Inklaren in Indonesië is nogal een happening. Er komen maar liefst 12 mensen aan boord van quarantaine, douane en immigratie. De man van quarantaine begint aan zijn inspectie maar vraagt al snel of we ook whisky aan boord hebben. Dat hebben we niet, maar een klein flesje rum dat nog overgebleven was uit Panama valt ook in de smaak en daarmee is de inspectie meteen afgerond.

Rik met de man van Quarantaine en onze agent Johrds

Incentive verandert in een Indonesisch immigratiekantoor

Met de dinghy brengen we ze aan boord en na de formaliteiten weer aan wal. 

We hebben nogal een groot uitgevallen Nederlandse vlag achterop de boot en voelen ons gezien het Nederlandse koloniale verleden een beetje onzeker over hoe hiermee om te gaan. Voor de zekerheid rollen we onze driekleur op om niemand per ongeluk te beledigen. Voorzichtig vragen we onze agent Johrds en de quarantaine officier of de mensen hier problemen hebben met Nederlanders en de Nederlandse vlag. Ze beginnen tot onze grote verbazing te lachen en roepen “we love the Dutch”! Probleem opgelost.

Later die dag vinden we in het stadje Tual zelfs een oranje geverfd gebouw met het KNVB logo erop!

De officials van douane en immigratie lijken het vooral erg interessant te vinden om op de boot rond te kijken waarbij één van hen zelfs voor op de boeg gaan staan met zijn armen gespreid alsof hij “the king of the world” is. Daarna moeten we met iedereen minstens tien keer op de foto en hebben ze allemaal de grootste lol. Wij vinden het prachtig om te zien. Rik voelt zich net een echte celebrity want hij mag wel 30 keer zijn handtekening zetten op allerlei papieren waarvan we nog niet eens weten wat er op staat en voorziet alles tevens van onze mooie bootstempel. Het duurt even voordat we het benodigde papierwerk terugkrijgen van de officiële instanties maar voor de rest is het eigenlijk best meegevallen en worden we officieel vrijgelaten.

Als het inklaringsproces is voltooid hebben we een mooie verzameling stempels bij elkaar.

We gaan aan wal en mogen ons bijbootje vastknopen aan het schip van de coastguard dat met een kapotte motor aan de kade ligt. We hebben geen idee hoe lang dit schip er al ligt en vragen ons af hoe lang het nog zal duren voordat het weer uit zal varen of dat dit toch zijn laatste rustplaats wordt. Via een gigantisch ronddraaiend stootkussen springen we van de boot naar de kant. Het lijkt het lunapark op de kermis wel.

Dan belanden we in een voor ons totaal nieuwe wereld. Het Islamitisch gebed schalmt uit de vele moskeeën, brommers schieten links, rechts, voor en achter ons langs, taxibusjes crossen er kriskras tussendoor terwijl iedereen ons aanspreekt met “Hey mister!, Welcome!, How are you?” en met ons op de foto wil. Het is een kakofonie van geluiden, en de geuren van uitlaatgassen mengen zich met de kruidige lucht van de vele gerechten die de straatverkopers aanbieden. Het is allemaal nogal overweldigend na vijf dagen in ons isolement op de oceaan.

Voor de eerste keer aan wal in Indonesië

Op het plein bij de haven spelen kinderen met een geit. 

We eten heerlijke Coto Makassar soep voor de lunch

Een grote moskee midden in de stad. Vijf keer per dag klinkt het (luide) gebed uit de speakers. Er zijn meerdere moskeeën en het gezang klinkt alsof er vijf radiozenders door elkaar aan staan.

Straatbeeld Tual

Benzine voor de scooters en brommers wordt op straat in plastic flessen verkocht.

In dit bouwwerk op palen is een restaurant gevestigd.

We doen ons meteen tegoed aan een lekkere nasi goreng terwijl we alle indrukken rustig op ons in laten werken en moe maar voldaan terugkeren naar de boot voor een goede en welverdiende nachtrust. De volgende dag worden de praktische en huishoudelijke taken uitgevoerd. De was gaat naar de wasserette en wij gaan naar de markt en supermarkt om boodschappen te doen. Op de markt is een geweldige verzameling aan groenten, fruit en specerijen te vinden. Ik kijk mijn ogen uit naar allerlei producten waarover ik de komende maanden hopelijk meer zal leren. Op dit moment weet ik van de helft nog niet eens wat het is of hoe dat het gebruikt wordt.

Rik kijkt zijn ogen uit op de markt

De kleermaker

Het bananenvrouwtje

Heerlijke verse groenten, een kleurrijk geheel.

Pepers, limoenen, sterfruit, gember en nader te onderzoeken producten.

In de supermarkt hebben we een vergelijkbare ervaring. Alles is nieuw en het is een beetje zoeken om onze weg te vinden maar we hebben niet veel nodig en basisproducten zijn er voldoende. Zelfs in de supermarkt worden we aangesproken en willen mensen met ons op de foto. We worden nog beroemd!

Voordat we naar de supermarkt gaan, gaan we eerst een hapje eten. Voor omgerekend een paar euro eet je hier een royale maaltijd. Vandaag proberen we van allerlei gerechten een beetje.

 1 Euro staat gelijk aan ruim 15.000,- Indonesische Roepia. We zijn hier dus miljonair!

De grootste supermarkt van de stad

Een verzameling aan nader te onderzoeken producten. 

Eenmaal buiten moet ik nodig naar het toilet en vraag de weg. Ik wordt begeleid naar een klein stenen gebouwtje naast de supermarkt. De deur staat op een kiertje en ik kijk voorzichtig naar binnen. Mijn vermoeden bij het naderen van het toiletgebouw wordt bevestigd. Het is een gat in de grond met een stenen bak met water ernaast en natuurlijk geen wc papier. Dit vind ik toch wat ingewikkeld voor een eerste dag dus het plasje wordt opgehouden en met samengeknepen benen nemen we een bimo taxibusje terug naar de coastguard boot van waaruit ik in de bijboot spring en we terug racen naar Incentive en een normale toiletpot.

De leukste Bimo (gedeeld taxibusje) chauffeur van Tual

We halen nog een laatste document op bij de quarantaine afdeling en struinen nog even door de stad voordat we de boel weer inpakken en ons klaarmaken voor het vertrek naar de Banda Eilanden zo'n 200 mijl verderop. We kijken er naar uit om meer van Indonesië te gaan ontdekken!