We maken zo veel mee en zien zo veel mooie plekken dat ik het echt op moet schrijven om geen dingen te vergeten. Achter iedere bocht schuilt weer een prachtig uitzicht en het ene nationale park volgt het andere op. Kamperen op de zogeheten free campsites of de DOC-sites (department of conservation) is fantastisch. We komen zo op de meest bijzondere plekken terecht. 

 

Pelorus Bridge, het water is hier kristalhelder

Ons kamp in Motueka. Dit keer is het een parkeerplaats aan zee met menig mede-kampeerder in plaats van een rustig plekje midden in de natuur

Midden in het Abel Tasman Park staan we met onze bus in een setting die zo uit een van de Lord of the Rings films zou kunnen komen. We staan in een vallei in de bergen en lopen van hieruit naar Harwood's Hole, een grot van 176m diep wat het New Zealand's 'longest drop' maakt. We durven niet helemaal naar de rand en zien eigenlijk weinig van de grot zelf. Er hangen haken in de wand want ervaren rotsklimmers dalen hier af naar het echte Middle Earth. Wij bekijken het wel van een afstandje. Het uitzichtpunt even verderop is ook zeker de moeite waard.

Aankomst in het Abel Tasman Nationaal Park!

Harwoods Hole

Sanne maakt een aantal foto's maar we komen niet te dicht bij de rand

Rik op de rotsen bij het uitzichtpunt

Het uitzicht is de klim wederom meer dan waard

Kamperen midden in het Abel Tasman Nationaal Park

We vervolgen onze weg richting het noordwestelijke puntje van het Zuidereiland. Onderweg stoppen we bij de Waikoropupu Springs, de grootste koudwaterbronnen op het zuidelijk halfrond die het helderste water ooit gemeten bevatten. Voor lokale Maori zijn de bronnen a taonga (treasure) en wahi tapu (een belangrijke culturele en spirituele plek).

Waikoropupu Springs

We hebben inderdaad zelden zo'n helder water gezien

Dan kunnen we niet meer verder rijden naar het westen en hebben we onze bestemming voor vandaag bereikt; Wharariki Beach. Een ruige en indrukwekkende kustlijn met prachtige rotsformaties en op het strand loop je tussen de zeeleeuwen.

Via een zandpad lopen we tussen de koeien naar het strand

 

De route loopt langs dit meer

In de verte zie je de rotsformaties waar deze plek om bekend staat

Rik onderzoekt de grotten van wat dichterbij

Het is prachtig wandelen over het strand

We zijn de enigen op het strand, samen met de zeeleeuwen die hier hun thuis hebben

Omdat de weg hier ophoudt moeten we dezelfde route terug maar we willen natuurlijk niet twee keer op dezelfde plek kamperen. We rijden naar een gratis kampeerplek maar die ziet er niet heel fris uit. Er zou er verderop nog een moeten zijn bij een stuwmeer en die staat goed aangeschreven, maar de weg er naartoe is steil en onverhard. Een Toyota campervan is volgens de reviews ook boven gekomen dus onze James kan dat vast ook wel. De weg is inderdaad steil, smal en grotendeels onverhard maar het is wel erg mooi. Klein probleempje, de tank is bijna leeg en het is toch iets verder rijden dan vooraf ingeschat. “Ach dat houdt het spannend” zegt Rik. Ik zie ons al boven op een berg staan zonder diesel maar ben inmiddels dit soort fratsen wel gewend en meestal komt het toch wel goed.

Het stuwmeer

De oorspronkelijke situatie voor de bouw van de dam

De waterkrachtcentrale die gevoed wordt door het stuwmeer

Een gedeelte van de route naar de top van het Cobb stuwmeer

We vinden uiteindelijk de kampeerplek en het is inderdaad een fantastische plaats. De harde wind zorgt er wel voor dat we vroeg ons bedje opzoeken en 's morgens weer vroeg uit de veren zijn.

Een adembenemend mooie kampeerplek

Na 500 meter rijden gaat het brandstoflampje branden. We hebben nog 60 kilometer te gaan tot het dichtstbijzijnde tankstation dus het gaat erom spannen. Langzaam dalen we de smalle bergweg af en passeren onderweg een soort hippie commune. Ik stel nog voor om een even te stoppen bij een waterval maar het lijkt Rik verstandiger om toch eerst het tankstation op te zoeken. James wordt volgetankt en met een gerust hart kunnen we verder richting de westkust.

Takaka hill mountain ridge; een bergpas met een hoogte van 791 meter boven zeeniveau.

Selfie!

We stoppen bij de Buller Gorge Swingbridge en zien het kolkende water van de rivier onder onze voeten. Vlakbij kamperen we bij meneer Dean. Voor een tientje per persoon mag je er met je busje staan, kun je heerlijk warm douchen en er is een mogelijkheid om even de was te doen. Ook is er een keuken waar we dankbaar gebruik van maken want hier hebben we onze eerste ontmoeting met de gevreesde New Zealand Sandflies. Er zijn er miljoenen en ze bijten ook nog.

De Buller Gorge, een kloof waardoor een snelstromende rivier raast.

Rik op de swingbridge boven het kolkende water. (We moesten entree betalen om over de brug te lopen. Dit hebben we uiteindelijk gedaan maar zouden we de volgende keer niet meer doen. De Buller Gorge is vanaf de weg op veel plaatsen ook prima te zien). 

Op de camping bij meneer Dean

De volgende ochtend gaan we vroeg verder richting Westport waar we korte wandelingen maken naar de vuurtoren van Cape Foulwind en de zeeleeuwenkolonie op het strand die we van een afstandje kunnen bekijken.

De ruige westkust van het Zuidereiland

Het is niet moeilijk om de dieren te spotten. Ze zitten echt overal!

Er zijn ook een aantal jongen bij die er wel heel schattig uitzien

 

Deze geniet van de zon en showt zijn beste glimlach voor de foto!

Het is woensdag en laat er nu net een gratis kampeerplek zijn met een bar ernaast die op woensdag Open Mic Night heeft. Dat klinkt ons wel goed in de oren aangezien we ons niet meer kunnen herinneren wanneer we nog eens live muziek gehoord hebben. We parkeren James rond een uur of vijf op het parkeerterrein en zijn een beetje teleurgesteld want er is geen hond te bekennen. Ook de kleine bar die meer weg heeft van een clubhuis lijkt verlaten. Het zal wel niet doorgaan denken we op dat moment.

Maar een half uur later stopt de ene na de andere auto en wordt het zowaar gezellig druk. Het is vandaag de langste dag van het jaar en blijkbaar hier reden voor een jaarlijks feest met een potluck. Iedereen heeft wat te eten meegebracht om te delen en tussen de potten en pannen door wordt er met muziekinstrumenten gesleept. De dresscode is vooral legergroen en kaplaarzen of ribbroeken met een hippieblouse. Het is een bont en bijzonder gezelschap maar we voelen ons ontzettend welkom. Het wordt onverwacht een fantastische avond met goede muziek en iets te veel bier.

Daar hebben we de volgende ochtend nog plezier van dus we doen het lekker rustig aan. Alleen het rijden over de kustweg is al geweldig. De kust is zo ontzettend ruig met indrukwekkende rotsen en brekende golven aan de ene kant en steile kliffen aan de andere.

Indrukwekkend uitzicht over de westkust

Mijn blije chauffeur geniet van deze kronkelwegen

We stoppen even om de korte maar erg mooie “Truman Track” te lopen en rijden dan verder tot de Pancake Rocks. Hier hadden we niet zo'n hoge verwachtingen bij maar wordt het hoogtepunt van vandaag.

Nikau palmbomen, een palmsoort die alleen in Nieuw Zeeland voorkomt. 

Pancake Rocks

De Pancake rocks lijken echt op een stapel pannekoeken. De fundamenten voor dit bijzondere kalksteengebied werden 30 miljoen jaar geleden gevormd toen miniscule fragmenten van dode zeedieren en planten ongeveer 2 kilometer onder de oppervlakte op de zeebodem landden. Door de enorme waterdruk stolden ze in hardere resistentere kalksteen en zachtere, dunnere en modderrijke lagen. Geleidelijk aan werd de kalksteen door seismische activiteit boven de zeebodem uitgetild waar water, wind en zout de zachte lagen erodeerden en een "pannekoek"-achtige stapel hardere kalksteenlagen achterbleef.

Nog meer Pancake Rocks.

In Greymouth scoren we nog een echte Fish 'n Chips verpakt in krantenpapier die traditioneel op het dashboard van James wordt opgepeuzeld. We verlaten de stad en zoeken een rustig plekje op voor de nacht. De keuze is gevallen op een DOC-site genaamd Goldsborough. Bij deze site betaal je 8 dollar per persoon voor een overnachting (omgerekend zo'n 5 euro). Je vult een papiertje in, hangt een label aan de binnenspiegel van de bus en stop het briefje met het geld in een zakje dat een brievenbus in gaat; een prima systeem.

We hebben geen gepast geld dus Rik loopt naar de buren om even te wisselen. Opeens hoor ik hem Nederlands praten. Een uurtje later zitten we bij Rudy en Nel met een kop koffie voor de camper. Ze zijn in 1981 vanuit Nederland geëmigreerd naar Nieuw Zeeland en zijn nu hier op vakantie in Goldsborough. Er heerst daadwerkelijk goudkoorts en ook Rudy is vanmiddag naar de rivier geweest. We mogen met hem mee en gaan op jacht naar het goud!

Met Fish 'n Chips achter het stuur

Sanne gaat met Rudy als leermeester op zoek naar goud

En met succes! Een paar vlokjes weliswaar maar het is een super leuke ervaring. We krijgen een oude goudpan cadeau zodat we ook op andere plekken ons geluk kunnen beproeven.

Mijn eerste goud!! Zie je het stipje bij het puntje mijn vinger?

Rudy heeft meer succes gehad de afgelopen dagen en laat ons "de buit" zien

We zeggen Rudy en Nel gedag en vervolgen onze weg langs de westkust richting het zuiden. Volgende stop: Franz-Jozef gletsjer. Daarover meer in deel IV van de Nieuw-Zeeland Roadtrip.