Van Loud en Marlène van de Rafiki kregen we te horen dat het hier behoorlijk te keer kan gaan bij harde westenwind en dat je deze haven dan beter kunt vermijden. De weersvoorspellingen worden nauwlettend in de gaten gehouden maar voor de komende dagen ziet alles er rustig uit.

Povoa do Varzim is qua plaats niet heel bijzonder. Het is leuk om een dagje rond te lopen maar dan heb je het eigenlijk ook wel gezien. Zodra je iets buiten het centrum komt zie je veel vervallen gebouwen en ontzettend veel rommel op de grond liggen. We hebben wel het idee dat dit gebied opgeknapt wordt maar daar hebben de bouwvakkers de komende tijd hun handen nog wel vol aan.

Het is tijd om de Incentive om te bouwen zodat er 4 personen aan boord kunnen slapen want we krijgen bezoek! De slaapplek voorin wordt momenteel gebruikt als bergruimte en deze moet dus vrij gemaakt worden. Alle spullen worden netjes weggeborgen, we werken alle was weg, de boot wordt van binnen en buiten afgesopt, de boodschappen worden gedaan en dan zijn we klaar om ons bezoek te ontvangen!

Vrijdagmorgen staan we om 6 uur op zodat we op tijd op de luchthaven van Porto zijn om Peter en Linda Vanlier te verwelkomen zodra ze uit het vliegtuig stappen. Na een kop koffie lopen we met een broodje in de hand over het haventerrein richting de weg. Omdat het nog donker is zien we het pad naar de straat over het hoofd en besluiten om dan maar een zandberg te beklimmen om weer op de goede weg te komen. Rik is al boven terwijl ik met het broodje nog in de hand uitglijdt en languit in het losse zand terecht kom. In plaats van een helpende hand staat er natuurlijk iemand boven aan de berg mij enorm uit te lachen. Ach..de morgenstond heeft zand in de mond!

Dat belooft wat voor de rest van de dag. Het broodje gaat de prullenbak in en we lopen naar het metrostation. Daar blijkt de metro die klaarstaat niet te stoppen bij de halte bij het vliegveld van Porto en dat we een half uur moeten wachten op de volgende. Het is ongeveer een half uurtje met metro 1 en dan nog 5 minuutjes met metro 2 dus dan komen we precies op tijd aan bij de luchthaven. Metro 1 is netjes op tijd en we komen steeds dichter bij onze bestemming. Het overstappen van metro 1 naar metro 2 gaat echter mis omdat we metro 2 net voor onze neus weg zien rijden. Dan maar een stukje lopen, het is maar 10 minuten naar de luchthaven dus dat redden we net. Al snel zien we de luchthaven op een afstandje liggen en maken een vreugdedansje dat het toch gelukt is. Nu alleen nog de ingang voor voetgangers zien te vinden.

Zo’n luchthaven heeft natuurlijk maar 1 ingang en we zijn precies de verkeerde kant opgelopen. Er staat nu een groot hek tussen ons en onze bestemming. Even twijfelen we om er overheen te klimmen maar dat geeft gegarandeerd gedonder dus dat doen we maar niet. Het vliegtuig is inmiddels geland en teleurgesteld bel ik Linda op. Ik vertel haar dat we als verassing klaar hadden willen staan bij de gate en leg uit wat er mis is gegaan. Linda moet hier natuurlijk heel hard om lachen laat weten dat ze bij de ingang op ons zullen wachten. Na wat omzwervingen door de struiken en het oversteken van een soort snelweg zijn we eindelijk op de luchthaven en zien we Peter en Linda staan. Wat is het leuk om na 2 maanden weer vrienden van thuis te zien! Samen gaan we met de metro terug en dit keer verloopt onze reis met het openbaar vervoer vlekkeloos. We zijn na vanmorgen immers ervaringsdeskundigen op het gebied van metro’s geworden.

Zodra we weer aan boord van de Incentive zijn wordt de bagage ingeruimd en is het tijd voor een borrel!