Langs de Amerikaanse oostkust loopt de zogenaamde Intracoastal Waterway. Dit is een kanalenstelsel nabij de kust van de Atlantische oceaan waardoor je een groot stuk “binnendoor” kunt varen in plaats van over open zee.

Super handig en lekker comfortabel want het weer is over het algemeen rustig, er zijn geen golven en je kunt alles in dagtochtjes doen want ankerplekken zijn er in overvloed. De kanalen zijn net diep genoeg voor ons en de bruggen net hoog genoeg waardoor we het stuk van Beaufort naar Norfolk via deze intracoastal waterway af kunnen leggen.

Een nadeel van deze route is dat het allemaal wel wat langer duurt en dat er naar verhouding veel gemotord moet worden. Omdat we ergens ankeren voor het donker wordt en we iedere nacht lekker in ons nest kunnen liggen maken we maar een fractie van de mijlen die we per dag hadden kunnen maken wanneer we op zee zouden zeilen.

Het is ook best intensief om de hele dag kanalen te varen omdat je niet op de autopiloot kunt varen en steeds op moet letten dat je in het midden van de vaargeul blijft want daarbuiten wordt het op sommige plekken snel ondiep en loop je het risico vast te lopen. 

We vertrekken dus vanuit Beaufort. Een leuk klein plaatsje wat te voet prima te verkennen is. Een wandeling door de natuur waarbij we vergeten om rekening te houden met het tij levert natte voeten op en we lachen elkaar uit om het gestuntel waarmee we terug naar onze dinghy proberen te komen.

Beaufort is ook bekend om het Big Rock Blue Marlin Fishing Tournament. In de haven zijn (hoe kan het ook anders…) de grootste en duurste visboten te vinden. De hoofdprijs van dit evenement bedraagt maarliefst $1.000.000,- !!!

Vissersvloot Beaufort

Brandweerkazerne Beaufort

Wandeling met natte voeten

Rik en Rudy op de veranda bij een kleine lokale brouwerij

Vanuit Beaufort gaan we de ICW op naar het volgende plaatsje Oriental en mogen gratis twee nachten aan het town dock liggen. Dit plaatsje is echt ingericht op zeilers. Naast het Town Dock zit de watersportzaak waar we fietsen mogen lenen om de omgeving te verkennen. Zelfs de supermarkt heeft een haal- en brengservice voor zeilers.

Het leuke van het liggen aan zo’n town dock is dat er regelmatig mensen langslopen en een praatje komen maken. Een erg leuke plek op de ICW om een stop te maken!

Towndock Oriental

Boodschappen doen in Oriëntal

De volgende drie stops maken we bij Queen Creek, Durant Island en Buck island/Public Creek. De route is erg mooi qua natuur en de kan gedeeltelijk gezeild worden. Het aantal vlinders en libelles hier is gigantisch en zoals veel dingen hier in Amerika zijn ook de insecten een maatje groter dan in Nederland.

Een van de bruggen op de ICW

Indicatie brughoogte

Huizen langs de ICW

Libelles

Vanuit Queen Creek naar Durant Island varen we de eerste twintig mijl door een kanaal. Een tegenmoetkomende duwbak zuigt door zijn voortstuwing het water weg waardoor we even aan de grond raken maar even later weer drijven en onze weg kunnen vervolgen.

Op het open water kunnen we niet overal genieten van de rust door de vele straaljagers die capriolen zoals loopings uithalen en vooral heel veel herrie produceren.

Laat in de midden kunnen we door de draaibrug om vervolgens door mijnenveld van krabbenfuiken bij de anchorage aan te komen waar om acht uur ’s avonds het anker in de klei valt. Dat het echte kleigrond is merken we de volgende ochtend bij het ophalen van het anker. De hele ketting, de ankerbak en het dek zitten onder de derrie als het anker uit het water tevoorschijn komt. Wel kunnen we (al zijn ze niet helemaal legaal verkregen) genieten van heerlijke krab in de avond.

Na een nachtje bij Buck island te hebben gelegen gaat de reis verder naar Great Bridge wat onze laatste stop zal worden voor we de stad Norfolk bereiken. We zijn al vroeg uit de veren en worden verrast door ongeveer een miljoen muggen/eendagsvliegjes in de kuip.

Mosquitos op het luik

Ze steken niet maar geven een heleboel rommel. Het kost ons een paar uur om de zooi in de kuip op te ruimen. Als beloning: spaghetti bolognese.

Op de intracoastal waterway zijn de motorboters super sociaal en kondigen via de marifoon aan als ze je in willen halen, aan welke kant ze gaan passeren en dat ze vooral langzaam voorbij komen om geen hinderlijke golfslag te veroorzaken. Dit keer vragen we of de betreffende boot wel een beetje vermogen heeft en of dit misschien even gedemonstreerd kan worden. De schipper is duidelijk aangenaam verrast en trapt hem flink op zijn staart. Incentive en Sea Ya dansen op de golven die volgen en we moeten er allemaal vooraal heel hard om lachen. De schipper op de motorboot laat ons na het passeren nog even weten waar hij naartoe gaat en hoopt ons sympathieke Nederlandse zeilers nog eens te treffen.

We missen op een kwartiertje na de opening van de centerville turnpike draaibrug om 16.00uur. Deze ligt drie mijl voor onze eindbestemming voor de nacht. In de spits draait de brug niet dus we zijn genoodzaakt twee uur te blijven wachten. We varen Incentive vooruit vast in de modder aangezien er geen andere mogelijkheid/plek is om te wachten.

Na een uurtje begint het keihard te regenen en horen we een onweersbui naderen. We verplaatsen en binden illegaal even vast aan een bagger ponton. Nog een uurtje wachten en dan kunnen we hopelijk droog onze weg vervolgen.

De Great Bridge Bridge die volgt draait uitsluitend op het hele uur. Nog maar een half uurtje wachten dus. Om zeven uur ’s avonds liggen we dan wel aan een free dock en lopen snel nog even naar de nabijgelegen supermarkt. Één biertje en dan naar bed. Morgen is het niet ver meer naar Norfolk.