Het perfecte plaatje zoals je die in reisgidsen of op tv ziet. Het idee dat ook wij soms in ons hoofd hebben en naïef en flierefluitend beginnen aan wat een simpel dagtochtje zou moeten zijn. Je zou denken dat ik inmiddels wel beter zou weten. Het verlangen om de baai van Phang Nga te zien is groot en vreet mijn verstand, tot frustratie van Rik, stukje bij beetje weg.

Na een hoop gezeur geeft hij toe en spreken we af om woensdagmorgen te vertrekken.

De dinghy moet 's morgens nog opgeborgen worden wat al een vrij zware klus is. Het motortje van een slordige 28kg moet op de hekstoel getild worden, de vloerplaten in een tas à 30kg in de bakskist en de grote hoop plastic die overblijft moet netjes opgerold en aan dek vastgebonden worden. We zijn er inmiddels zeer bedreven in maar toch, het blijft een vervelend klusje.

Dinghy opgeborgen; klaar voor vertrek. De motor wordt gestart, instrumenten aan en het anker kan omhoog. Na twintig meter ketting binnen gehaald te hebben begint het toch wat moeizaam te gaan. Het lijkt wel alsof het anker steeds zwaarder wordt in plaats van dat het omhoog komt. Wanneer het anker boven is vertoont zich ook de boosdoener. Een oude mooringlijn met kapotte drijver waardoor de lijn naar de bodem was gezonken. Wij hebben hem netjes opgepikt met ons anker maar zitten er nu mooi mee te kijken. De lijn zit om het anker gedraaid maar krijgen we na een hoop gepruts met de pikhaak toch weer los. Met een kleine vertraging zetten we koers naar Phang Nga! Ik ben blij, Rik lichtelijk gefrustreerd door deze moeizame start.

De wind staat op de neus en de golven zijn vervelend. Links en rechts schieten toeristen- en veerboten voorbij terwijl wij moeizaam voort ploeteren. De weersvoorspelling was al enigszins twijfelachtig maar werd door mijn verlangen iets positiever geïnterpreteerd. Rik zag de bui (letterlijk) al hangen maar gaf het toch een kans wat weer een grote glimlach op mijn gezicht toverde.

Die glimlach is nu ver te zoeken. Eenmaal buiten de baai komen we niet meer tegen wind en stroming in. De snelheid zakt onder de twee knopen dus het roer gaat om. Rechtsomkeert, terug naar waar we vandaan kwamen. In Panwa Bay, op steenworp afstand van de plek waar we een paar uur geleden begonnen, laten we het anker weer vallen. Teleurgesteld maar wel met de neus op de feiten gedrukt. Als kers op de taart blijkt de gekochte kipsaté daadwerkelijk inktvis op een stokje te zijn die ook niet heel erg lekker is. Het Thaise schrift blijft lastig. Het perfecte plaatje bestaat niet, je krijgt niks voor niks en een weersvoorspelling hoor je niet in de wind te slaan. We pompen de kajak op en gaan nog even aan wal voor een kleine wandeling om de gedachten wat te verzetten en een brood te scoren zodat we het niet zelf hoeven te bakken. Morgen lijkt het een stuk rustiger en doen we nog een poging.

Zo gezegd, zo gedaan. Het is aanzienlijk rustiger dan gisteren maar nog steeds staat de wind tegen. Het is niet erg comfortabel maar we komen vandaag in ieder geval vooruit. Tijdens het laatste uur van de rit wordt ons geduld nog eenmaal op de proef gesteld wanneer het plotseling begint te regenen en de wind aantrekt tot een slordige 20 knopen. We zijn er bijna is het motto waarmee ik de sfeer aan boord een beetje positief probeer te houden.

Eenmaal achter de eilanden zijn we beschut tegen de wind en kunnen we eindelijk genieten van al het moois om ons heen. Tientallen eilanden met prachtige rotsformaties steken hoog boven het water uit.

Bij het eiland Ko Hong valt het anker opnieuw en hebben we onze bestemming bereikt. We liggen als enige zeilboot tussen de toeristenboten. Met de kajak gaan we naar het eiland en peddelen door een opening in de rotsen en komen in een soort grot uit zonder dak; de zogeheten Hong. Het is er prachtig maar ook druk. Tientallen kano's met toeristen gaan als een treintje aan ons voorbij.

Ko Hong gezien vanaf de plek waar Incentive voor anker ligt. Overdag liggen er talloze toeristenbootjes maar vanaf een uur of 4 's middags hebben we het rijk voor ons alleen.

We nemen alvast een kijkje 

De toeristen wijzen ons de weg zodat we 's avonds alleen nog een rondje kunnen peddelen. 

Ingang van de Hong, een grot zonder dak.

Aan boord wachten we rustig af tot de drukte voorbij is en peddelen laat in de middag terug naar de Hong. We hebben het rijk voor ons alleen en het enige geluid zijn de regendruppels die op het water kletteren en het gekwetter van de vogels die een plekje hebben gezocht in de struiken. Ik zit hier in mijn kajak met mijn allerbeste vriend op één van de mooiste plekjes ter wereld en besef me hoe gelukkig ik me mag prijzen. Voor mij toch dat perfecte plaatje.

's Avonds zijn wij de enigen op deze bijzonder mooie plek.

We peddelen nog even naar het ranger station van het nationaal park

en keren net voor zonsondergang weer terug naar huis

Vroeg in de ochtend herhalen we het kunstje en kunnen we bij laagwater zelfs nog wat dieper de grotten in. Net voor de toeristen arriveren zijn wij weer aan boord en varen een klein stukje verder naar het eiland Ko Phanak waar een grot met vleermuizen en verscholen lagunes op ons wachten.