Vanuit Vanua Balavu zeilen we één nachtje door naar het eiland Vulaga in de Lau Group van Fiji. Net zoals bij de atollen in de Tuamotus in Frans Polynesië moeten we ook hier weer een spannende pas door. Deze opening in het rif is erg smal en de stroming kan er heel sterk zijn.

We hebben het niet helemaal goed getimed, de omstandigheden in de pas zijn nogal onrustig en er staan behoorlijke golven. De eerste poging breken we halverwege af omdat we het niet vertrouwen. We zijn door andere zeilers die al in de baai zijn gespot en we worden opgeroepen via de marifoon.

Met wat extra informatie van zeilers die de pas al door zijn gevaren besluiten we nog een poging te wagen en dit keer lukt het om binnen te komen hoewel ik het nog steeds heel erg spannend vind. De kaarten die we van dit gebied hebben zijn lang niet overal betrouwbaar en navigeren doen we in combinatie met satellietbeelden en door goed voor ons uit te kijken en de kleuren van het water te lezen.

Het water is echter zo helder dat je ieder rif en elke rots ziet liggen, of deze nu 2 of 8 meter diep ligt. Ik sta voor op de boeg en vind het erg lastig om Rik goede aanwijzingen te geven. Het ligt bezaaid met rotsen en het is dus heel moeilijk om in te schatten of we er met onze kiel overheen kunnen of niet.

De nodige stress momentjes later zijn we bij de ankerplek waar de bodem uitsluitend uit zand bestaat en een plekje zoeken daardoor een makkie is.

Fiji op de nautische kaart. Vulaga ligt bij de rode pijl

Wederom bevinden we ons op een paradijselijke plek. Helder blauw water, witte zandstranden en groene palmbomen. Net als bij Vanua Balavu liggen ook hier tientallen kleine paddestoelvormige eilandjes in de baai.

We mogen in verband met Covid helaas niet naar het dorp maar er is evengoed genoeg te zien en te doen. We beginnen met een dinghy excursie door de lagune. Ik vind het heerlijk om kriskras tussen de eilandjes door te varen en zo nu en dan in het water plonsen om een rif te bekijken of om gewoon even lekker af te koelen.

Dat we niet naar het dorp mogen betekent klaarblijkelijk niet dat de sevusevu (kava ceremonie) overgeslagen kan worden. De headman van het dorp komt met vier anderen naar de boten toe om de geschenken op te halen. Uit beleefdheid vragen we of ze wellicht een kop koffie lusten we zijn erg verrast dat we vijf minuten later met zijn allen in de kuip van Incentive zitten. De covid regels zijn een beetje merkwaardig maar we passen ons aan naar de wensen en regels van de eilandbewoners en zijn blij dat we in ieder geval deze mooie plek kunnen bezoeken.

De Fijians zijn ontzettend dol op suiker, zo ook in de koffie. In iedere mok gaan zeker vijf scheppen suiker en ook het pak melk is na het bezoek van de mannen helemaal leeg. Ik breek ons laatste pak koekjes aan en zet het op tafel. Meneer de headman neemt er meteen vijf waarvan er drie tegelijk in zijn mond en de andere twee in de koffie belanden. Daarna doen de anderen zich tegoed aan de koekjes en ook dit pak is binnen een mum van tijd leeg waar Rik en ik allebei erg om moeten lachen.

Het is een gemak dat er Engels gesproken wordt en we praten over het eiland en het dorp maar ze zijn ook erg nieuwsgierig naar onze reis.

We zijn niet alleen in de baai en van de boten om ons heen zijn de meesten geen vreemden meer. Het zeilerswereldje is klein en voelt af en toe als een grote familie. We ontmoeten onder andere de Amerikaanse boten Hoodoo, Ventana en Peregrine weer.

Tegen de avond verschijnen steeds meer bijbootjes op het strand

Het vuur wordt aangestoken en ook de drankjes komen tevoorschijn 

Met zijn allen genieten we van de mooie zonsondergang

Yanell van zeilboot Hoodoo is een fanatiek speervisser en we gaan samen met hem en Rob van Ventana naar de spannende pas waar we door binnen zijn gevaren en gaan op jacht.

Alleen snorkelen is al fantastisch en speervissen is niet mijn sterkste punt dus ik heb de belangrijke taak om de jagers te volgen en dinghy aan een touw mee te nemen terwijl ik de onderwaterwereld bewonder.

De mannen hebben succes en we komen met een aantal mooie vissen terug. Onderweg naar de boot stoppen we op een van de eilandjes om wat kokosnoten te zoeken en te ontdoen van de bast. Hiervan maken we verse kokosmelk en 's avonds genieten we van een lekkere viscurry met rijst.

Na het speervissen worden er kokosnoten geraapt op een van de eilandjes. Links Sanne, rechts Yanell (SV Hoodoo, USA)

Aan boord wordt op traditionele wijze verse kokosmelk gemaakt met een rasp die aan een plankje bevestigd is en waar je op gaat zitten.

Geloof het of niet, op dit kleine stipje op de kaart zijn we niet de enige Nederlanders! Humberto heeft van Vulaga zijn thuisbasis gemaakt en woont hier op zijn catamaran. We ontmoeten hem en drinken samen thee aan boord. Vulaga staat bekend om de houtsnijwerken die de mensen in het dorp maken die tevens een belangrijke inkomstenbron zijn. Omdat wij niet naar het dorp mogen heeft Humberto wat foto's voor ons gemaakt van de beschikbare houtsnijwerken zodat we iets uit kunnen kiezen. We kopen een kleine lali, een soort langwerpige kom waar met twee stokken op getrommeld wordt om bijvoorbeeld een ceremonie of gebedsdienst aan te kondigen. Terwijl Humberto het houtsnijwerk op gaat halen maken wij de visvangst van die ochtend schoon. Humberto is een fervent visser en neemt lokale jongens mee als hij op pad gaat. Met onze lali en een verse vis stappen we uiteindelijk van boord en zeggen Humberto en ook Vulaga gedag. We zetten koers naar buureiland Ogea.

Onze lali uit Vulanga