naar de kant tuffen. Zodra we ook maar een beetje gas geven valt de motor stil. De moed begint ons nu echt een beetje in de schoenen te zakken en we besluiten de dynamo prioriteit te geven. De buitenboordmotor repareren we daarna wel.

Na uren gelezen te hebben over scheidingsregelaars/diodebruggen, alle watersportzaken en accuboeren te hebben afgezocht en met inmiddels 10km in de benen hebben we een mogelijkheid om veel te duur een nieuwe regelaar te kopen.

Het is een beetje een mysterieus gedoe wanneer we op de bovenste verdieping van de zaak in een hoekje waar geen camera’s hangen de deal verder bespreken. Het gevraagde onderdeel kan er binnen een uur zijn en we worden geacht cash te betalen.

We balen ontzettend omdat we goed weten dat we ontzettend besodemieterd worden maar veel andere opties hebben we niet. Alle alternatieven zijn technisch minder goed, nog duurder, hebben een veel te lange levertijd of we weten het juiste adres zelf gewoon niet te vinden. Zo gaat dat soms in dit soort landen en dat is niet leuk maar hoort erbij.

De nieuwe regelaar

We sukkelen met ons defecte motortje maar mét een nieuwe laadregelaar in slakkengang terug naar de boot. De hele tent kan weer op z’n kop om alle benodigde materialen en gereedschappen onder vloer en banken uit te halen maar tegen zonsondergang is het zaakje geïnstalleerd en lijkt het weer te werken.

Je ziet de aankomst in Panama City na de doorvaart door het kanaal als iets euforisch en dan heb je echt niet de behoefte om met dit soort dingen bezig te zijn maar wonen en reizen op een boot brengt ook regelmatig klussen met zich mee waar je uiteindelijk dan ook wel weer heel veel van leert.

In de dagen die volgen blijkt de laadregelaar super te werken en het probleempje met de buitenboordmotor een kleinigheidje door vuile brandstof te zijn en dus snel opgelost.

Onze neuzen staan weer helemaal richting de oversteek en we gaan met frisse energie en goede moed verder met de voorbereidingen maar tegelijkertijd beginnen we verontrustende berichten te ontvangen vanuit het thuisfront met betrekking tot het Corona virus wat zich razendsnel verspreid. Nog onbewust van de verregaande gevolgen wereldwijd en de gevolgen die dit voor onze reis zal gaan hebben, zitten we volop in de voorbereidingsmodus totdat opeens de wereld op slot lijkt te gaan. Daarover meer in het volgende blog.