Je zeilt op de grote oceaan, een onmetelijke bak met water, en wij presteren het om recht op een vissersschip af te koersen. Blijkbaar hebben ze lange lijnen of netten in het water liggen want voor op de boeg staat iemand wild te zwaaien en te gebaren dat we koers moeten verleggen. Een beetje geërgerd gijpen we en verleggen de koers ongeveer negentig graden om ruim te passeren. Na ruim een uur denken we ver genoeg weg te zijn en gijpen opnieuw om terug te gaan naar de oorspronkelijke koers. We zitten lekker te relaxen in de kuip wanneer we zien dat dit gekke vissersschip weer in volle vaart op ons af komt. Een marifoon hebben ze wel maar wij spreken Engels en zij Spaans dus de communicatie verloopt ernstig stroef hoewel de mannen niet onvriendelijk overkomen.

We zetten de motor bij om een beetje uit de buurt te blijven en ze niet te hinderen. Opeens ziet Rik (gelukkig) een gele jerrycan drijven waar een lijn aan vast zit. In een reflex zet hij de motor vrij en roept hij dat de zeilen naar beneden moeten. We hebben het voor elkaar gekregen in het midden van de Pacific over een vislijn heen te varen. Door het snelle reactievermogen van Rik zit de lijn niet in de schroef maar helaas wel vastgehaakt achter het roer.

Het vissersschip

Onder het toeziend oog van de vissermannen die het spektakel met een telefoon staan te filmen gaat Rik in zijn heldentenue (onderbroek) te water om de lijn onder het roer uit te halen. In een mum van tijd is het gefikst en klimt Rik onder luid gejuich en geapplaudisseer weer aan boord. We zetten de zeilen, zwaaien naar onze buren en vervolgen onze weg met nog maar een paar mijlen te gaan tot San Christobal; een van de Galapagos eilanden.

 

Rik na zijn heldenactie

 

Samen met zeilboot Zouterik komen we als eerste boten na de lockdown vanwege de Coronacrisis aan in de baai van San Christobal. Meteen zwemmen de nieuwsgierige zeeleeuwen rond de Incentive en spelen met de zwemtrap. Op andere schepen klimmen ze zelfs aan boord en liggen lekker in het zonnetje te chillen. We moeten erg lachen omdat de geluiden die ze maken. Soms lijkt het alsof ze blaffen en daarna een gigantische boer laten. De bekende blue footed boobies zien we helaas niet vanuit de ankerplek.

 

Zeeleeuw naast Incentive

 

Nadat een dokter gekleed in een beschermend pak onze temperatuur, hartslag en bloeddruk gemeten heeft, worden we welkom geheten en kan diesel en proviand georganiseerd worden. We mogen vanwege de Corona-situatie niet aan land maar alles wordt keurig geregeld door een agent.

Rik met de dokter (Rik is er overigens van overtuigd dat er een ontzettend lekker wijf onder dat pak zit)

 

 

Sanne met de dokter

 

De diesel wordt in gigantische jerrycans gebracht die aan boord gehesen moeten worden. Vervolgens wordt de diesel met een slangetje overgeheveld in de tank en onze eigen kleine jerrycans.

Tanken op de Galapagos

 

 

Rik hevelt de diesel over in onze tank

 

De levering van de verse groenten en fruit is een feestje want de kwaliteit is fantastisch. Wederom is door de agent goed gezorgd en zijn er voor niet-leverbare producten die op het lijstje stonden zelfs passende alternatieven gezocht. Een heel verschil met de teleurstellende voorraad waarmee we uit de Perlas eilanden vertrokken zijn.

 

Uiteindelijk kregen we toestemming om twee nachtjes te blijven zonder dat er een duiker langs hoefde te komen om ons onderwaterschip te inspecteren (dit is normaal standaard procedure op de Galapagos). De eerste avond genieten we van een borrel aan boord van de Zouterik, bespreken we het eerste deel van onze oversteek en genieten ervan weer even bij elkaar aan boord te kunnen zijn.

Bij aankomst viel ons al op dat er een Nederlandse sleepboot voor anker lag en we maakten al even kort kennis via de marifoon. De kapitein is een Nederlandse zeiler en het blijkt dat we zelfs gemeenschappelijke zeilvrienden hebben. Wat is die wereld toch klein af en toe.

's Middags komt een bootje langszij met daarin twee bemanningsleden van de sleper. Ze hebben twee jarigen aan boord en we zijn uitgenodigd voor het feestje met barbecue. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen!

Taxirit naar de Koole 42

 

We worden helemaal in de watten gelegd met ongelofelijk veel en heerlijk eten gemaakt door scheepskok Florian en komen qua drank ook niks te kort. Na de rondleiding op het schip wordt er gezongen, een spelletje flesje lopen gedaan en een heuse polonaise gedanst. Ietwat aangeschoten nemen we terwijl de avond al lang in de nacht is over gegaan, afscheid van onze nieuwe vrienden.

Het heerlijke buffet

 

 

Scheepskok Florian bij de BBQ

 

 

De machinekamer van de Koole42

 

 

Sanne op de stoel van de kapitein

 

 

Feest!!!

 

Wedstrijd flesje lopen. De bedoeling is dat je op twee flesjes naar voren "loopt", één flesje zo ver mogelijk neerzet en op het andere flesje terug "loopt". De voeten mogen hierbij niet voorbij de streep komen. Degene die het flesje het verst weg weet te zetten is de winnaar. Er is verrassend wat spierkracht nodig voor dit spelletje!

 

De Polonaise!

 

 

De volgende ochtend vertrekken we vroeg met een lichte kater, maar mooie herinneringen aan een onverwacht gezellige avond, aan het tweede deel van ons grote avontuur.