Om 05.30uur gaat de wekker en maken we ons klaar voor vertrek. De te overbruggen afstand van Culatra naar Rabat is zo’n 180 nautische mijlen. Op de AIS zien we dat zowel de Panta Rhei als de Shalom vertrokken zijn uit de haven van Olhao en onze kant op komen. De ankers van de Aliante en Incentive worden opgehaald en wanneer we bij elkaar zijn vertrekken we samen naar Marokko. We zwaaien lachend het vasteland van Europa uit. Nog niet zo lang geleden zwaaiden we vanuit Vlissingen Nederland uit. Wat hebben we al veel meegemaakt in een korte tijd!

De zon komt op en geeft de lucht prachtige kleuren. Op de marifoon wordt er gezellig gekletst op “ons kanaaltje 6”.

Door de invloed van de straat van Gibraltar is er geen gebrek aan wind en de Incentive vliegt met vol zeil schuin door het water. Eigenlijk is ze zo op haar mooist en we genieten van een mooie dag op het water.

In de nacht valt de wind wat weg en motorzeilen we rustig door. De Shalom heeft de motor al eerder bij moeten zetten omdat helaas hun grootzeil gescheurd is. De Aliante heeft ook pech want de stuurautomaat is kapot en Francis zal op de hand moeten sturen wat erg vermoeiend is.

Best gek om te bedenken dat ik het anderhalve maand geleden nog heel spannend vond om ’s nachts te zeilen, maar dat het nu min of meer gewoon is geworden. We draaien onze wachten en al snel is het weer ochtend. We ruimen de boot wat op, nemen een kuipdouche en dan is het zo ver; Land in zicht!

De marina wordt via de marifoon opgeroepen en niet veel later komt er een pilot bootje dat de Nederlandse vloot naar binnen loodst. Meteen merk ik dat het hier anders is, anders voelt en anders ruikt. Eenmaal op de rivier stijgt de temperatuur gigantisch en het lijkt alsof er een föhn in je gezicht staat te blazen. We worden hartelijk ontvangen door zwemmende kinderen en mensen in kleine vissersbootjes.

Net buiten de haven leggen we onze lijnen vast aan de wachtsteiger en gaan we voor de eerste keer inklaren. Omdat we nu buiten Europa zijn komt de douane en politie aan boord en moeten we heel wat papieren invullen en er worden kopieën gemaakt van een aantal belangrijke documenten. Uiteindelijk valt het allemaal wel mee en kunnen alle vier de boten na een uurtje de haven in.

We maken kennis met Klaas en Gideon van de Jan Water en met zijn allen wordt de aankomst gevierd met lekker eten en een drankje. Het contrast met Europa is enorm en ik begrijp nu wat er bedoeld wordt met een cultuurshock. De haven is erg modern en netjes maar net daarbuiten kom je in een totaal andere en ook armoedige wereld.

’s Avonds zijn we terug aan boord en wordt het me toch eventjes wat te veel. Het is voor mij de eerste keer buiten Europa, de eerste keer in een Islamitisch land en de eerste keer dat we te maken hebben gehad met de lokale autoriteiten. Ik vraag me af of ik Marokko wel leuk vind en of ik mezelf eigenlijk wel geschikt vind voor deze reis. Ik voel de tranen opkomen en weet even niet meer zo goed wat ik er allemaal van moet denken. Rik weet me gerust te stellen en niet veel later val ik als een blok in slaap.

Een goede nachtrust doet wonderen en de volgende ochtend ziet de wereld er weer een stuk zonniger uit. We verkennen de souk, een Arabische markt, en ik geniet zowaar van alle indrukken en verschillen met Europa. 

Om een goede indruk te krijgen van Marokko willen we graag een aantal dagen het binnenland in. We zijn niet de enigen met deze plannen en zo wordt er een roadtrip georganiseerd met de bemanning van de Shalom, Aliante, Jan Water en Incentive. Op het vliegveld van Rabat halen we onze huurauto’s op en rijden naar onze eerste bestemming: Chefchaouen.

Chefchaouen wordt ook wel de blauwe stad genoemd omdat alle gebouwen in de medina blauw zijn geverfd. Deze traditie stamt uit de tijd dat de Joodse vluchtelingen hier woonden. Het dorp diende als fort tegen de Portugezen die Marokko binnendrongen. In het Jodendom staat de kleur blauw voor bescherming. We slenteren we door de leuke kleine straatjes en we bezoeken het Kasba Chefchaouen (kasteel).

We rijden door naar Fès waar we de grootste medina van Marokko gaan ontdekken. Tijdens de rit valt het me op hoe het landschap steeds weer verandert. Van dorre vlaktes tot groene heuvels en van kleine armoedige dorpjes tot moderne steden. Marokko verrast!

We komen pas tegen de avond aan in Fez en ontmoeten daar de bemanning van de Panta Rhei die ook een roadtrip aan het maken zijn en ons een dagje op komen zoeken. Zo bestaat het gezelschap ineens uit 11 personen en met z’n allen gaan we uit eten. Het wordt wat later dan gepland en het bezoek aan de stad wordt uitgesteld tot morgen. 

Na een goede nachtrust zijn we vroeg uit de veren om zo veel mogelijk van Fès te zien voordat we vanmiddag weer verder gaan. We beginnen bij de bekende leerlooierijen die niet moeilijk te vinden te zijn. Je loopt gewoon je neus achterna en als het heel erg begint te stinken ben je er bijna. De huiden worden op een eeuwenoude manier bewerkt in kalkvaten waarbij ook vogelpoep en urine gebruikt wordt, en dat ruik je! Bij de ingang van de leerlooierij krijgen we allemaal een munttakje om de stank enigszins te verdragen. We lopen een aantal trappen op en zien dan van bovenaf hardwerkende mannen tot hun middel in de stinkende kalkvaten staan en ezels die volgeladen worden met bewerkte huiden. Ik ben verbaasd, verward en onder de indruk van het schouwspel dat zich beneden afspeelt. Dit werk moet zonder twijfel ontzettend slecht zijn voor de gezondheid van mens en dier.

We laten de leerlooierijen achter ons en lopen verder naar de medina. Het afval wordt hier trouwens ook per ezel opgehaald. Hieronder de papierezel (schijnbaar wordt hier ook gedaan aan afvalscheiding).

We hebben al veel kleine straatjes gezien maar dit doolhof spant toch wel de kroon. Alles lijkt op elkaar maar het aanbod is toch min of meer gesorteerd per straat. Een straat voor kleding, een straat voor etenswaren, een straat voor potten en pannen en ga zo maar door.

Wat trouwens in heel Marokko opvalt is dat er overal zwerfkatten rondlopen. Af en toe kom je een heel klein scharminkel tegen wat ik toch wel een beetje zielig vind. Ook is het even schrikken wanneer we bij de slager terecht komen. De kippen worden ter plekke gewogen en onthoofd en voor de “winkel” hangt een dode geit ondersteboven te bungelen.

Het is al bijna middag en omdat we nog een behoorlijk eind moeten rijden vandaag zetten we de terugweg in. We lopen nog tegen een Marokkaanse lamp aan en kopen deze voor op de boot. Het valt niet mee om uit het doolhof te komen maar zonder gids en met een klein beetje hulp van Google Maps weten we zelf het hotel terug te vinden.

Het is een lange rit van Fès naar Ouzoud en het is al donker wanneer we het laatste stuk door de bergen rijden. We slapen in een gezellig klein hutje wat iets weg heeft van een hobbit-huisje. De rest van de accommodatie is opvallend luxe, dit hadden we niet verwacht.

Ouzoud is bekend om de 110m hoge watervallen die we de volgende dag bezoeken.

Van bovenaf in het al een indrukwekkend gezicht maar het is zeker de moeite om het pad naar beneden te volgen. Dan besef je eigenlijk pas hoe hoog 110 meter is en met welke kracht het water omlaag komt denderen.

Het is niet toegestaan om te zwemmen onder de waterval, maar de heren zijn rebels en springen toch het koude water in.

Na dit avontuur is onze roadtrip bijna ten einde. We verblijven nog één nacht in Ouzoud en rijden dan terug naar Rabat. Wanneer we weer aan boord zijn wacht ons een vervelende verrassing. De koelkast staat gek genoeg uit en daardoor is onze hele voorraad broodbeleg en vacuüm verpakt vlees bedorven. Niet zo handig in een land waar niet alle boodschappen zo gemakkelijk te vinden zijn en je op moet letten om niet ziek te worden van het eten of van het water. Met de huurauto doen we nog wat inkopen voor de oversteek naar de Canarische eilanden en met wat creativiteit hebben we uiteindelijk toch voor een ruime week eten en drinken aan boord.

 Het begint wat onrustig te worden op de steiger want veel boten maken zich klaar voor vertrek. De hoge deining gooit echter roet in het eten want de haven wordt gesloten en we mogen er vandaag niet uit. Morgen is het weer rustiger en kunnen we waarschijnlijk koers zetten naar Lanzarote!