Panama City is een stad waar je precies moet weten op welke plek je waarvoor moet zijn want een stadscentrum is er niet echt. Er zijn eigenlijk een soort wijken waar je voor bepaalde zaken terecht kunt en die plekken liggen vaak best een stukje uit elkaar. Gelukkig is het openbaar vervoer goedkoop en kom je met de bus, metro en taxi eigenlijk overal.

Diesel en benzine moet met de taxi bij het tankstation gehaald worden, gas bij de gasfabriek die op bijna twee uur rijden van de stad ligt en de boodschappen worden per categorie in verschillende “boodschappenruns” aan boord gesleept en weggestouwd.

Met geruchten over een aankomend verbod op de verkoop van alcohol en de hoge prijzen in Polynesië wordt er een flinke voorraad aangelegd.

Nu moeten we het nog ergens opgeborgen krijgen in de boot, een hele klus!

Tussen de voorbereidingen door maken we kennis met andere zeilers en merken we dat de onrust omtrent het Corona virus ook binnen de zeilersgemeenschap snel toeneemt. Diverse bemanningen crossen als een malle naar de supermarkt op en neer om voorraden in te slaan en met de geruchten dat uitklaren wellicht snel niet meer mogelijk zal zijn zien we de een na de ander vertrekken.

Ook wij beginnen een beetje zenuwachtig te worden en besluiten enigszins overhaast om op 16 maart uit te klaren onder het motto “nu het nog kan”. We zijn bang om vast te komen zitten in Panama en niet meer weg te kunnen als we dat willen of als dat noodzakelijk blijkt te zijn.

Één dag later worden we pijnlijk met onze neus op de feiten gedrukt wanneer we bij de supermarkt een rij aantreffen waarbij iedereen anderhalve meter afstand moet houden en mensen met mondkapjes op ondersteund door politieagenten de chaos proberen te structureren; foute boel.

Er mag maar een beperkt aantal mensen tegelijk naar binnen, één persoon per gezin en het verzoek om de boodschappen zo snel mogelijk te doen om vervolgens direct weer te vertrekken.

Na anderhalf uur wachten mag ik eindelijk een winkel in die ik voor de eerste keer zie en probeer zo goed en zo kwaad als het kan zo snel mogelijk mijn spulletjes voor het komende half jaar bij elkaar te verzamelen.

Met een loodzware boodschappenkar die zo vol zit dat er continu dingen af vallen baan ik me een weg naar de kassa waar een uitsluitend Spaans sprekende dame ongeïnteresseerd de creditcard aanneemt en een ellenlange kassabon bovenop de berg boodschappen gooit. De beloofde hulp met zware spullen blijkt ergens anders druk te zijn want ik mag het allemaal alleen uitzoeken. Met tranen in mijn ogen laad ik het hele spul weer in en duw de kar naar buiten waar Rik op me staat te wachten.

Bah! Dit gaat helemaal niet goed. Het is moeilijk te bevatten wat er allemaal gebeurt en hoe alles in een dag tijd opeens is veranderd. We besluiten om op te splitsen zodat we alles zo snel mogelijk geregeld krijgen. Ik neem samen met de boodschappen een taxi naar de boot terwijl Rik naar de shopping mall gaat om een extra gasfles te kopen.

De hele situatie wordt met de dag erger en de onrust onder de zeilers op de ankerplek groeit daardoor mee. Steeds meer zeilers willen zo snel mogelijk weg in de hoop nog een “normaal” seizoen in de Pacific door te kunnen brengen.

Onze to-do-list wordt in sneltempo afgewerkt en niet-noodzakelijk punten worden uitgesteld. De volgende dag blijkt de versmarkt nog open te zijn waar we voor de laatste keer inkopen doen waarna we nog 1001 andere klusjes afmaken.

Versmarkt Panama

Deze missie is geslaagd

In de middag wordt Rik de toegang tot de de dinghy steiger geweigerd waardoor we niet meer normaal aan land kunnen. De regels in Panama zijn onduidelijk en veranderen continu waardoor we niet weten waar we aan toe zijn.

We hebben nog een volle vuilniszak en een kan oude motorolie staan die we graag kwijt willen voor vertrek. We varen met de dinghy naar de kademuur waar ik met het hele spul over de stenen naar boven klim waar de vuilnisbakken en het olievat staan.

Tussen de wasberen en leguanen klimmen we de kademuur op om van ons vuilnis af te komen

Met gemengde gevoelens halen we de volgende ochtend ons anker op en vertrekken we naar de Perlas eilanden die 40 mijl bij Panama City vandaan liggen om daar de situatie verder af te wachten.

Voor onze eigen veiligheid hebben we bedacht om hier ongeveer twee weken door te brengen in een soort quarantaine waarbij we geen contact zullen hebben met andere mensen zodat we zeker weten dat we niet ziek worden tijdens de oversteek naar de Markiezen die zo’n vijf weken zal duren.

Al na een paar dagen wordt duidelijk dat alles anders zal gaan. In Europa waaronder ook in Nederland stijgt het aantal besmettingen snel. Er worden zware en strenge maatregelen getroffen om te proberen de situatie onder controle te houden. En zelfs op het kleine eilandje Contadora waar wij ons bevinden wordt een Corona-geval geconstateerd en ontvangen we een brief dat we niet meer aan land mogen.

Brief die we ontvangen op de Perlas eilanden:

Please be advised that an individual on the island of Contadora has tested positive for the COVID 19 virus and is currently in quarantine. In order to protect the health of our island community and all of the Pearl Islands we would like to request that you do not walk around the island or visit our beaches. The president of Panama has asked that all citizins nation wide practice self quarantine to protect our country for a severe deadly outbreak.

Please take note of the following contacts you may wish to call if you would like a delivery from our grocery store. These individuals will deliver to Playa Cachique for you to pick up.

Ondertussen worden de berichten uit Nederland en met name Kessel steeds verontrustender en maken we ons grote zorgen over het thuisfront.