Het laatste stukje van Rodney Bay naar Le Marin op Martinique leek ons niet zo bijzonder. We zijn er zo. Het wordt echter een vervelende tocht waarbij we in het begin nog hoog aan de wind kunnen zeilen maar al snel de motor bij moeten zetten omdat de wind pal tegen gaat staan en in kracht toeneemt. Er klotst continu water over het dek en we hakken ons een weg door de golven. Flinke regenbuien maken het feest compleet.

We zijn blij dat we er zijn en besluiten een mooring te pakken omdat we van andere zeilers gehoord hebben dat er iets in de bodem zit wat je ankerketting aantast.

Een mooring pakken hebben we nu al zo vaak gedaan en eigenlijk is het altijd heel gemakkelijk, maar dit keer loopt het even iets anders.

Er hangt geen lijn die ik met de pikhaak kan pakken en ik kan er onmogelijk met de hand bij.

Poging 1: Rik stuurt de boot en ik krijg het oog van de mooring te pakken met de pikhaak. Een windvlaag draait de boot maar ik houdt stevig vast totdat ik nog maar een halve pikhaak in mijn hand heb en de andere helft in het water drijft. Vakkundig stuurt Rik de boot terwijl ik aan de zwemtrap hang om het restant van onze pikhaak op te vissen.

Poging 2: Ik stuur de boot en Rik staat met een halve pikhaak voor op het dek. Ook hij weet het oog van de mooring te pakken maar kan niet meer vasthouden. We varen weer een rondje terwijl we de halve pikhaak die net nog aan de mooring hing naar de bodem zien verdwijnen. Wat een gestuntel!

Poging 3: Drie keer is scheepsrecht zeggen ze wel eens en nu hebben we in de gaten hoe het moet. Er steken twee kleine pinnetjes onder het oog van de mooring uit waar we een lijn omheen kunnen gooien. Dit lukt en even later liggen we vast. Tot zover de onhandigste aankomst van deze reis.

Voor boodschappen en bootschappen een prima plek maar mijn favoriet is het niet. Na de Caribische sfeer op de vorige eilanden voelt het hier toch wel erg westers, Europees en Frans. Ik moet lachen om de Franse kentekenplaten op de auto’s en de haast die iedereen hier weer lijkt te hebben. Dit zijn we niet meer gewend. Natuurlijk is alles wel heel goed georganiseerd en kunnen we aan een steiger water tanken, een gasflesje kopen en het vuilnis kwijt. Binnen een half uurtje is alles geregeld.

Hoewel het niet heel goedkoop is zijn de supermarkten eveneens westers en is er alles te krijgen. Er is zelfs een steiger waar je je winkelkarretje zo in de dinghy leeg kunt kiepen, super handig!

We maken in de dagen die volgen kennis met de Maximo en om de beurt organiseren we een borrel aan boord. Als afsluiter eten we met z’n allen heerlijke spareribs met friet aan boord van de Maaike.