Twee dagen geleden op 15 december zijn de grenzen van Auckland, na een lockdown van vier maanden vanwege Covid-19, weer open gegaan en dat heeft voor ons de route naar het Zuidereiland geopend. We verwachtten allerlei controles en grote drukte op de weg maar dat valt allemaal heel erg mee. In de buurt van de stad Tauranga vinden we een mooi plekje aan een rivier waar we de nacht doorbrengen.

De volgende ochtend staan we heel langzaam op en nemen de tijd voor een boterham met een gebakken eitje en een lekker kopje koffie. Het is al tien uur geweest voordat James wakker geschud wordt en we weer op pad gaan. We zijn rustig op weg naar het zuiden als we erachter komen dat de ferry tussen het Noordereiland en het Zuidereiland volledig volgeboekt is tot tenminste het einde van het jaar. We hebben niet vooraf geboekt en zien onze planning al helemaal in het water vallen. Ik probeer nog een aantal keren te zoeken op de websites van de twee aanbieders Interislander en Bluebridge en dan gebeurt het onmogelijke. Plots verschijnt er één mogelijkheid om te boeken voor morgen! We grijpen deze kans direct hoewel we ons nu opeens wel moeten gaan haasten om op tijd in Wellington te zijn.

Daarnaast is ook in Nieuw Zeeland een Coronapas verplicht en die hebben we ondanks de aanvraag die we drie weken geleden gedaan hebben om onze overzeese vaccinatie te registeren nog niet ontvangen. We hebben wel een email met een verklaring van het Ministry of Health dat we een uitzondering hebben op de coronapas maar dit mailtje wordt niet overal goedgekeurd als bewijs. We lopen dus het risico dat we niet mee mogen. We gokken het erop en rijden 500 kilometer naar het zuiden naar Wellington waar de ferry vertrekt.

Bijzonder "Haka-stoplicht" in Wellington. Haka is een ceremoniële Maori dans waarvan een kenmerkende pose hier op een stoplicht is afgebeeld.

De bluebridge ferry die ons naar het zuidereiland zal brengen

Op naar het Zuidereiland! 

De Bluebridge Ferry vertrekt vanuit Wellington en vaart in zo'n drie en een half uur naar Picton op het Zuidereiland. Het inchecken verloopt ondanks de ontbrekende coronapas en met de mail van het Ministry of Health gelukkig probleemloos. Met een grote glimlach op onze gezichten rijden we de ferry op en voelen ons ontzettende geluksvogels dat we toch een plekje hebben weten te bemachtigen op de nagenoeg volgeboekte ferry.

 James staat nog niet goed en wel stil op het parkeerdek en Rik is al onderweg naar het restaurant van het schip. We hebben namelijk gelezen dat het eten aan boord van goede kwaliteit en erg betaalbaar is. Daar blijkt niets van gelogen en ook de snoepafdeling heeft aan Rik tijdens de vaart een goede klant.

Aankomst in het plaatsje Picton op het Zuidereiland

Vanuit Picton is het niet ver rijden naar Smiths Farm waar we de eerste nacht kamperen. We voeren de hele dikke varkens en nieuwsgierige schapen, maken een wandeling naar een waterval op het terrein en genieten van de omgeving. We vinden het nu al geweldig en gaan morgen richting het beroemde Abel Tasman National Park.

Wandeling vanuit Smiths Farm

Het is een klein half uur lopen naar de waterval

Rik voert de geit die we onderweg tegenkomen

De grappige dikke varkens op de boederij