Ik mocht vandaag niet meer vissen, Rik wil vlees vanavond. “Dae vetlapperie mit die visse det hoof ich vandaag neet!” (vrij vertaald: Rik heeft geen zin om een vis schoon te maken met als resultaat een kuip vol vissenbloed). Nou goed dan, één dagje zonder vissen kan wel maar als we naar Bonaire vertrekken hangt het lijntje er gewoon weer achter. Eigenlijk stond er toch te veel wind en was de afstand ook erg kort.

Helaas staat er ook te veel wind om aan de buitenkant van het eiland te ankeren. Daarom zoeken we een beschut plekje om de hoek. Het lijkt erg te rollen maar uiteindelijk valt het wel mee. Rik is erg enthousiast dat we er zijn en maakt een hoop flauwekul. Wanneer hij in het water springt om het anker te controleren zorgt dit voor aangename “rust in de tent”.

We verkennen het eiland en maken een mooie wandeling.

De omgeving is prachtig maar de invloed van de mens is pijnlijk zichtbaar. Er ligt een gigantische hoeveelheid plastic verspreid over de stranden. Samen met Carol van de Innamorata rapen we zo veel op als we kunnen dragen en nemen het mee zodat we het later in een afvalbak kunnen gooien.

Als we ook onder water de boel verkend hebben gaan we terug aan boord.

De voorraad lekkers is na 2 weken zonder supermarkt zo goed als verdwenen. Met de beschikbare blikvoorraad probeer ik om een alternatief te bieden. Gisteren heb ik geprobeerd om slagroom te maken voor bij de ananas maar blijkbaar is niet alle room geschikt om slagroom van te maken. Alles stond er ook in het Frans opgeschreven en dat is nooit mijn sterkste vak geweest. Weet ik veel wat het verschil is tussen room die slagroom wordt en room die dat besluit niet te doen. Uiteindelijk was de ananas zonder slagroom ook wel lekker.

Aan het blog schrijven met Rik erbij wordt me nagenoeg onmogelijk gemaakt. De muziek gaat steeds harder en niet veel later volgt een uitgebreide imitatie van Iron Maiden. “Can I play with madness” knalt uit de speakers terwijl Rik in zijn onderbroek de show steelt.

Ook het bier is op dus de halve fles rum die we nog hebben moet er aan geloven.

De volgende ochtend ziet Rik een vissersbootje naderen met 3 mannen erin die hun gezichten met sjaals bedekken. Dit geeft toch een beetje een vreemd gevoel. Eenmaal bij ons aangekomen verdwijnen de sjaals gelukkig en vragen de mannen of we een langoest willen kopen. Aangezien we over een paar uurtjes willen vertrekken naar Bonaire zegt Rik dat we geen gebruik willen maken van hun aanbod en de mannen verdwijnen. Rik vertelt me dat hij de teleurstelling op het gezicht van de mannen af kon lezen en dat ze er wel erg arm uitzagen waardoor we spijt krijgen dat we de langoest niet gekocht hebben.

We zien dat de mannen een eind verderop hun bootje op het strand geparkeerd hebben en Rik besluit er samen met Steve van de Innamorata naartoe te varen. Ze nemen een fles rum en diverse soorten eten in blik mee. Eenmaal op het strand aangekomen zijn ze te laat om de langoest te kopen, deze hangt al boven een kampvuur. Met handen en voeten maken ze de mannen duidelijk dat dit niet erg is en ze bieden het eten en de drank aan waar de heren graag gebruik van maken (vooral de rum). Later komen ze nog een keer langs en kunnen we ze ook nog blij maken met een bougie voor hun buitenboordmotor. Het voelt goed om te zien dat ze weer lachen, zo komt er voor ons gevoel een mooi einde aan ons bezoek aan Los Roques, op naar Bonaire!