Via korte tussenstops in Pangkor Marina en het eiland Penang komen we aan op onze laatste bestemming in Maleisië; Langkawi. Ik heb redelijk hoge verwachtingen bij deze plek omdat het een mooi zeilgebied zou zijn, een mooi eiland en bovendien belastingvrij. Dat laatste is door de overheid geïnitieerd om het toerisme te promoten.

Het anker valt in de baai van Kuah en we gaan naar de ferry terminal om in te klaren bij een hele vervelende en autoritaire havenmeester. Zijn reputatie is onder de zeilers alom bekend, evenals het benodigde “wreck-removal” papiertje. Een verklaring van de verzekering dat bij zinken van het schip de kosten voor de berging door de verzekering gedekt zijn. Op ons papiertje staat echter “lift and salvage” en geen “wreck removal” dus dat voldoet voor de knorrepot niet. Het is duidelijk een spelletje machtsvertoon en ik kan mijn geduld dit keer maar moeilijk bewaren. Ik houd wijselijk mijn mond en laat Rik maar even het woord doen. Na een half uur praten als brugman krijgen we dan toch de benodigde papieren en stempeltjes. We zijn ingeklaard in Langkawi. Normaal gesproken klaar je in bij douane en immigratie bij binnenkomst en klaar je uit bij het verlaten van een land maar in Maleisië moet dit dus officieel bij iedere port of entry. Wij hebben in Puteri een uitklaringsbewijs met als volgende bestemming Langkawi gekregen. Aangezien we steeds hele korte stops gemaakt hebben in Port Dickson en Pangkor was tussentijds in- en uitklaren niet nodig (of we hebben het weten te ontwijken).

Ik kan nog steeds geen goede omschrijving van Maleisië geven en vind het een beetje een vreemd land. In het zuiden dicht bij Singapore lijkt alles super ontwikkeld en modern. Het enige wat daar ontbrak waren de mensen. Alsof dat gebied volledig ontwikkeld is en wordt voor mensen die in Singapore werken maar er niet willen of kunnen wonen. Misschien wordt er geprobeerd om er een soort tweede kleinere versie van Singapore te creëren. Maar als je iets buiten de leegstaande wolkenkrabbers en winkelcentra kijkt is er armoede en verval. Een soort spookwereld van bouwprojecten die nooit afgemaakt zijn in combinatie met huisjes op palen en arme vissersfamilies.

Zo heb ik eigenlijk heel Maleisië ervaren. Geconcentreerde ontwikkelde gebieden en daarbuiten vervallen straten, vervallen gebouwen, armoede en smerigheid. De poging om van Langkawi een toeristenparadijs te maken is blijkbaar ook maar deels gelukt want ook hier is een groot gedeelte in verval geraakt. De verwachtingen moeten toch een beetje worden bijgesteld.

Het ontwikkelde stuk bij de haven ziet er prima uit.

Desondanks huren we een scooter en hebben een leuke dag terwijl we een rondje eiland rijden. Voor de lunch komen we terecht in een zeer afgelegen resort bij een prachtige baai. Het ziet er allemaal erg chique uit maar de prijzen vallen ontzettend mee en het eten is er goed. Maar als we iets verder kijken dan de mooi aangeklede lobby en het zwembad zien we dat het gedeeltelijk schone schijn is. De ramen van de helft van de kamers zijn dichtgetimmerd en netjes wit geschilderd zodat het niet opvalt. Een groot gedeelte staat leeg en is vervallen.

Bij de jachthaven zijn diverse restaurants en een watersportzaak te vinden

Jachthaven Langkawi

's Avonds lijkt het allemaal heel wat

Maar de werkelijkheid ziet er toch een beetje anders uit. Vele ooit prachtige resorts zijn compleet vervallen.

Een rondje Langkawi op de scooter. De wegen zijn prima en de natuur op plaatsen erg mooi.

Een jachthaven aan de andere kant van het eiland. Ook hier één en al schone schijn...

Er is niemand en de meeste gebouwen staan leeg.

Er zijn ook erg mooie plekjes te vinden.

Dit soort eenvoudige woningen komen we veel tegen. 

Bij dit prachtige resort komen we toevallig terecht voor de lunch.

Het schitterende strand hebben we helemaal voor ons alleen.

Als je voorbij de receptie loopt kom je bij dit binnenmeertje uit dat er op het eerste oog erg mooi uitziet.

Maar de ramen van de helft van de kamers zijn dichtgetimmerd waardoor het minder goed opvalt dat ook dit resort aardig in verval is geraakt. 

Langkawi wordt uiteindelijk een vooral praktische stop in Kuah waarbij we aan de boot werken. De lazyjacks (lijnen die het grootzeil netjes op de giek houden als we het laten zakken) worden vervangen en we vinden wonder boven wonder een tweedehandse draadloze handset voor onze marifoon.

Vanwege de belastingvrije status van het eiland vullen we hier ook onze drankvoorraad aan. Ook de diesel wilden we hier aanvullen maar daarmee komen we bedrogen uit. Ik sta met de jerrycans bij de dinghy steiger terwijl Rik naar de geldautomaat gaat om te pinnen. Mijn taak is om een taxi te vinden die met ons verschillende tankstations af wil rijden om de benodigde hoeveelheid diesel te krijgen. We mogen officieel namelijk maar 20 liter diesel per persoon per dag kopen als buitenlanders. Ik besluit om willekeurig mensen met auto's die stoppen bij de steiger aan te spreken. Er zal er vast wel eentje tussen zitten die tijd heeft om een zakcentje te verdienen. Na een aantal mislukte pogingen weet ik de eigenaar van een dikke pick-up te strikken en stap in. We rijden richting pinautomaat en komen Rik halverwege tegen. Tevreden met mijn keuze van vervoer stapt hij in. Bij het eerste tankstation komen we er helaas achter dat in heel Langkawi alleen b20 kwaliteit diesel te krijgen is. Dit betekent dat er 20% biodiesel aan toegevoegd is en dat vergroot weer de kans op de groei van dieselbacterie in de tank. Normaal gesproken proberen we overal B7 diesel te tanken waaraan slechts 7% biodiesel is toegevoegd. Met de diesel die we nog aan boord hebben komen we met gemak tot Thailand dus we besluiten om met onze lege kannen terug te keren en het tanken uit te stellen tot Phuket.

We kijken allebei erg uit naar Thailand en laten na anderhalve week Langkawi en daarmee ook Maleisië achter ons.