Met de peddel in de hand mept Rik alle boobies uit het want. Boobies? Ja, Boobies! Nee, er zitten geen naakte vrouwen in de verstaging maar jan-van-genten. Vogels die in het Engels Boobies genoemd worden. Als het daadwerkelijk naakte vrouwen waren geweest was Rik waarschijnlijk zelf de verstaging in geklommen en had er ook geen peddel aan te pas hoeven te komen. 

En zo ziet de brown boobie er uit. 

De gevleugelde boobies cirkelen net na zonsondergang rond de mast en proberen Incentive te enteren. Één van hen slaagt erin op een zaling te gaan zitten en wordt met een mep tegen de verstaging verjaagd. Nummer twee landt op het dek en blijkt volhardender om een plekje aan boord te veroveren. In de strijd kotst hij twee net verorberde vissen uit en krijgt er daarna met de peddel van langs. We proberen hem vriendelijk doch dringend te verzoeken te vertrekken door hem met de peddel van boord te schuiven.

Op zich hebben we niks tegen op deze kleine gasten maar ze schijten (en kotsen) alles onder en hebben eerder gevoelige instrumenten in de top van de mast verbogen. Hotel Incentive is daarom gesloten vanavond. 

Ik zit onder de buiskap en zie het hele schouwspel aan. Rik gekleed in een onderbroek en t-shirt met daarover een reddingsvest. Vastgeklikt aan de boot met een veiligheidslijn en met een feloranje peddel in zijn hand. Vol in de aanvalshouding en niet bang om zijn wapen te gebruiken. Het duurt ruim een uur voordat de tegenstanders het opgeven en de kapitein zegeviert. Ik kan met een gerust hart 3 uurtjes gaan slapen. Rik de boobiemepper houdt de wacht. 

In zijn enthousiasme vergeet hij zich tijdens één van zijn optredens vast te houden wanneer een grote golf Incentive een flinke slinger geeft. Boem! Krak! Rik aan de andere kant van de cockpit met de kuiptafel ernaast. Bij aankomst hebben we weer wat te klussen.

Rik de boobiemepper in diepe rust na een drukke nacht. Zijn fel oranje wapen nog steeds binnen handbereik. 

Maar eerst moeten er nog talloze slepers met bakken vol kolen en boorplatforms ontweken worden. De fossiele brandstoffen vliegen je hier om de oren terwijl Incentive zich door de plastic soep voort ploeterd. Wist je trouwens dat de wortels van Shell in Indonesië liggen?

Een interessant artikel hierover is te vinden via: https://npokennis.nl/longread/7620/hoe-is-shell-zo-groot-geworden

Met de visserij is het ook al niet best gesteld. Er zijn hier zo veel vissersbootjes actief dat we het idee hebben dat de Java zee compleet leeg gevist is. Wij vangen met onze sleeplijn helemaal niks, noppes, nada!

Na de tweede nacht op zee zijn we blij als er land in zicht komt en mogen we de klok weer een uurtje terug zetten. Het tijdsverschil met Nederland is nu nog maar 5 uur. We pompen de kajak op en gaan aan land. Veel verwachtingen hebben we niet van dit eiland maar het is fijn om na twee dagen aan boord de benen weer even te kunnen strekken.

Helemaal alleen voor anker in de grote baai van Bawean

Tijdens de oversteek gaf het bedieningspaneel van de motor een storing die na kort onderzoek door de boord elektricien te wijten bleek aan een versleten schakelaar. We hopen ergens een vervanger te kunnen vinden. De Baweanen blijken uiterst vriendelijk en behulpzaam. We worden naar de lokale technische groothandel gedirigeerd en vinden warempel wat we zoeken.

We vinden de benodigde schakelaar bij de lokale Technische Unie

Even verderop komen we een schoolklas tegen. De kinderen zijn in een gifgroen uniform gestoken, net een stel parkieten.

Kinderen in felgroen schooluniform

Op de markt vullen we de vers voorraad aan. Rik herkent onmiddellijk de weegschaal als hetzelfde type dat zijn oma vroeger gebruikte en nu als erfstuk in Nederland in de kelder staat. Hier een onmisbaar instrument voor de verkoop.

Het gewicht en dus ook de prijs van groenten en fruit worden hier nog met een ouderwetse weegschaal bepaald. 

Vlak bij de plek waar we de kajak achtergelaten hebben vinden we een piepklein restaurantje. Lange tafels zijn kniehoog en stoelen zijn afwezig. Het eten daarentegen is voortreffelijk. Zo lekker dat we de volgende dag na de wandeling twee afhaalmaaltijden bestellen zodat ik tijdens de eerste dag op zee niet uitgebreid hoef te koken.

De lekkerste nasi van Bawean, genuttigd aan een tafel van zo'n 30cm hoog

Afhaalmaaltijden voor onderweg

Net op dat moment trekt er een fikse bui over en draait de wind 180 graden waardoor de beschutte baai plots verandert in een golfslagbad en de brekers over het strand rollen. Veel uitzicht op verbetering is er aan de lucht niet af te lezen dus wachten heeft weinig zin.

Onze nasi goreng gaat in de waterdichte tas en de groenten worden zo goed mogelijk in de kajak weggestopt. In de stromende regen stap ik voorin de kajak die tekeer gaat als een op hol geslagen paard. Rik duwt af en springt achterin terwijl ik de boeg van ons opblaasjacht in de golven probeer te houden. Twee keer gaat het goed maar bij de derde golf duiken we gedeeltelijk onder water. Het lijkt meer op wildwater-raften dan kajakken en de toeschouwers op de kant kijken met spanning toe. Ze vragen zich waarschijnlijk af waarom we zo gek zijn om in deze omstandigheden het water op te gaan maar Incentive ligt behoorlijk te bokken en we willen toch graag aan boord zijn voor het geval dat het anker niet houdt.

We peddelen de armen van ons lijf en komen doorweekt maar ongeschonden door de branding en even later aan boord van Incentive. Ook de nasi heeft de barre tocht overleefd en we geven elkaar een high-five voor deze sportieve prestatie.

Het weer houdt ons uiteindelijk nog een dag langer vast in Bawean waarbij we niet van boord kunnen en de boot oncomfortabel rolt op de golven. Dan draait eindelijk de wind de goede kant op waardoor de rust wederkeert en de omstandigheden goed genoeg zijn om verder te varen.

Borneo, here we come!