Vroeg in de ochtend haal ik het anker op en navigeert Rik tussen de ontelbare FAD's (Fish Attrackting Devices; drijvende vlotten waar zich vis onder verzamelt) door. Wanneer we de baai van Pasar Wajo uit zijn voelt het alsof we niet alleen de FAD's maar ook een denkbeeldig net dat ons gevangen hield hebben afgeschud. Na een maand zeilen met de Sail2Indonesia Rally zijn we weer alleen op het water. Het voelt als een soort bevrijding om weer onze eigen koers te kunnen varen en geen verplichtingen meer te hebben. Het is leuk om in een groep te varen en je ontmoet veel andere zeilers maar het is ons allemaal wat té georganiseerd en de vlaggetjes, optredens en etentjes werden ons te veel.

Voor een week of twee is het leuk om overal in een feestweek terecht te komen waarbij je als een soort eregast wordt ontvangen. We genieten van de traditionele dansoptredens, het enthousiasme van de lokale bevolking , gaan per dag wel honderd keer met mensen op de foto en zitten 's avonds met de burgemeester aan tafel in een veel te chique versierde zaal. Maar dat is niet waarom we op reis zijn gegaan. Juist het onvoorspelbare, het element van toeval, draagt bij aan het avontuur. Niet weten waar je precies terecht gaat komen en wat je mee zal gaan maken is wat voor mij deze manier van reizen zo bijzonder maakt en waarom dit zo goed bij ons past.

En daar zijn we met de rally te ver van verwijderd geraakt. Het contrast kon niet groter zijn. Wanneer we waar moeten zijn en welke activiteiten er op het programma staan zijn al ver van tevoren bekend. Ik sta een bedank speech te geven op een podium, moet een liedje zingen en meedoen met de ochtend aerobics terwijl ik eigenlijk het liefst een rondje ga wandelen of met Rik op een scooter het eiland verken. Natuurlijk zijn er ook uitstapjes georganiseerd die ons wel interesseren maar het aandeel officiële en politiek correcte optredens is ons te groot. 

Daarom voel ik me nu weer vrij. Alleen onderweg naar een bestemming die we zelf hebben uitgekozen en zonder te weten wat we er gaan doen of wat we er aan zullen treffen. De keuze is gevallen op het eiland Bonerate. Helemaal alleen zijn we overigens niet. Zeilboot Chanto die we kennen van de rally is ook onderweg naar Bonerate. Maar dat is per toeval en niet van tevoren afgesproken. Daar houden we van!

Het is een prachtige zeiltocht en een genot om aan te komen op een lege ankerplek. Traditionele vissersbootjes passeren met enthousiast zwaaiende vissers aan boord en in de verte zien we schepen in aanbouw op het strand. Het water is kristalhelder maar helaas ernstig vervuild met plastic afval.

Dit is een van de plekken waar de plasticsoep gebrouwen wordt. Aan wal worden we verwelkomd door een groep enthousiaste kinderen waarvan een aantal heel trots hun hanen, die ze als huisdier houden, komen laten zien. Met de indrukwekkende houten schepen in aanbouw op de achtergrond is het een idyllisch plaatje mits je niet naar beneden kijkt.

Deze goedlachse jongens kwamen heel trots hun huisdieren showen.

Schepen in aanbouw op het strand

Het lijkt een mooi plaatje totdat je op de grond kijkt. De bouw van deze schepen ligt overigens stil vanwege geldgebrek. 

De hoeveelheid afval op het strand is afschuwelijk. 

Het strand ligt compleet bezaaid met plastic afval en het water neemt bij iedere golf weer stukjes van deze never-ending afvalstroom mee naar zee. Ik wordt er verdrietig van en snap niet hoe mensen hier kunnen leven in deze puinhoop en er niets aan willen doen. Het is zo'n mooie plek maar de schoonheid wordt overschaduwt door de schrijnende hoeveelheid afval. Het besef van wat er hier gaande is en wat de gevolgen ervan zijn ontbreekt volledig bij de lokale bevolking. Kinderen gooien plastic verpakkingen gewoon op de grond op de plek waar ze staan wanneer de inhoud genuttigd is. Ik zie zelfs kinderen spelen met een wagentje gebouwd van afval waar nog meer afval op gestapeld wordt en als spelletje vooruit gesleept wordt naar het strand om vervolgens de lading aldaar te lossen.

Kinderen spelen met een wagentje gebouwd van afval.

Maar de mensen kan ik het eigenlijk niet kwalijk nemen. Het is ze niet geleerd en de overheid heeft ook niet voor afvalvoorzieningen of educatie gezorgd. We worden bij mensen in huis uitgenodigd en ik krijg een prachtige grote nautilus schelp cadeau. We worden door het dorp rondgeleid en krijgen uitleg over de scheepsbouw in gebroken Engels gecombineerd met handgebaren. De vriendelijkheid en gastvrijheid straalt er van af terwijl we allemaal tot onze enkels in het vuilnis staan.

Ook in het water liggen overal schrikbarende hoeveelheden plastic.

Veel huizen in het dorp zijn gebouwd op palen. 

Van deze lieve mensen krijg ik een prachtige grote nautilus schelp cadeau.

We nemen een kijkje bij de boten waar hard aan gewerkt wordt.

 Geloof het of niet. Dit schip wordt zodra de romp klaar is zo'n 850 mijl (1500km!!) naar Jakarta gesleept waar de motoren ingebouwd zullen worden. 

Ook een kleiner type schepen wordt hier gebouwd.

Er zaten twee meisjes bij dit huis toen ik vroeg of ik een foto van ze mocht maken. Opeens kwamen er nog zo'n tien nieuwsgierige dames naar buiten. 

En was ik degene die uiteindelijk weer veelvuldig op de foto moest. Selfie Miss?

Wanneer we door de smalle straatjes lopen hebben we een gevolg van een tiental kinderen achter ons aan. 

Een straatje op Bonerate. Het lijkt hier zo schoon maar de werkelijkheid is helaas anders. Één straatje verder ligt alles vol met plastic afval.

De lokale bakso verkoper. Bakso is een Indonesische gehaktbal die vaak geserveerd wordt in een soep. Dit soort straatverkopers zie je overal in Indonesië.

We lunchen met de bemanning van Chanto in de primitiefste Warung (lokaal restaurant) die we tot nu toe gezien hebben en moeten voor vijf porties nasi goreng omgerekend zo'n vijf euro betalen. Het restaurant is een hok van 4 bij 3 met ramen met tralies ervoor. We zijn een bezienswaardigheid en de grote groep kinderen die zich verzamelt heeft rond de Warung wordt steeds nieuwsgieriger. Ze hebben duidelijk instructies gekregen dat ze niet naar binnen mogen maar proppen zich allemaal in de deuropening en voor de ramen. Met de tralies ertussen voel ik me net een aapje in de dierentuin.

De Warung in Bonerate. Terwijl iedereen even op zijn telefoon aan het kijken is dringen de kinderen steeds verder naar binnen door de deuropening. 

Nieuwsgierige kinderen in de deuropening.

We dachten als afsluiter nog "even" een ijsje te scoren maar ook dit werd weer een hele happening. 

Na deze bijzondere ontmoetingen stap ik met gemengde gevoelens weer in de bijboot. Met een warm hart door de vriendelijkheid van de bevolking van Bonerate maar ook met een hart dat huilt om de grootte van het afvalprobleem en het ontbreken van toekomstperspectief om dit probleem op te lossen of in ieder geval te verminderen.