Het is maar 7 mijl varen van Carenero naar Dos Mosquises maar het vislijntje wordt overboord gegooid en net voor aankomst hebben we succes. Ongelofelijk hoe gemakkelijk je hier vis kunt vangen. Met handschoenen aan trekken we de lijn langzaam binnen. Dit is nog een hele klus want er blijkt uiteindelijk een barracuda van zo’n 90cm aan te hangen die nog niet zo veel zin heeft om aan boord te komen. Natuurlijk gebeurt dit op het moment dat we het zeil in willen rollen, de motor willen starten en ons klaar willen maken om te ankeren.

Zodra de vis binnengehaald is gaan we verder met de aankomstmanoeuvre. Alles gaat zijn gangetje en we laten ons anker zakken in wederom prachtig lichtblauw water terwijl Barry de barracuda op onze kuipvloer ligt.

Na aankomst fileert Rik onze vangst en zijn we verzekerd van een lekker avondmaal.

Met de dinghy varen we naar de kant om de schildpaddenopvang te bezoeken.Chicho, de man die al 20 jaar op het eilandje woont en voor de schildpadden zorgt, verwelkomt ons en geeft een rondleiding.

We mogen zelfs een schildpad vasthouden.

Na de rondleiding lopen we samen met de bemanning van de Innamorata een rondje om het eiland.

Opeens zien we iets heel bijzonders. Vlakbij de kant valt ons oog op iets felgroens waarvan we in eerste instantie denken dat het een stuk plastic is. Het blijken uiteindelijk drie grote papegaaivissen te zijn van een soort dat we nog niet eerder gezien hebben. Ze komen gedeeltelijk uit het water omdat het zo ondiep is maar hierdoor kunnen we de prachtige kleuren heel goed zien. Helaas lastig vast te leggen op foto.

’s Avonds gaan we met een tas vol biertjes en een fles rum richting het strand. Het is de verjaardag van Lorenzo, een vriend van Chicho die ook op het eiland is, dus daar proosten we op.

Chicho is met name heel erg blij met de fles rum die hij cadeau heeft gekregen als dank voor de rondleiding. Alcohol is niet zo gemakkelijk te krijgen dus vandaar de enthousiaste reactie van onze nieuwe vriend. Ze spreken alleen Spaans maar met handen en voeten weten we ons aardig te redden. Ik vraag of het veilig is om de barracuda die we gevangen hebben op te eten. We zijn een beetje bang voor Ciguatera (ernstige ziekte die veroorzaakt wordt door de gifstof Ciguatoxine die in tropische vissen voor kan komen en in het ergste geval dodelijk kan zijn) en ik laat Chicho een foto van onze vangst zien. Hij geeft aan dat het een “piccolo” oftewel kleintje is waarop iedereen heel erg in de lach schiet. Ik dacht een behoorlijke vis gevangen te hebben maar voor lokale begrippen valt dit dus wel mee. Hij verzekert ons dat het veilig is en dat we de vis lekker op kunnen eten, alleen met de hele grote exemplaren moet je voorzichtig zijn. Rik informeert in zijn beste Spaans over Islas Aves die tussen Los Roques en Bonaire liggen. Als we hier een tussenstop maken hoeven we niet tijdens de nacht te zeilen en dat heeft toch wel onze voorkeur. Met een tekening in het zand maken we onze plannen duidelijk en Lorenzo zet direct een groot kruis door het cirkeltje dat Aves voor moet stellen. Hij vertelt iets in het Spaans wat we niet begrijpen maar één woord kunnen we verstaan: “Pirata”. Islas Aves liggen erg afgelegen en het is er dus blijkbaar niet veilig. Piraterij komt voor bij de eilanden die dicht bij het vasteland van Venezuala liggen, maar mogelijk dus ook op Aves. Dit zorgt ervoor dat we onze plannen wijzigen en een tussenstop op Aves uitsluiten. Verder krijgen we nog het advies om onze Nederlandse vlag binnen te halen tijdens de oversteek naar Bonaire. Lorenzo weet ons precies te vertellen hoe onder andere de Nederlandse, Franse en Duitse vlag eruit zien. Hij vertelt dat mensen die kwaad in de zin hebben met verrekijkers naar de vlag van een schip kijken. Een vlag van een Europees land wordt geassocieerd met geld en is potentieel doelwit voor een overval. Een gewaarschuwd mens telt voor twee dus als we over een paar dagen vertrekken gaat AIS en verlichting uit en halen we onze vlag binnen.

Als dank voor de drank krijgen wij nog een tas vol vis mee naar huis. Uit beleefdheid kunnen we dit niet weigeren maar in onze koelkast liggen ook al twee flinke barracuda filets.

Na de borrel steken we aan boord onze Cobb barbecue aan en eten vis, heel veel vis. We krijgen niet eens de helft op dus morgen staat er hetzelfde op het menu. Helemaal niet erg want het is ontzettend lekker!

De volgende ochtend maak ik de koelkast open en er komt me toch een luchtje naar buiten. De vissen die we cadeau gekregen hebben ruiken een stuk minder aantrekkelijk dan gisterenavond. Waarschijnlijk zijn ze ingevroren geweest en daardoor niet lang houdbaar wanneer ze ontdooien. Ik roep via de marifoon de Innamorata op om te vragen wat ik ermee moet doen, de helft is immers voor hun. We vertrouwen het toch niet helemaal en willen er ook niet ziek van worden dus het besluit is genomen. Ik gooi het overboord en direct komen er een aantal grote vissen op af die er heel blij mee zijn. Niet helemaal weggegooid dus.

De barracuda is gelukkig wel nog goed dus die gaat vanavond op de barbecue.

In de middag snorkelen we rond het rif waar we prachtig gekleurde vissen zien en een hele grote barracuda die me behoorlijk laat schrikken. Uit voorzorg heb ik mijn oorbellen al uitgedaan want barracuda’s houden van bling bling en wat mij betreft mogen deze jongens wel op een afstandje blijven. Zelfs als ze aan de haak hangen zijn ze best een beetje akelig met hun grote tanden. Oké, ik ben gewoon niet zo’n held, kwaaltje van moeders kant ben ik bang (sorry mam).