Van andere zeilers horen we al over "de groene kano" die gasten bij Paradise resort op het eiland Taveuni verwelkomd. Er zijn een aantal mooring boeien beschikbaar voor zeilboten maar die zijn toevallig allemaal bezet waardoor we moeten ankeren wat hier niet gemakkelijk is. De vriendelijke dame in de groene kano wijst ons de weg naar wat volgens haar de beste plek om te ankeren is. Bij de eerste poging hangen we met de ketting aan een blok koraal vast en het is er op een aantal plekken te diep of juist veel te ondiep om te ankeren. Uiteindelijk vinden we een plekje en echt gerust zijn we er niet op, maar de volgende ochtend vertrekt één van de andere boten en kunnen we alsnog aan de mooring.

Paradise resort wordt gerund door de Australische Allan en zijn vrouw Terri, die na elders in Fiji gewerkt te hebben in een groot resort, in 2006 met hun twee geadopteerde kinderen verhuisden naar Taveuni op zoek naar hun eigen Paradise. Ze toverden het oorspronkelijke budget hostel om tot een succesvol en één van de populairste duikresorts in Fiji.

Maar in februari 2016 slaat het noodlot toe wanneer een tropische categorie 5 cycloon met de naam Winston niet alleen de droom van Allan en Terri, maar ook een groot gedeelte van het eiland met de grond gelijk maakt en in de rest van het land enorme schade veroorzaakt.

We zien op diverse plekken langs de weg borden staan met informatie over hoe huizen veiliger en stormbestendiger teruggebouwd kunnen worden.

Allan en Terri geven samen met hun team niet op en herbouwen hun geliefde Paradise resort in ongekend tempo weer op. In juni van datzelfde jaar gaan de deuren weer open en wordt de draad weer opgepakt.

De warmte en gastvrijheid straalt van deze plek af. Bij aankomst maken we kennis met iedereen en 's avonds eten alle gasten samen aan een lange tafel als één grote familie. 's Ochtends is er vers brood en via de marifoon wordt iedereen opgeroepen om de bestelling voor het avondeten door te geven. We maken een mooie duik bij het rif voor het resort en genieten daarna van een prachtige zonsondergang in het zwembad dat uitkijkt over de zee en het nabijgelegen eiland Vanua Levu.

Zonsondergang bij Paradise resort

Een hele dag op een resort hangen is niet zo ons ding dus we verkennen dan ook graag de nabijgelegen omgeving te voet. We volgen de kustweg en komen in een gigantisch palmbomenveld terecht. Gek genoeg zijn de stammen van de palmbomen aan een zijde oranje van kleur. We horen een verhaal over voorouders die deze palmbomen met oranje stammen geplant hebben en ik grap dat het er een beetje uitziet alsof de stammen zonnebrand hebben maar de exacte oorzaak is ons nog steeds onduidelijk. Het ziet er in ieder geval wel kleurrijk uit. We merken dat ook hier weinig toerisme is en we worden regelmatig aangesproken door mensen op straat of uitgenodigd bij mensen thuis.

De palmbomen hebben hier aan één kant een oranje stam!

 

Bij vertrek vanuit het resort houdt ik er geen rekening mee dat we in een dorpje uit gaan komen en ben dan ook mijn omslagdoek vergeten. In Fiji is het gebruikelijk om als vrouw je schouders en knieën te bedekken. Ik heb wel een t-shirt aan maar daaronder een korte broek en dat vinden een aantal mannen duidelijk erg uitdagend. Nu komt het wel eens voor dat mannen naar je achterwerk of voorgevel kijken, maar het is toch heel vreemd als ze ineens naar je knieën staan te staren. Dat heb ik toch niet eerder meegemaakt. Rik heeft het ook al lang in de gaten en achteraf moeten we er samen heel erg om lachen. De volgende keer stoppen we toch maar weer een rok of pareo in de tas.

Dorpje in de buurt van het resort

 

Na lang zoeken hebben we dan toch de buurtsuper gevonden. De keuze is niet reuze..

 

Uitzicht op het eiland Vanua Levu tijdens de wandeling

 

De basisschool van Zuid-Taveuni

 

Maar wat gebeurt er als je op de datumgrens staat?

Today or Yesterday?

Op Taveuni bevindt zich vlakbij het plaatsje Somosomo de datumgrens. We reizen er per lokale bus naartoe en alleen de busrit is alweer de moeite waard. De weg is grotendeels onverhard en de bus heeft geen ramen. We kijken uit over de zee, razen door tropisch groen en langs rotswanden voort en komen volledig onder het stof aan op de bestemming.

In de bus naar Somosomo

Uitzicht tijdens de busrit

De internationale datumgrens is een denkbeeldige lijn die van de noord- naar de zuidpool loopt ruwweg gebaseerd op de 180° meridiaan halverwege de wereld van de meridiaan van Greenwich. Het is de grens tussen de ene kalenderdag en de volgende. Bij het passeren van deze datumgrens van oost naar west ga je één dag vooruit in de tijd en bij het passeren van west naar oost één dag terug in de tijd. Maar wat gebeurt er als je op de datumgrens staat? Dan sta je dus met met één been in vandaag en met het andere in gisteren. Of is het met het ene been in vandaag en het andere in morgen? Dat hangt er natuurlijk van af welke tijdszone je als huidige tijd aanhoudt!

 

We combineren het aangename met het praktische en bevoorraden in Somosomo bij de supermarkt en slaan prachtige verse groenten en fruit in op de markt. Op de terugweg stoppen we bij de natural rockslides. Het is een waterval die heel geleidelijk aan naar beneden gaat en door de jaren heen een natuurlijke glijbaan uit het gesteente heeft uitgeslepen. We vermaken ons prima en zijn weer helemaal opgefrist voordat we aan de terugweg beginnen die we dit keer per taxi afleggen.

Straatbeeld Somosomo

Rockslides

Rik op de natuurlijke glijbaan 

De nieuwe voorraad wordt netjes aan boord opgeborgen en de rest van de inboedel zeevast gezet. De vertrekmachine begint weer te draaien en de routine controles worden op de automatische piloot doorlopen. Incentive is klaar om weer verder te zeilen en wij ook.

 Op de valreep krijgen we nog een nieuwe aanwinst aan boord. We brengen onze Engelse vriend Olly op zeilboot Windarra zijn nieuwe opblaasbare paddleboard dat we vanuit Savusavu voor hem hebben meegenomen, en ik mag zijn oude paddleboard hebben! Ik ben extreem gelukkig met dit cadeau maar Rik is het er niet helemaal mee eens. Dit exemplaar is namelijk geen opblaasbare variant en dus nogal een gevaarte dat voor op het dek gebonden moet worden. Na overleg komen we tot een compromis. Het paddleboard mag blijven maar voor we vertrekken naar Nieuw Zeeland wordt het gedoneerd aan een Fijian die het kan gebruiken. Ik ben helemaal gelukkig en takel samen met Rik de nieuwe aanwinst aan boord. Ik moet toegeven dat het toch best een groot ding is en het is een beetje een gestuntel om het op het dek fatsoenlijk vastgebonden te krijgen. Rik noem het ding een “Pain In The Ass” waardoor mijn geliefde paddleboard de naam PITA krijgt.

Paddleboard "Pita" aan boord van Incentive