Soms zit het mee, en soms zit alles tegen. Dit tripje was er weer zo eentje. Bij het ophalen van het anker zit de ketting vast om een stuk koraal waardoor Rik al snorkelend aan moet geven welke kant ik op moet varen om de onderwaterstrik te ontwarren. Na een half uurtje zijn we los en kunnen we dan toch vertrekken richting het eiland Buru wat zo'n 130 mijl verderop ligt en zo'n 24 uur zeilen is.

Wanneer we Ambon nèt verlaten hebben komt de eerste heftige squall over. In dergelijke zeer plaatselijke buien zit meestal veel regen, soms zelfs onweer en de wind neemt toe in kracht en verandert van richting. Wij komen dan in actie om zeilen weg te rollen om de toenemende wind de baas te kunnen en moeten met name hier heel goed uitkijken voor de kleine vissersbootjes om ons heen. De squall trekt na een uurtje voorbij en de voorspelde wind komt terug maar niet voor lang. De hele dag en nacht is het een komen en gaan van squalls en om 3 uur 's nachts valt de wind zo ver weg dat de motor bij moet. De golven zorgen ervoor dat de zeilen heel erg gaan slaan en we besluiten om het grootzeil te strijken. Ik zeg tegen Rik dat ik de dekverlichting wel even aanzet zodat we kunnen zien wat we doen maar bij omzetten van de schakelaar springt de lamp kapot. Een hoofdlampje dient als vervanger.

Om 4 uur schrik ik me helemaal te pleuris wanneer er opeens een zaklamp in mijn gezicht schijnt. Ik schreeuw zoiets als “G**()^d#mme!!!” schakel de automatische piloot uit en draai als een gek aan het stuurwiel. Rik die lag te slapen komt zijn bed uitgevlogen en neemt daarbij bijna de kajuitdeur mee naar buiten (met een blauwe knie als gevolg).

We kunnen het onverlichte bootje maar net ontwijken en als we hem voorbij zijn gaat de zaklamp aan boord van het bootje gewoon weer uit. Je kunt je voorstellen dat ik de rest van mijn wacht met een zaklamp in de hand voor me uit zit te staren hopende niet nog zoiets mee te maken. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen.

In de ochtend is het droog wanneer we aankomen bij het eiland Buru. Weelderig groen afgewisseld met ruige rotspartijen kenmerken de kustlijn. Van het dorpje Tifu is nog niets te zien, zelfs niet wanneer we vlak langs de kust varen. De invaart naar de baai van Tifu is smal en daardoor pas laat zichtbaar. De kaarten kloppen voor geen meter en op een gegeven moment varen we volgens onze kaart zelfs over het land! Satellietbeelden die we vooraf gedownload hebben bieden de oplossing. In werkelijkheid zitten we midden in de doorvaart en daar is het meer dan diep genoeg.

De ingang van de baai ligt verscholen tussen het groen

De doorvaart naar Tifu Bay gezien vanuit de baai

Om de hoek wacht ons een aangename verrassing. We komen uit in een prachtige baai omringd door tropisch groen met een goede diepte en goede houvast voor het anker in een laag zand. We hebben net alles opgeruimd wanneer de regen opnieuw losbarst. De lokale kinderen deert het niets en ze peddelen vrolijk langs de boot en natuurlijk onder de catamarans door. Bij Incentive krijgen ze allemaal een lolly en dat nieuws verspreidt zich snel. Het gevolg is een invasie van houten kano's met zo'n 15 kinderen die in de regen allemaal een lolly komen halen. Dat tovert dan toch wel weer een glimlach op je gezicht en de vervelende nacht is alweer bijna vergeten.

 

Nieuwsgierige kinderen komen langs in de kano in de stromende regen

Er komt zo veel water uit de hemel gevallen dat ik het eigenlijk zonde vind om er niets mee te doen. Ik kan wel een paar emmers water gebruiken om een wasje te draaien en even lekker te douchen. We vangen niet zo vaak regenwater op dus een opvangzeil of iets dergelijks hebben we niet. Ik bedenk me dat ik eigenlijk een grote trechter moet creëren die ik boven de grote wasemmer kan hangen. Als ik die vol krijg is mijn missie geslaagd. Er volgt een “eureka-momentje” en ik vis ons zeeanker uit de bakskist en hang hem op in de kuip met de emmer eronder als opvangbak.

Binnen een mum van tijd is de emmer vol en kan ik het water overgieten in jerrycans. Het werkt dusdanig goed dat we dit in de toekomst zeker vaker toe gaan passen!

 

Gepatenteerde Incentive-Raincatcher

Aangezien het maar een klein stukje is tot de kade besluiten we in plaats van de dinghy de opblaaskano te gebruiken. Die is een stuk sneller opgebouwd en daarnaast een stuk lichter om aan dek te hijsen. Het welkom in het kleine dorp Tifu is hartverwarmend. De kinderen zijn heel enthousiast en tijdens de openingsceremonie wordt er volop gezongen en gedanst.

Tifu ligt op het eiland Buru. De regent van het zuidelijke district is aanwezig bij de ceremonie en kroont de Hans van zeilboot Ikinoo tot eregast met een mooie hoed omdat ze de eerste waren die in de baai aankwamen. Daarna komt de regent nog even een kijkje nemen aan boord van Incentive met een heel gevolg inclusief de cameraman die even later door onze kuiptafel zakt.

De officiële opening van de festiviteiten

Deze jongens zongen uit volle borst een prachtig lied

Hans van zeilboot Ikinoo wordt gekroond tot eregast met een traditionele hoed. 

Ook hier is het dorp versierd met banners van de Sail2Indonesia Rally

Openingsdans met witte zakdoeken als symbool voor een warm welkom

 

Ook de kleintjes hadden een lied en een dansje ingestudeerd.

Voor de zeilers zijn weer chique stoelen neergezet.

Traditionele dans met schalen en manden 

De regent van Zuid-Buru op bezoek bij Incentive

Er zijn volop activiteiten georganiseerd en ik merk dat het voor de locals echt feest is. Op deze plek komen sowieso al niet veel toeristen maar de afgelopen twee jaar is er vanwege covid geen rally geweest en zijn er ook geen boten meer gekomen. Iedereen is daardoor laaiend enthousiast en ze willen allemaal met ons op de foto.

's morgens zien we de mannen in hun houten boomstamkano's de baai uit peddelen. De traditionele viswedstrijd duurt de hele ochtend. Met een rolletje vislijn met een paar kleine haakjes eraan worden met name kleine vissen gevangen. Degene die na het eindsignaal het grootste gewicht aan vis heeft gevangen wint de wedstrijd. De kano's worden door grotere boten met een buitenboordmotor als een treintje achter elkaar naar binnen gesleept onder luid gejuich en geklap van het publiek. Het is dringen geblazen bij het weegpunt want iedereen wil weten hoe de deelnemers het ervan af gebracht hebben. Na de weging wordt de vis op een grote hoop gelegd en verdeelt of verkocht.

Met deze boot gaat we de zee op als toeschouwers van de viswedstrijd. 

De vissers keren onder luid gejuich terug in de baai.

Ook Nederland is hier weer goed vertegenwoordigd. Veel mensen vertellen familie te hebben in Nederland. 

Drukte tijdens het wegen van de vis.

 

De vangst.

We moeten erg lachen om de kanorace die volgt. Ze starten vanaf de kade en moeten om een markeringspunt heen peddelen om vervolgens weer terug te racen naar de startlijn. Onderweg vindt menig botsing plaats en kapseist menig kano die vervolgens met slippers en handen weer zo snel mogelijk gehoosd wordt. Iedereen is erg fanatiek en voor de toeschouwers is het zeer vermakelijk om naar te kijken. De winnaars komen met luid applaus over de finishlijn.

 

Kano races.

Na amusement binnen het dorp is het de hoogste tijd om wat meer van het eiland te gaan zien. We zijn door de organisatie al een beetje lekker gemaakt voor een tripje waarvoor we wel héél vroeg ons bed uit moeten. Om drie uur 's nachts gaat de wekker en een half uur later staan we op de kant.

We gaan met een auto naar een berg genaamd Morafi om aldaar van de zonsopkomst te genieten.

Om half vijf staan we echter nog steeds in Tifu en het zien er naar uit dat we het moment suprême gaan missen. Er is iets aan de hand met één van de auto's maar dat blijkt rond vijf uur dan toch opgelost.

Er staan twee pick-ups klaar en we mogen met z'n allen achter in het bakkie. Met zo'n 15 personen per auto plus een lading bakken en kratten met daarin de lunch gaan we op pad. Ik zeg bewust op pad in plaats van de weg op, want een weg is het eigenlijk niet te noemen. Door de regen is het één grote modderglijbaan en de trucks hebben af en toe moeite om er doorheen te ploeteren.

Na een kwartiertje staan we al stil en tot aan de assen in de modder. De chauffeur geeft niet graag op maar na tien onsuccesvolle pogingen om volgas de berg op te komen waarbij de modderklonters je om de oren vliegen, wordt ons vriendelijk, doch dringend verzocht om even uit te stappen.

Daar ga ik dan. Met een soepele sprong uit de laadbak en na een zachte landing tot aan mijn enkels in de blubber. We lopen halverwege de helling wanneer ik tegen mijn buurman zeg dat ik hoop dat de chauffeur zo slim is om even te wachten met gas geven totdat we boven zijn.

Op dat moment klinkt het onheilspellende geluid van een ronkende motor achter ons en het toerental klimt snel tot verontrustende hoogte. De truck komt in beweging en ploetert voort terwijl een fontein van kluiten modder ons van top tot teen bedekt. Eenmaal boven wacht hij rustig op de wandelaars en doet alsof er niks gebeurd is. Wij liggen uiteraard allemaal dubbel van het lachen en klimmen als ware mud-masters terug in de laadbak.

Na twee uur glibberen en glijden bereiken we net iets na zonsopkomst de berg Morafi maar het uitzicht is er niet minder om. De laaghangende bewolking in combinatie met de opkomende zon geven deze plek iets magisch.

We worden ontvangen met zang en dans door mensen uit het nabijgelegen dorp en met z'n allen klimmen we naar de top van de berg om te genieten van het uitzicht en samen te lunchen.

De zon begint op te komen in de buurt van Morafi mountain

Met z'n allen zo'n twee uur lang achter in het bakkie door de modder

Aankomst Morafi

Traditionele dans 

Optreden gevechtskunst 

Met z'n allen beklimmen we Morafi Mountain

Op de achtergrond is de laaghangende bewolking goed zichtbaar

Ook de kinderen die het optreden verzorgden lopen mee de berg op. 

 

Uitzicht vanaf Morafi Mountain

Even uitrusten en genieten van het uitzicht na de klim.

Het uitzicht vanaf de top

Deze lunch heeft twee uur achter in de truck en een klim naar de top van de berg overleefd. 

De wolken beginnen langzaam te verdwijnen en het landschap wordt zichtbaar.

Uiteraard is er weer een fotosessie

Wanneer de wolken helemaal weg zijn lopen we weer naar beneden.

Het is best een aardige klim.

Ook tijdens de wandeling naar het dorp worden we vergezeld door een grote groep kinderen die allemaal je hand vast willen houden.  

De terugweg is een feestje. De zon heeft een groot gedeelte van de modder opgedroogd en omdat we in tegenstelling tot vanmorgen bij daglicht rijden, zien we nu pas hoe mooi de omgeving is. We rijden door ontelbare groene valleien met weelderige tropische begroeiing en komen her en der voorbij een klein dorpje.

 

Prachtige groene valleien op Buru Island.

Op de terugweg is de weg al redelijk opgedroogd. Het is niet verwonderlijk dat we in de vroege ochtend vast kwamen te zitten in de modder.

Vanuit Tifu maken we nog een leuke trip naar een plek met de prachtige naam Air Babunyi. Met een lokale boot is het zo'n 20 minuten varen naar deze watervallen die in zee uitkomen. Wederom is er gezorgd voor voldoende spijs en drank en de bewoners van het dorp heten ons welkom met muziek.

In de boot onderweg naar Air Babunyi komen we nog langs een andere waterval

Het prachtige strand van Air Babunyi.

Air Babunyi waterval

 

Het zoete water dat vanuit de bergen omlaag komt geraasd is veel kouder dan het zeewater. Een strook zand scheidt het zoete water van de zee . Het is heerlijk verfrissend om een duik te nemen en lang geleden dat we in zo'n groot zoet bad gelegen hebben.

Aan de zoete kant is het erg mooi boven water en aan de zoute kant erg mooi onder water. We snorkelen boven prachtige gezonde koralen tussen grote scholen vis. Om al dit moois goed te kunnen zien moeten we wel steeds een halve meter diep duiken. Door de menging van zoet en zout water is de bovenste laag troebel. Ook de temperatuursverschillen tussen zoet en zout zijn goed te voelen.

Na de lunch keren we terug naar Tifu voor de afscheidsceremonie. Er zijn toespraken en iedere schipper krijgt een door de pastoor gezegend houten schild van de politie, als symbool voor bescherming en een veilig vervolg van onze reis.

Toespraak van de regent van Buru

Het beschermingsschild wordt gezegd voor een veilig vaart

Sanne krijgt het gezegde schild overhandigd van iemand van de politie.

Groepsfoto met de regent van Buru vooraan in het midden. 

Ook de kinderen willen nog een keer met ons op de foto voor we vertrekken.

Hier staan we op de foto met een gedeelte van de organisatie van het festival. 

Tifu heeft een bijzondere plek in mijn hart veroverd. Een klein afgelegen dorpje waar werkelijk iedereen, van jong tot oud, zich in heeft gezet voor deze paar dagen dat er bezoek is. We hebben nieuwe vriendschappen gesloten en prachtige plekken op het eiland bezocht.

Bekijk ook de video die we maakten over ons bezoek aan Tifu

Terima kasih banyak Tifu!