Na de perikelen tijdens de oversteek van Bawean naar Kumai hebben we weer prijs. Dit keer zorgt het oliedruk alarm voor bezorgde gezichten. De motor wordt direct stop gezet en het luik gaat open terwijl Rik en ik elkaar aankijken en we ons afvragen wat er nu weer aan de hand is. 

“Dit is niet goed” zijn de eerste woorden die naar buiten komen. “Er staat een heleboel water onder de motor, en het is zout. Start maar een keer en dan kijk ik of ik kan zien waar het water vandaan komt”. 

Ik start de motor en kan hem na 5 seconden alweer uitzetten. De boosdoener is gevonden. 

“Dit geloof je nooit, er zit gewoon een klein gaatje in de deksel van de warmtewisselaar. Geen idee hoe dat nu weer kan maar het water spuit achter in de dynamo en daarom ging het alarm af” zegt Rik.  We weten dus waar het probleem zit maar de oorzaak is ons een raadsel. Een klein schroefje met een pakking biedt een tijdelijke oplossing waardoor het nog maar een klein beetje druppelt en we weer verder kunnen. Regelmatig controleren we de motorruimte maar de hele middag gaat het goed.

‘s Avonds kijken we nog één keer voor het mijn beurt is om te gaan slapen en ontdekken opnieuw een plas water onder de motor. Gaatje nummer twee is de dader. Het lijkt erop dat het koper in het midden van de deksel dun is geworden waardoor er nu piepkleine gaatjes ontstaan. Maar waar vinden we nu een plat stukje koper waar we de reparatie mee uit kunnen voeren? Fluitje van een cent! 

Ofja, eigenlijk een fluitje van 40 cent in euro’s en andere vreemde valuta. Het zakje met restmuntjes van over de wereld wordt omgekieperd en de koperen exemplaren geselecteerd. 

Met een speciale epoxy-lijm construeren we een extra laag die de deksel sterker maakt dan het origineel ooit geweest is. De lijm moet wel een tijdje uitharden maar gelukkig is het rustig dus kunnen we onbezorgd even ronddobberen. 

Na een uurtje of twee kan ik de motor weer starten terwijl Rik controleert of de reparatie succesvol is geweest. Een dikke duim omhoog bevestigd dit en we kunnen weer verder. Gedurende de rest van de oversteek houden we het motorruim nauwlettend in de gaten maar we komen droog aan de overkant.

Gezegend is de dag, dat het motorluik een keer dicht blijven mag! 

Vroeg in de ochtend maakt Rik me wakker voor een bijzonder moment. Voor de tweede keer gaan we de evenaar over maar dit keer van zuid naar noord wat ons terugbrengt in het noordoostelijk deel van de aardbol. Driekwart wereld ging al onder onze kiel door, nog een kwart wereld te gaan. Ondanks dat het vier uur in de ochtend is slaan we de traditionele borrel natuurlijk niet over en wordt er een offer aan Neptunus geschonken. Daarna kruipt Rik in bed en neem ik de wacht over.

Nog net op het zuidelijk halfrond

We steken voor de tweede keer de evenaar over en komen daarmee terug in het noordoostelijke gedeelte van onze planeet.

Na twee nachten doorvaren komt het eiland Benan in zicht met daarvoor een klein donker puntje dat dobbert op de zee. Wanneer we dichterbij komen identificeren we het als een vissersbootje met daarin iemand die wild met zijn armen staat te zwaaien.

Niet veel later maken we kennis met Chandra, een magere kerel van 24 jaar, getrouwd, vader van een dochter van anderhalf en visserman van beroep. De motor van zijn boot heeft het een aantal uren geleden begeven en een telefoon heeft hij niet bij zich. De Hollanders schieten te hulp en fungeren als sleepdienst terwijl Chandra gezellig bij ons aan boord komt.

Sleepdienst Incentive

Chandra en Rik aan boord van Incentive

We brengen hem terug naar het dorp en zoeken zelf een mooi en rustig ankerplekje voor een strand een stukje verderop en vieren samen met Ann en Per van Deens zeilboot Ann Other X een klein evenaar-feestje met bijpassende hoofddeksels.

Benan island

Evenaar-feestje aan boord van Incentive

De volgende ochtend gaan we met de kano naar het strand en maken een wandeling over het kleine eiland. We komen dan ook Chandra weer tegen met zijn handen vol motoronderdelen. We wensen hem succes met de reparatie en wandelen nog een stukje over het kleine eiland.

Hier blijkt ene Joni de taak van tourist manager op zich genomen te hebben en laat ons zijn winkel en bed&breakfast zien. We kunnen de was bij hem laten doen en een restaurant heeft hij ook. Eigenlijk kun je bij Joni voor alles terecht, als hij er maar geld aan kan verdienen. Joni is ongeveer anderhalve meter lang, gekleed in een fel paars pak en als hij de gids uithangt zet hij zijn zonnebril op en loopt statig over de steiger. Wij lopen achter hem aan naar het zogeheten bed&breakfast en hopen maar dat we er niet ergens doorheen zakken. Het is een gammele bedoeling en we knikken vriendelijk wanneer ons een kamer wordt getoond waar een hoop troep staat en een matras op de vloer ligt. De standaard ligt hier niet erg hoog. Joni vertelt en staat trots voor zijn accommodatie en wil maar al te graag op de foto.

Sanne en Joni op de steiger voor het bed&breakfast

Een van de stranden op Benan

De ambulance van het dorp is aangepast op de smalle wegen. 

We keren terug naar de boot en blijven de rest van de dag aan boord. In de avond horen we plotseling geklopt op de romp. We schrikken er allebei een beetje van want we liggen ver van het dorp er vragen ons dan ook af wie er op bezoek komt.

Rik gaat naar buiten met de zaklamp en treft daar Chandra aan in een houten kano. De beste man heeft minstens een half uur gepeddeld om hier te komen. Hij verontschuldigt zich dat hij zo laat langskomt maar geeft aan in de problemen te zitten en vraagt of hij even aan boord mag komen terwijl een zakje ongebakken kroepoek als geschenk voor ons in de lucht gehouden wordt.

Eenmaal aan boord komen we erachter dat hij de motor nog niet heeft kunnen repareren en dat hij het benodigde onderdeel niet kan betalen. Zijn geld is op en zonder werkende motor kan hij ook niets meer verdienen. We hebben wel vaker dit soort verzoeken gekregen maar zijn altijd terughoudend met het geven van geld. Dit keer zijn we echter overtuigd van de eerlijkheid van het verhaal en de noodzaak om deze jongen een beetje op weg te helpen. Omgerekend 15 euro blijkt voldoende en hij vertrekt dolgelukkig terwijl hij nog tien keer excuses maakt dat hij ons om hulp kwam vragen.

De volgende ochtend halen we het anker op en beginnen aan de laatste etappe in Indonesië. We varen overdag en ankeren voor de nacht bij het eilandje Buau en de volgende nacht bij de stad Sekupang op het eiland Batam maar gaan niet meer aan land. Dan krijgen we via Whatsapp een bericht van Chandra dat hij zijn motor heeft kunnen repareren en weer keer vissen. Met een goed gevoel halen we de volgende ochtend het anker voor de laatste keer op in Indonesische wateren. De skyline van Singapore lonkt aan de horizon en we sturen Incentive richting de straat van Malakka, de drukste scheepvaartroute ter wereld.

Rik en Chandra