Wow! Suriname! We hebben de Atlantische oceaan overgestoken! Ik ben nu al verliefd op Suriname terwijl ik er eigenlijk nog nagenoeg niks van heb gezien. Aan de oevers van de Surinamerivier is alles groener dan groen en ik moet een beetje lachen wanneer ik bij Paramaribo ineens de borden met Nederlandse teksten zie. Gisteren had ik ook al zo’n momentje toen Rik via de marifoon de havenautoriteiten opriep. We hebben 14 dagen op de oceaan gezeten, ruim 1900 mijlen afgelegd en worden nu gewoon weer in het Nederlands aangesproken!

Wanneer we net voorbij de Jules Wijdenboschbrug zijn zien we een flinke leguaan in het water. Hij keek ons een beetje raar aan alsof hij zich afvroeg hoe deze vreemde mensen met een zeilboot vanuit Nederland in zijn rivier terecht waren gekomen.

Een stukje verderop wordt het steeds rustiger en dringen de oerwoud geuren en geluiden steeds beter tot me door. Dit is fantastisch!

Bij Domburg zien we een aantal bekende Nederlandse boten liggen maar er is helaas niemand thuis. Niet veel later zien we iemand op de kade naar een dinghy sprinten om vervolgens volgas achter ons aan te scheuren. Het is Hans van de Linde! We hebben Hans in Portugal voor de laatste keer gezien en het is een erg leuk weerzien. Wij varen nog een stukje door naar Waterland maar de reeds geplande Parbo-borrel gaat er binnenkort zeker komen!

En dan zijn we er; Marina Waterland. Hier worden we opgewacht door onze lieve vrienden van de Panta Rhei die onze lijnen aannemen. De volgende dag komt ook de Shalom binnen en de Summerwind komt aan in Domburg. We maken kennis met de Bojangles en Amante en zo is het nu alweer een gezellig clubje Hollanders bij elkaar.

Het is dan ook onvermijdelijk dat er ’s avonds flink geborreld wordt, dit keer op het dek van de Shalom. Joris en Anne Maj halen heerlijk Surinaams eten en we genieten met volle teugen. Na het eten wordt besloten een heuse skelterrace te houden over het resort bij de haven waarbij Bart zo hard trappert dat de ketting van zijn skelter vliegt en Tom op een haar na uit de bocht vliegt en bijna in de vijver beland. De tranen rollen over mijn wangen van het lachen wanneer we weer terug lopen naar de steiger en ik voel me weer een beetje kind.

De volgende activiteit is een nachtelijke wakeboardsessie op de Surniamerivier achter de dinghy van de Panta Rhei waarbij Tom, Bert en Bart een voor een hun kunsten vertonen.

Op maandag gaan we inklaren (stempeltjes in de paspoorten regelen) en dat is in Suriname nogal een dingetje. Gelukkig hebben ze hier overal mannetjes voor. Richie is de man van de huurauto’s en Ryan is de man die ons zal begeleiden naar de vier locaties in Paramaribo die we moeten bezoeken voordat het inklaren geregeld is. De bemanning van de Shalom stapt bij ons in de auto waarna we doorrijden naar Domburg waar de Summerwind zich erbij voegt.

Na stapels papieren te hebben ingevuld, ons visum te hebben gekregen, op en neer zijn gelopen met betalingsbewijzen en documenten, per persoon ongeveer 3 liter vocht hebben uitgezweet (bij het inklaren is een lange broek en op zijn minst een t-shirt of overhemd verplicht) worden door de militaire politie de felbegeerde stempels in onze paspoorten gezet en onze gegevens met pen genoteerd in een heel belangrijk schrift dat vervolgens in een overvolle archiefkast beland.

Na deze formaliteiten hebben we honger en dorst gekregen genieten we met zijn allen van lekkere bami of nasi en delen een aantal djogo’s. Een djogo is een literfles bier die gedeeld wordt door alle dorstigen aan tafel. Dit gebruik bevalt Rik wel en hij stelt voor om dit in Nederland ook te gaan introduceren.

Omdat een bezoek aan Suriname niet compleet is zonder een bezoek aan het binnenland verdiepen we ons ‘s middags in de mogelijkheden voor een jungletrip. Van de Panta Rhei krijgen we de tip om contact op te nemen met Bele van JawJaw. Bert, Joris en Anne Maj zijn al in JawJaw geweest en het is voor hun naar eigen zeggen “nummer 1 van de reis”. Dit klinkt goed en niet veel later is alles geregeld zodat we morgenvroeg al vertrekken en twee nachten kunnen blijven.

Het gaat mij allemaal wel wat snel aangezien we afgelopen vrijdag pas aangekomen zijn. Echt tijd om de boot op te ruimen, de was te doen en een beetje tot rust te komen heb ik nog niet gehad maar doordat we morgen al gaan kan Bart ook nog mee voordat hij komende zaterdag weer naar huis vliegt en het is wel erg leuk dat we dit uitstapje nog met z’n drieën kunnen doen.

We pakken onze tassen in en zijn helemaal klaar voor ons avontuur in het bos (zoals ze hier de jungle noemen).