Een maand onderweg

We zijn al ruim een maand onderweg maar het voelt helemaal niet zo lang geleden dat we vertrokken vanuit het eiland Viveros in Panama. Het besef dat we al meer dan 3000 nautische mijlen hebben afgelegd is er ook niet zo. Ik denk dat dat komt door een bepaald gevoel van tijdloosheid dat ontstaat wanneer je voor langere tijd op zee zit. Welke dag het is zijn we al lang vergeten en we hebben de klok nu al een keer of drie één uur terug gezet waardoor de verwarring over het tijdsverschil met Nederland en UTC helemaal compleet is.

Vanmiddag vroeg Rik hoeveel dagen en nachten we nu eigenlijk van die harde wind hadden. We konden allebei geen antwoord op die vraag geven. Het was afgelopen nacht en vandaag heerlijk rustig en een voordeel van die tijdloosheid is dat je de vervelende dagen dan ook weer snel vergeten bent.