Vertrek uit Suakin, of toch niet?

Na slechts twee nachten in Suakin houden we het voor gezien en besluiten we weer een stukje verder noord te gaan. De ankerplek bij Marsa Inkeifal kunnen we met één nachtje doorvaren bereiken en is een goede plaats om weergat af te wachten om naar Egypte te varen. Al vroeg in de ochtend halen we het anker op en laten we de indrukwekkende brokstukken van Suakin achter ons met het idee hier nooit meer terug te keren.

Maar alles liep anders dan verwacht.

Een prachtige ochtend, geen vuiltje aan de lucht..

Zeewater in de motorruimte, de nachtmerrie van iedere zeiler.

Na een perfecte start van een prachtige dag in rustige omstandigheden slaat de sfeer opeens om wanneer Rik een routine controle in de motorruimte doet. Er spuit een aanzienlijke hoeveelheid zeewater naar binnen dat veroorzaakt wordt door een lekke warmtewisselaar. We varen nog steeds met het konvooi van 3 Nederlandse schepen dat we gekscherend “de drie zusters” genoemd hebben omdat alle schepen van Koopmans ontwerp zijn en daardoor dus eigenlijk zusjes van elkaar zijn.

“Zuster Zwerver” biedt ons heel lief een sleepje aan, maar we geven aan op eigen kracht te proberen de ankerplek te bereiken. En zo varen twee zusters verder en banen wij ons een weg terug naar Suakin.

Met handen en voeten

Terwijl Rik aan het stuurwiel staat zit ik in de achterkajuit waar de luiken naar de motorruimte open liggen en ik met mijn handen het binnenstromende water probeer tegen te houden. Het duurt ongeveer een uur om terug op de ankerplek te komen en een alternatief is er niet. Ik blijf dus zitten waar ik zit en doe mijn best om te redden wat er te redden valt. Nèt op het moment dat we het kanaal naar de ankerplek naderen komt een groot vrachtschip naar buiten gevaren. Hij roept via de marifoon op dat we moeten wachten met binnenvaren totdat hij buiten is. Rik legt uit dat we met een noodsituatie zitten waarop we toestemming krijgen om toch door te varen.

Ik krijg van wat er buiten allemaal gebeurt niets mee en de lekkage wordt als maar erger.

Terug in Suakin

Dan klinken de verlossende woorden “we zijn er, ik ga het anker zo laten vallen” vanuit de cockpit. Als de motor uit gaat haal ik mijn inmiddels verkrampte vingers van de warmtewisselaar af en kom uit de onmogelijke houding waarin ik me het afgelopen uur het moeten houden.

Tranen en boosheid volgen, maar maken al snel plaats voor rationeel denken en een plan van aanpak.

Een monteur of onderdelen gaan we hier niet vinden, dus zullen we zelf dit probleem op moeten lossen. Gelukkig hebben we een reserve warmtewisselaar aan boord. Per toeval hebben we ooit een groot assortiment onderdelen kunnen kopen omdat van een defecte motor van hetzelfde type de bruikbare onderdelen werden verkocht. Die zijn gedurende de reis regelmatig van pas gekomen en hebben ons al meermaals “gered”.

De banken waaronder de gereedschappen en onderdelen zijn opgeborgen worden open gemaakt en binnen een paar minuten is ons drijvende huis veranderd in een chaotische werkplaats waar overal onderdelen lijken te liggen. We hebben er uiteindelijk twee uur voor nodig om de warmtewisselaar te vervangen door onze reserve. Dan komt het spannende moment dat de motor gestart kan worden en we kunnen testen of de reparatie succesvol is geweest.

Nog meer lekkages

Ik start de motor terwijl Rik de motorruimte in de gaten houdt. Al snel zie ik een duim omlaag verschijnen. Geen goed teken en ik zet de motor weer uit. De warmtewisselaar is lekvrij maar doordat we deze vervangen hebben zijn een aantal afdichtingen van de leidingen die er aan vast zitten gaan lekken en moeten vervangen worden. Hiervoor moeten we de zaak weer deels demonteren en opnieuw opbouwen. Startmoment 2 is misschien nog wel spannender dan startmoment 1. We zullen toch niet nog een keer op nieuw moeten beginnen?

Duim omhoog, herstart van de reis

Een duim omhoog en een gezicht met een grote glimlach bevestigen dat het dit keer wel is gelukt. Er zijn geen lekkages meer. We kunnen weer verder!

High five, anker omhoog en gaan. Met een paar uur vertraging zijn we dan alsnog onderweg naar Marsa Inkeifal, een kleine inham in het land zo'n 100 nautische mijlen ten noorden van Suakin.

Na een rustige nacht op zee, waarbij de momenten waarop de motor gecontroleerd werd wel ontzettend spannend waren, komen we zonder kleerscheuren aan op de plaats van bestemming en zijn we herenigd met onze twee zusters.

Ankeren in de woestijn

Ankeren in de woestijn dat klinkt een beetje gek. Bij een woestijn denk ik aan oneindige zandvlaktes met dorre struiken. Niet aan een boot die onlosmakelijk verbonden is met het element water. Maar ergens stopt die woestijn en begint het water. Dit is de plek waar wij nu terecht gekomen zijn.

Met behulp van satellietfoto's kunnen we de nauwe diepere doorvaart naar de baai goed onderscheiden en laten ons verwonderen door deze voor ons nieuwe wereld. Er is hier naast ons groepje zeilers helemaal niemand. Zo ver als we kunnen kijken zien we zand met prachtige bergketens op de achtergrond. Aan de rand van de baai staan dromedarissen die ons welkomst comité vormen.

Aankomst Marsa Inkeifal

Dromedarissen langs de kant vormen het welkomst comité.

De drie zusters voor anker in de woestijn van Sudan.

Een oase van rust

Hier kunnen we ons even ontspannen en wachten op goede wind om weer een stukje verder richting het noorden te komen. De zuidelijke helft van de Rode zee zit er op maar de moeilijkere noordelijke helft staat ons nu te wachten. De heersende wind staat hier bijna altijd tegen en weervensters met gunstige wind zijn klein. Er zijn voldoende ankerplekken om een veilige tussenstop te maken maar de Egyptische overheid gooit hier roet in het eten. Door onbegrijpelijke regelgeving mogen we slechts op 4 aangewezen plekken ankeren en de dichtstbijzijnde ligt ruim 400 mijl verderop, zo'n vier dagen varen. Een afstand die weertechnisch in dit gebied eigenlijk niet in één keer te overbruggen is.

Hoe we dit oplossen? Dat lees je in het volgende blog.