Los Roques is een archipel ten noorden van de kust van Venezuela en omvat ongeveer 350 kleine eilandjes verdeeld over 225.000 hectare wat het het grootste marine-park van de Caraïben maakt. We komen aan op Gran Roque wat het enige echt bewoonde eiland is. Op andere eilanden kom je soms een enkele vissersfamilie tegen.

Dit is tevens de plek waar we in moeten klaren en dat maakt me toch wel een beetje nerveus dit keer. We horen allerlei horrorverhalen over het moeten betalen van honderden dollars om hier 15 dagen te mogen verblijven. Daarnaast heb ik via andere zeilers een hele waslijst aan informatie doorgestuurd gekregen met betrekking tot de procedures en de in totaal 6 loketjes die we moeten bezoeken. Bij de eerste lijkt het direct mis te gaan wanneer er 30 dollar gevraagd wordt voor een papiertje waar je volgens mijn informatie niet voor zou hoeven te betalen. Een zeer gebrekkig woordje Spaans doet wonderen en even later lopen we met papier, zonder te betalen weer naar buiten. Iedereen is overigens wel heel vriendelijk en we voelen ons absoluut niet onveilig maar het is duidelijk dat er geaasd wordt op een extra zakcentje.

Bij loketje 2 maak ik vrienden met de grote baas Jesus en tijdens een gezellig gesprekje worden nog meer papieren ingevuld en stempelen de heren er vrolijk op los.

Loketje 3 is een bureau in een woonkamer en loketje 4 is een serieuze man in uniform die buiten achter een houten bureau zit. Volgens Rik kon deze meneer zo meedoen als slechterik in een James Bond film puur vanwege zijn uiterlijk.

Bij loketje 5 krijgen we de entree en exit stempels in ons paspoort waardoor we niet meer (tegen de wind in) terug hoeven naar Gran Roque om uit te klaren. Bij loketje 6 wordt een marinepark toeslag betaald en dan zijn we in- en uitgeklaard en mogen we hier 15 dagen lekker rondzwerven. Uiteindelijk viel het allemaal heel erg mee en hebben we slechts 40 us dollar betaald.

Het straatbeeld van Gran Roque is prachtig, netjes en charmant. Er zijn geen verharde wegen en er rijden geen auto’s. Iedere morgen staan de mensen netjes de straat voor hun huis te harken.

We maken een wandeling naar de vuurtoren vanwaar je een prachtig uitzicht over de eilanden hebt. De verschillende kleuren blauw van het water zijn fenomenaal.

Na de wandeling komen we uit bij een leuk terras waar we een colaatje bestellen. Deze kost maarliefst 1.000.000 bolivar per stuk, het duurste colaatje ooit. Eigenlijk is het juist heel goedkoop want 1.000.000 bolivar is omgerekend 1 us dollar en een paar dagen later is de wisselkoers veranderd naar 2.500.000 bolivar. Het is een vreemd gebeuren en papieren bolivars hebben we nergens gezien. Het is gewoonweg te duur om het geld te drukken omdat het zo weinig waard is. Ons was van tevoren al verteld dat het verstandig was om voldoende us dollars mee te nemen en we hebben hiermee alles kunnen betalen.

Veel geld geven we echter niet uit want erg veel is er niet te krijgen en voor vertrek uit Sint-Maarten hebben we de Incentive goed gevuld met spijs en drank.

Terug aan boord zien we een bijzonder schouwspel naast de boot. Er springen gigantisch veel vissen uit het water die achterna gezeten worden door grotere vissen en minstens zo veel vogels. Het lijkt wel alsof het water rondom onze boot kookt!

Carol van de Innamorata is verpleegster en brengt nog een bezoek aan het ziekenhuis. Daar komt ze in contact met artsen die haar vertellen dat ze bijna geen medicijnen en antibiotica kunnen krijgen. De volgende dag gaat Carol terug naar het ziekenhuis met een tas vol medicijnen die ze uit de boordvoorraad kan missen. Het medisch personeel is erg dankbaar en zijn blij met alles wat ze kunnen krijgen.

We gaan nog een avond uit eten en smullen van heerlijke verse vis en verfrissende cocktails. Iets wat we normaal gesproken niet zo snel doen maar aangezien het in totaal ongeveer 5 euro per persoon kost maken we een uitzondering.

Samen met de Innamorata besluiten we om verder te trekken. We hebben immers maar 15 dagen de tijd om dit prachtige gebied te verkennen.