Zakdoekzeilen in plaats van huiskamerzeilen.

Na onze tussenstop op de Galapagos eilanden zijn we inmiddels ruim tien dagen onderweg, hebben vanaf Panama ruim 2300 nautische mijlen gezeild en hebben er nog zo'n 1700 te gaan. We zijn dus over de helft!

De voorstelling van het zogenoemde huiskamerzeilen moet wel een beetje bijgesteld worden. Het idee dat we met een licht briesje uit de goede richting onder een strakblauwe lucht over een lange oceaandeining door het water naar Frans Polynesië zweven waardoor het lijkt alsof je gewoon in je huiskamer zit hebben we inmiddels laten varen.

De realiteit is momenteel 25 knopen wind in een warrige zee onder een dik wolkendek terwijl ik met een reddingsvest aan via een lifeline aan de boot vastgehaakt zit en om het kwartier gedoopt wordt met een bak zout water die de kuip in komt vliegen.

Het beeld dat ik voor me zie is een kale mast en een ieniemienie stukje wit zeil aan de voorstag dat ons met verbazingwekkende snelheid de goede richting op helpt; zakdoekzeilen dus.

Toch is de sfeer goed aan boord en maken we er wat leuks van. Iedere dag beginnen we met een veel te lange koffiesessie waarbij we maar niet uitgepraat raken over vanalles en nogwat. Ik vind het heerlijk dat we daar gewoon de tijd voor hebben, ons niet hoeven te haasten en verbaas me af en toe hoe veel we elkaar nog te vertellen hebben na drie jaar samen op een bootje van 12 meter.

Door de dag heen proberen we om de beurt wat extra rust te pakken om de nachtwachten goed door te komen. Van acht uur 's avonds tot acht uur 's ochtends houden we om de beurt drie uur de wacht.

Na de koffie wordt er wat gelezen , muziek geluisterd of een klusje gedaan aan de boot voordat het tijd is voor het middageten. Met de visvangst gaat het goed en ook de voorraad ingemaakt eten is een welkome aanvulling op het assortiment. De rest van de dag wordt gevuld met brood bakken, yoghurt maken, water maken, weerberichten bekijken, mailen en smsen met het thuisfront via de satellietverbinding, kijken naar dolfijnen die voor de boeg hun kunsten vertonen, koers en omgeving in de gaten houden en af en toe de zeilen bijstellen.

Als de avond valt maken we nog iets kleins te eten klaar en sluiten de dag af met een muziekje of een film bij zonsondergang voordat de nacht en de wacht weer begint.

Er gebeurt dus niet zo veel maar we blijven eigenlijk wel de hele dag bezig.

Vandaag hebben we een afgebroken beugel van een van de zonnepanelen opnieuw vastgezet en gisteren hebben we een poging gedaan om de monitor die we als tv-scherm gebruiken te repareren (helaas zonder resultaat) en een heerlijke citroencake gebakken.

We zijn nu 24 dagen niet aan land geweest en kijken er heel erg naar uit om mooie lange wandelingen te gaan maken op de markiezen maar daarvoor zullen we nog een week of twee geduld moeten hebben.

Voor nu kruip ik weer mijn schommelende bedje in en probeer in een soort van stabiele zijligging wat te slapen voordat over drie uurtjes mijn volgende wacht weer begint op deze ietwat frisse en op het moment niet zo stille oceaan.