De oversteek van Kumai naar Belitung duurt twee dagen, wederom zonder wind. De motor draait tot onze grote frustratie overuren maar het is in dit gedeelte van de wereld nu eenmaal niet anders. In de eerste nacht maken regen- en onweersbuien de dienst uit maar de tweede nacht blijft het droog wat de nachtwachten een stuk comfortabeler maakt.

Het eiland Belitung is alweer onze laatste officiële stop in Indonesië. Van hieruit klaren we uit om vervolgens door te varen naar Maleisië. Dat uitklaren heeft de afgelopen week nogal wat voeten in de aarde gehad. Officieel moet je nadat je uitklaart meestal binnen 24 uur vertrekken en is het niet meer toegestaan om te ankeren en al zeker niet om aan land te gaan. Met nog zo'n 400 Nm te gaan in Indonesische wateren is dit dus best een gekke plek om uit te klaren aangezien we niet van plan zijn om deze etappe non-stop te zeilen. Toch kregen we het advies om hier de formaliteiten te voltooien en de laatste dagen in Indonesië semi-illegaal door te brengen. De reden hiervoor zijn de buitensporig hoge kosten die gerekend worden op het eiland Batam dat vlak bij de grens ligt en waar we normaal gesproken uit zouden klaren.

In Belitung liggen we gratis achter ons anker en helpt Engels leraar en parttime jachtagent Joni ons in één dag tijd voor omgerekend €60,- aan de benodigde papieren en stempels. In Batam zouden we verplicht de jachthaven in moeten à €70,- per nacht en een slordige €100,- wordt gerekend voor de uitklaring die een dag of 3 in beslag kan nemen. Reken vier nachtjes in de marina en je komt uit op een totaalbedrag van €380,- in Batam versus €60,- in Belitung. De keuze is snel gemaakt. 

Aangezien we toch voor papierwerk naar de stad Tanjung Pandan moeten, besluiten we een scooter te huren en er meteen een sightseeing tour van te maken. Agent Joni neemt de benodigde papieren mee en belooft ons dat we ze de volgende dag weer gestempeld en wel op kunnen halen.

Onze flitsende scooter en Sanne met een roze Hello Kitty helm op

Hier was de scooter niet meer zo flitsend door een lege accu. Even later startte hij weer en hebben we er de rest van de dag geen problemen meer mee gehad. 

Samen met Joni nemen we het papierwerk door

Maar voordat we vertrekken genieten we eerst nog een paar dagen van het eiland dat bekend staat om een gitzwarte meteoriet en de gigantische granieten keien die verspreid liggen op de stranden en in de baai. Vanwege de G20 heeft het eiland een facelift gekregen. Alle wegen zijn opnieuw geasfalteerd en een superdeluxe hotel is als een paddenstoel uit de grond geschoten. Een schril contrast met het kleine vissersdorpje wat nog geen kilometer verderop ligt en waar de mensen letterlijk in hutjes op palen wonen en het mobiele naaiatelier voor je deur stopt om je kleding te herstellen.

Satam plein in Tanjung Pandan. 

In het midden van het Satam plein in Tanjung Pandan staat het Satam Stone Monument. Een replica van de meteoriet die lang geleden op het eiland insloeg. Werkers uit de tinmijnen ontdekten stukjes van de pikzwarte glanzende meteoriet met een gegroefd patroon dat lijkt op dat van de hersenen. In de toeristengebieden worden talloze sieraden met een stukje meteoriet verkocht.

Op de stranden is het alsof er grote zakken meel zijn omgekieperd. Het witte zand is super fijn wat het heerlijk maakt om over te wandelen en er ook nog eens prachtig uitziet. Overal zijn strandtentjes en restaurants te vinden maar mensen zijn er bijna niet. Er ligt nog één andere boot in de baai en toeristen zien we nauwelijks.

Een van de prachtige witte stranden van Belitung 

De achterkant van de markt in de stad ziet er minder fraai uit. Op straat en in het water liggen gigantische hoeveelheden plastic afval. 

Dit mag hier blijkbaar ook allemaal

We komen de meest bijzondere constructies tegen

En ook de voertuigen zelf zijn af en toe heel apart. Zoals deze brommer met kinderzitje voorop.

Deze man heeft een naaiatelier achterop zijn scooter gebouwd en komt aan huis je kleding herstellen. 

Vissersdorpje net buiten het zicht van de dure hotels

De trieste aanblik van zware vervuiling door plastic afval

Met de rugzak en buddyseat vol boodschappen en verswaren van de markt rijden we door de stromende regen terug en maken Incentive klaar voor vertrek.

Met de dinghy gaan we op expeditie naar de gigantische granieten keien. Natuurlijk moest er ook door de smalle opening (op de foto links achter Rik) door gevaren worden. 

Joni stuurt de volgende ochtend een berichtje dat onze papieren klaar liggen en opgehaald kunnen worden bij de school want hij moet lesgeven vandaag. Nogmaals lenen we de scooter van onze vriend Eddy op het strand en crossen naar de stad. We bedanken Joni voor zijn goede service en worden vervolgens door een bende enthousiaste basisschoolleerlingen uitgezwaaid.

Kue Putuh straatverkoper

De avond voor vertrek zitten we met Eddy in een strandtentje en horen opeens een vreemd geluid dat lijkt op een fluitketel. Het blijkt van deze straatverkoper af te komen die kue putuh verkoopt. Kue Putu is een gestoomd groen cakeje gemaakt van rijstmeel gevuld met palmsuiker. Eddy doet ons een portie cadeau en we smullen van de zoete lekkernij voordat we terugkeren naar Incentive.