Het helderste water dat je je maar voor kunt stellen, onbewoonde eilandjes met palmbomen en witte stranden, zwemmen met schildpadden en snorkelen met prachtig gekleurde vissen. We genieten van dit paradijs samen met tientallen andere boten. Ondanks de vele bezoekers is het toch heerlijk rustig. ’s Nachts lijken alle lampjes in de masten nog het meest op een heldere sterrenhemel.

Je zou verwachten dat je in dit paradijs op aarde compleet euforisch bent maar het zou niet eerlijk zijn om te vertellen dat het alleen maar pracht en praal is. Tijdens de reis zijn er ook mindere momenten en gek genoeg was dit voor mij het geval tijdens de eerste dagen op de Cays.

De herinneringen aan het oude leventje in Nederland beginnen na acht maanden te vervagen terwijl het leven aan boord nu ons thuis en de normaalste zaak van de wereld is. Ik kijk terug op de reis die we tot nu toe gemaakt hebben, denk aan mijn familie en vrienden in Nederland, overweeg samen met Rik de optie om tijdens het orkaanseizoen naar Canada te gaan en droom stiekem een beetje over de Pacific.

Daarnaast zijn er mensen waar ik helaas geen afscheid van heb kunnen nemen omdat we zo ver van huis zijn.

Op Tobago bereikte mij het verdrietige nieuws dat een goede vriend van ons gezin overleden is. In de tijd dat mijn vader ziek was en ook na zijn overlijden heeft deze man ontzettend veel voor ons betekend waarvoor ik hem altijd dankbaar zal zijn. Ik was niet bij zijn afscheid waar ik voor mijn gevoel wel hoorde te zijn. Op onze eigen manier hebben we hem aan boord van de Incentive herdacht.

Gisteren ontving ik het schokkende bericht dat een collega op 43-jarige leeftijd plotseling overleden is.

Ik besef me hoe gelukkig wij ons mogen prijzen dat we gezond zijn en op deze manier kunnen leven. Het bevestigt nog maar eens dat je plannen niet uit moet stellen en er af en toe gewoon voor moet gaan. Daarentegen vraag ik me wel af of ik mijn moeder, broertje en zusje niet te zeer in de steek laat en voel me enigszins schuldig dat ik nu niet zo veel contact met ze heb. Datzelfde geldt voor de rest van de familie en onze vrienden in Nederland.

Acht maanden zijn we onderweg en het gaat allemaal zo snel. Het oorspronkelijk plan om het orkaanseizoen rond Curaçao door te brengen staat op losse schroeven. De Maaike Saadet en Linde gaan naar Nova Scotia en Newfoundland en hebben ons hier erg enthousiast over gemaakt. Canada, daar had ik eerder nog niet over nagedacht. Rik en ik overwegen om ook richting het noorden te gaan maar besluiten na lang overleg uiteindelijk om toch bij ons eigen plan te blijven. Canada kan later ook nog. In mei zullen we koers zetten naar Bonaire.

Rik kijkt me lief aan en vraagt of ik misschien zin heb om even te gaan snorkelen. Het voelt goed om even te zwemmen en mijn zorgen verdwijnen naar de achtergrond. In de dagen die volgen komen mijn gedachten tot rust en kan ik weer genieten van al het moois om ons heen.

We varen door de dinghy-pass naar de buitenkant van het rif en zien prachtige vissen, roggen en zelfs een haai. Binnen het rif is het ontzettend bijzonder om tussen de schildpadden te zwemmen. De dieren zijn zo aan de mensen gewend dat we heel dichtbij kunnen komen. Wanneer we op een van de eilandjes de berg oplopen zien we grote leguanen. Wat een prachtige beesten!

De GoPro wordt weer eens tevoorschijn gehaald en we filmen de prachtige onderwaterwereld. De Tobago Cays zijn prachtig en ondanks een beetje verdriet toch één van de hoogtepunten in de Carieb.