Van East Lemmons gaan we naar Linton. We verlaten de San Blas en gaan naar het vasteland van Panama. Flinke golven en een pittig windje bij een aandewindse koers (in elk geval het eerste gedeelte van de dag) staan voor vandaag op het menu. Het is me eigenlijk wat te onrustig om te vissen maar wanneer we via de marifoon te horen krijgen dat de Rafiki een tonijn te pakken heeft kan ik natuurlijk niet achterblijven. Enthousiast spring ik naar binnen om de vislijn te halen terwijl Rik hoofdschuddend achter het roer staat. Hij ziet de bui al hangen om in deze omstandigheden een vis binnen te halen. Ik kom met een grote glimlach en mijn beste aas naar buiten en we moeten allebei een beetje lachen. “Maar je moet me wel beloven dat je iets vangt” zegt Rik, waarop ik een zelfverzekerde “ja” naar hem knik en het kleine inktvisje aan het einde van de lijn onder water zie verdwijnen. Niet veel later los ik mijn belofte in als de lijn opeens snaarstrak staat. Yes! Dat is een dikke! Het is niet eenvoudig om de lijn binnen te krijgen maar stukje bij beetje komt onze vangst steeds dichterbij en de spanning stijgt. We zien iets blauw/groens of toch iets met een beetje geel? Het is een Mahi Mahi, of toch een tonijn? Het is een tonijn!!! Maarliefst 6,5 kg schoon aan de haak, de grootste tot nu toe. Wat een vangst! Bij aankomst in Linton hebben de Kesselse boten in totaal maarliefst 4 tonijnen binnen gehengeld! Maar er kan er maar eentje de grootste zijn…

Natuurlijk wordt er bij het fileren van de vissen al lekker geproefd maar het sushifestijn bewaren we voor morgen. Vanavond gaan we uit eten bij het restaurant van de Nederlandse Hans.

Zowel het mes als snijplank zijn ietwat aan de kleine kant voor deze klus

We zijn aangekomen op het vasteland van Panama en dat betekent dat we in moeten klaren. Op het haventerrein bij de ankerplek kunnen we de boot inklaren maar om onszelf in te klaren moeten we naar het nabijgelegen Portobello en daarvoor nemen we de bus. Deze rit op zich is al een hele belevenis. Een kleurrijk beschilderde oude american schoolbus met twee uitlaatpijpen die achter boven het dak uitsteken, komt met harde muziek en propvol mensen de bocht om scheuren. Na een half uurtje als sardientjes in een blikje zijn we blij dat we deze dollemansrit overleefd hebben en stappen uit de kermisattractie.

Het interieur van de bus

De inklaarprocedure stelt niet heel veel voor maar we moeten tussendoor wel even naar de apotheek. Niet om medicijnen of iets dergelijks te halen maar om papieren te kopiëren aangezien het kantoortje niet over een kopieermachine beschikt. Als we weer een arm lam geschreven hebben en alle kopieën tezamen in een mapje verdwijnen komen de stempels tevoorschijn en zijn we legaal in Panama.

Voordat we terug gaan naar Linton lopen we nog langs het Fort en bekijken de zwarte Jezus in de lokale kerk. Het plaatsje is rijk aan historie maar toch is veel vergane glorie. Het staat wel op de werelderfgoedlijst omdat in deze baai de goudvloot met geroofde goederen uit “las Americas”gevuld werd door de Spanjaarden. Ook is de stad veroverd geweest door de piraten Henry Morgan en William Parker. De Spanjaarden kregen Portobello weer terug na betaling van 100.000 pesos aan losgeld. 

De zwarte Jezus "Cristo Negro" in Iglesia San Felipe

Fort San Lorenzo

Centrum Portobello

’s Avonds is het grote tonijnfestijn samen met Loud en Marlène aan boord van Incentive. We bereiden allerlei hapjes met vooral rauwe tonijn. Na met z’n vieren ontzettend ons best gedaan te hebben blijkt er toch nog meer dan de helft van de gevangen tonijn over te zijn. De volgende dag eten we wederom samen tonijn en kunnen daarna eigenlijk geen vis meer zien. Het restant van de tonijn wordt door Marlène in olie ingemaakt voor latere consumptie.

Tonijncarpaccio

Tonijntartaar

De laatste keer dat we in een supermarkt waren was in Cartagena en dat is toch al een poosje geleden. De voedselvoorraad aan boord is aardig geslonken en moet nodig aangevuld worden. Hiervoor moeten we naar de stad Colon en kunnen we het mooi combineren met een bezoekje aan de “free zone”. De Free Zone is een soort winkelgebied waar je belastingvrij (lees; goedkoop) allerlei spullen kunt kopen. We struinen wat door de straten en merken dat je hier gemakkelijk de weg kwijt raakt omdat alles zo op elkaar lijkt. Na wat inkopen te hebben gedaan verlaten we de free zone en kopen we voor ons gevoel de halve Rey supermarkt leeg. Gezien de hoeveelheid boodschappen hebben we vooraf onderhandeld voor welk bedrag we moeten kopen om gratis met een busje terug gebracht te kunnen worden naar Linton. Dit bedrag halen we uiteindelijk niet helemaal maar daar wordt eigenlijk niet moeilijk over gedaan. De rit terug duurt maarliefst twee uur en de vrouw van de chauffeur wordt onderweg opgepikt want die is nog nooit in de haven van Linton geweest en dit ritje is daarom voor haar wel een leuk uitstapje.

Loud en Marlène hebben een auto gehuurd en rijden naar Shelter Bay Marina dat vlak bij het Panama kanaal ligt. Hier ligt de Salacia, het schip van Hans en Betsie Eilers en de derde Kesselse boot in Panama, op hun te wachten. Samen zouden ze de Salacia naar Cuba zeilen maar een kapot grootzeil gooit uiteindelijk roet in het eten waardoor de hele reis niet doorgaat maar we wel met drie Kesselse boten in Linton bij elkaar zijn. Uiteindelijk gaat de Salacia terug naar Shelter Bay voor de reparatie van het grootzeil om vervolgens toch naar Cuba te zeilen.

We zijn eigenlijk altijd wel aan het klussen op de boot en we krijgen een tip over een aantrekkelijk geprijsde watermaker bij een handelaar op het haventerrein. Een watermaker is een apparaat waarmee middels omgekeerde osmose van zoutwater, zoetwater kunt maken. Het betreft een exemplaar van het merk Spectra en werkt op 12V. We kunnen deze machine de laten draaien op de accu’s die bijgeladen worden door energie vanuit de zonnepanelen. Er hoeft in tegenstelling tot andere merken geen omvormer of aggregaat aan te pas te komen.

We hebben al vaker nagedacht over een watermaker maar het is toch een kostbare aangelegenheid waardoor we er tot nu toe niet voor gekozen hebben. Deze kans kunnen we echter niet laten schieten en binnen een mum van tijd zijn we de trotse eigenaren van een watermaker. De installatie is een behoorlijke klus en we besluiten om dit uit te stellen tot het volgende orkaanseizoen zodat we op ons gemak alle tijd hebben om uit te zoeken hoe alles werkt.

Geheel in stijl worden we met onze aankoop terug gebracht naar de dinghy

In de nabijgelegen haven Panamarina is een rommelmarkt en we besluiten met de dinghy een kijkje te nemen. We zien op de heenweg zeker tien Portugese oorlogsschepen in het water. Dit zijn giftige kwallen die een soort zeiltje hebben dat boven het water uitsteekt. Voorlopig zullen we maar even niet zwemmen hier.

Het Portugees Oorlogsschip

Dan komen we aan bij de zogenaamde “tunnel of love”, een kleine door bomen overgroeide passage met aan weerszijde mangroves waardoor je per dinghy bij Panamarina uitkomt.

De rommelmarkt doet uiteindelijk zijn naam eer aan en we komen zonder rommel terug aan boord.