We worden rustig wakker met een kop koffie in de kuip. Er is nauwelijks wind waardoor we vanuit de boot het koraal en zeker vijf roggen onder ons op tien meter diepte gewoon kunnen zien. Je zou er bijna hoogtevrees van krijgen zo helder is het water hier.

 

We kunnen dan ook niet wachten om met onze duikuitrusting aan het water in te gaan. Onder een van de andere moorings vlak bij de Incentive ligt het wrak van de oorspronkelijk Russische MV Captain Keith Tibbetts. Samen met Monica van zeilboot Mora nemen we een kijkje onder water.

Het zicht is fantastisch en we zien onder andere schildpadden, roggen en de twee vaste bewoners van dit wrak. Het zijn twee Goliath Groupers genaamd Natasha en Boris.

Sanne met een schildpad

 

 

 

 

Goliath grouper Natasha of Boris

 

Rik op het voordek van het wrak

 

Als we een rondje om het wrak gemaakt hebben gaan we naar de oppervlakte en hebben nog wat lucht over in onze tanks. Dat geeft ons mooi de kans om een tweede duik onder de Incentive te maken waar prachtige koraalkoppen te zien zijn.

Op de achtergrond zie je de Incentive

 

 

Porcupinefish

 

Filefish

 

We vinden het zo mooi dat we via de lokale duikschool “Brac Scuba Shack” een aantal volle duiktanks huren en in de dagen die volgen nog verschillende duiken maken en erg onder de indruk zijn van met name de hoeveelheid spotted eagle rays die we tegenkomen. Bij het dinghy dock zijn openbare douches waar we iedere avond onze duikuitrusting en onszelf zoet af kunnen spoelen. Super handig!

 

De kuip vol duikspullen

 

\

Rik zet in de dinghy de duikuitrustingen in elkaar

 

Bij zonsondergang verzamelt zich een groepje mensen op de kade waar een afdak met daaronder wat picknickbanken staan. Het blijkt een vast clubje te zijn dat hier iedere week domino komt spelen. Een van de vrouwen geeft ons een van de zakken mango’s uit eigen tuin die ze meegebracht heeft om uit te delen. Samen drinken we een sundowner voordat we terug aan boord gaan.

 

Vlnr: Ralph, Monica, Sanne

 

Na een aantal dagen met het hoofd onder water willen we het eiland boven water ook graag gaan zien. Openbaar vervoer is er niet dus we huren samen met Ralph en Monica voor een dag een auto. We bezoeken onder andere een klein museum, nemen een kijkje bij een aantal van de vele grotten en maken een mooie wandeling naar de vuurtoren.

Op 15 April, de sterfdag van pap (Peter Kömhoff), komen we toevallig uit bij Peter’s Cave waar we wat bloemen plukken en deze bij de ingang van de grot neerleggen.

We komen een aantal bijzondere huizen tegen

 

 

 

Het valt ons op dat we op het hele eiland bijna geen kinderen zien. Op een gegeven moment komen we langs een prachtig aangelegde speeltuin maar die ligt er verlaten bij. We informeren bij mensen die voorbij komen en dan wordt ons duidelijk dat de meeste kinderen het eiland verlaten als ze gaan studeren en niet meer terugkomen zodra hun studie is afgerond.

 

Op de terugweg wil ik graag nog even stoppen bij het wrak van de Teignmouth Electron. Er is een film genaamd “The Mercy” uitgebracht over Donald Crowhurst, de man die met dit schip in 1968 aan de Golden Globe Race begon. Dit was de eerste solo non-stop zeilrace rond de wereld. Al voor vertrek was duidelijk dat de boot en Donald zelf eigenlijk nog niet klaar waren voor de race maar door regels en financiële problemen was later starten of opgeven geen optie. Op een gegeven moment begon Donald valse posities door te geven waardoor het leek alsof hij nog in de race zat voor de overwinning maar de werkelijkheid was helemaal anders. Uit logboeken blijkt dat hij uiteindelijk mentaal helemaal de weg kwijt raakte en men vermoed dat hij van boord is gesprongen. De boot is onbemand teruggevonden maar van Donald Crowhurst is nooit meer wat vernomen. Na omzwervingen via verschillende eigenaars is het wrak van juist deze trimaran op Cayman Brac terecht gekomen. Er is niet veel meer van over maar toch vind ik het bijzonder om dat het eigenlijk zo’n triest verhaal is.

De naam is nog deels zichtbaar

 

 

Dit is er nog over van de Teignmouth Electron

 

In 2018, exact vijftig jaar later, is de race nogmaals georganiseerd. De boten moeten zo veel mogelijk lijken op de boten van toen en er mag geen gebruik gemaakt worden van gps of moderne navigatie en communicatie apparatuur. De Nederlandse Mark Slats doet mee en komt na 214 dagen op zee als tweede over de finish.

 

Eenmaal terug op de Incentive blijkt de wind gedraaid waardoor we aan lagerwal liggen en ontzettend liggen te rollen. Dit is geen pretje aan boord en we slapen die nacht allebei slecht. We besluiten de volgende dag dat het tijd is om verder te gaan.

Voordat we ’s middags de dinghy opruimen wil ik nog één keer naar de kant om even lekker te douchen. Met een fles shampoo en een handdoek spring ik snel in de dinghy, start de motor en ben onderweg. Dat Rik de benzinetank al uit de dinghy gehaald heeft vergeet hij te melden en ik zie het te laat. De motor valt stil en ik kan terug roeien naar de Incentive zodat ik ongedoucht weer terug aan boord stap.

Rik voelt zich een beetje schuldig en haalt de tank weer tevoorschijn. Samen gaan we alsnog naar de kant zodat ik toch nog kan douchen. Daarna wordt alles vertrekklaar gemaakt en gaan we nog een paar uurtjes slapen. Om 03.30uur gaat de wekker en zetten we koers naar Cuba!