De wekker gaat en na een keertje snoozen doe ik langzaam mijn ogen open en stap uit bed. Rik is al druk bezig en ik slof naar de keuken om een keteltje water op te zetten voor de koffie. De hoes gaat van het grootzeil en het zonnetentje wordt los geritst. Dan is het tijd voor vertrek.

De andere zeilers aan het free dock zijn extra vroeg opgestaan om ons uit te zwaaien. We varen naar het volgende free dock waar de watertank gevuld wordt terwijl we genieten van een kopje koffie. Dan zijn we helemaal klaar voor de 250 mijl naar New York!

Bij het verlaten van de stad vergapen we ons nog één keer aan de immense vloot van de Amerikaanse marine. Gigantische battleships en vliegdekschepen zien we links en rechts van ons. Er komt een onderzeeër de haven binnen wat voor een hoop ophef en bombarie zorgt op kanaal 16 van de marifoon. Verder horen we een aantal knallen en dat blijken militairen schepen te zijn die schietoefeningen uitvoeren.

Een voorbij razende hovercraft en straaljagers die in formatie over ons hoofd vliegen maken het tafereel compleet.

Opeens trekt een oproep op de marifoon onze aandacht. Het is Evan, een van de zeilers waarmee we aan het free dock hebben gelegen de afgelopen dagen. Hij heeft een probleem en probeert de kustwacht te bereiken. We proberen hem op te roepen om hulp aan te bieden maar door alle drukte op de marifoon met betrekking tot de onderzeeër lukt dit niet. Dan horen we dat zijn boot genaamd de Cordelia water maakt en dat dit zo snel gaat dat hij direct assistentie nodig heeft. We proberen nogmaals contact te leggen via marifoon en whatsapp. Gelukkig reageert de kustwacht snel en binnen een paar minuten is er een reddingsboot ter plaatse om met pompen het water uit de Cordelia te krijgen. Niet veel later kan ze naar de haven gesleept worden waar een kraan klaarstaat om haar uit het water te liften.

Een gebroken schroefas blijkt uiteindelijk de boosdoener te zijn.

Als Evan ons via whatsapp laat weten dat hij veilig in de haven is aangekomen en wij hem op dit moment nergens mee kunnen helpen vervolgen we onze weg.

Eenmaal buiten de Chesapeake Bay blijkt dat de wind waar we op hoopten niet op is komen dagen. De zee is als een spiegel en er is geen zuchtje wind. Het ziet er eigenlijk best mooi uit maar het is bloedheet en de dieseldampen van de draaiende motor dwarrelen door de kuip. Dit blijft de rest van de dag zo. Omdat we zo dicht bij de kust varen hebben we wel internetbereik en kunnen dus lekker kletsen met familie en vrienden in Nederland waardoor de dag snel voorbij gaat en we, nog steeds op de motor, de nacht in tokkelen

Zo rustig als de nacht begon gaat deze ook weer voorbij. Met een roodroze gloed kondigt de zonsopkomst het einde van de nacht en tegelijk het einde van mijn wacht aan. Ik maak Rik wakker met een ontbijtje en koffie en hang nog snel de vislijn uit voordat ik in bed kruip. Drie uur later wordt ik wakker door de geur van vis in de kuip. Het is weliswaar een klein exemplaar van onbekend merk maar wordt desondanks door kapitein en bemanning eetbaar verklaard en gefileerd. Om de haverklap hangt er een visje aan de lijn maar we laten de meesten weer vrij omdat ze echt te klein zijn. Uiteindelijk houden we er twee voor bij de salade van vanavond.

Voor de verandering kunnen vandaag alle zeilen worden bijgezet. Er is zowaar net genoeg wind om zonder motor met een redelijke snelheid te zeilen. Tegen de avond valt de wind weer weg en moet toch het dieseltje aan. Al motorzeilend kruipen we steeds dichter naar New York. Dat we dichter bij komen is ook te merken aan het verkeer om ons heen. Kleine vissersbootjes schieten met hoge snelheid door het water en er is meer vrachtverkeer, Ik roep een sleper op die net iets te dichtbij dreigt te komen en zie af en toe door de boeien het bos niet meer met al die gekleurde knipperende lampjes.

Dat Rik hier ook een beetje last van heeft blijkt een paar uur later wanneer ik uit bed getrommeld wordt door een ietwat paniekerige Rik die weet te melden dat er een boot recht op ons af komt. Ik ga direct naar buiten om mee te kijken maar uiteindelijk blijkt het groene lampje toch een wit lampje te zijn en is er helemaal niets aan de hand. Het is gewoon een boot die achter ons door vaart en dus net recht op ons af komt.

Als de zon opkomt tuur ik in de verte maar we zijn nog te ver weg om de beroemde skyline van Manhattan te kunnen zien.

Toen we een aantal jaren geleden een keer naar Engeland overstaken vanuit IJmuiden maakten we er wel eens een grapje over: “Als we nou eens een stukje doorvaren, dan komen we vanzelf dat wijf met die fakkel in de hand tegen”.

Skyline Manhattan in zicht!

Maar vandaag is die grap toch echt werkelijkheid geworden want samen varen we langs het Statue of Liberty (oftewel het wijf met de fakkel) en gaan met haar op de foto.

Vlnr: Wijf met fakkel, Rik, Sanne

Daar staat ze dan!

Vlak achter Liberty Island ligt Ellis island; onze ankerplek voor de nacht. We hebben een adembenemend uitzicht op de skyline van Manhatten. Wanneer de zon ondergaat weerkaatst het avondrood in de miljoenen ramen van de wolkenkrabbers.

Hoi mam, we zijn aangekomen in New York

Ook ’s nachts genieten we van de ontelbare lichtjes van de stad.