We liggen helemaal alleen in een ring van koraal in het midden van de stille oceaan voor anker. Vanaf de boot zien we de deining van de oceaan en de golven die breken op het buitenrif. Binnen het rif is het stil, het kristalheldere water is vlak en er staat een licht briesje dat voor wat verkoeling zorgt. De watermaker staat aan en zorgt voor 20 liter zoet water per uur, de zonnepanelen zorgen voor de stroom. Om alleen en zelfvoorzienend op zo'n bijzondere plek te zijn is misschien wel het ultieme gevoel van vrijheid.

 

Rik richt op een van de eilandjes zijn werkplaats in. Hij schuurt en schildert de kuiptafel in een tropische setting.

 

De werkplaats

 

Project kuiptafel

 

Gratis parkeren en altijd voldoende plaats

 

Maar we zijn niet helemaal alleen. Op de kleine eilandjes voor ons wonen geen mensen maar aan de andere kant van het atol is een klein dorp en ook sommige kleine eilandjes zijn bewoond. Op de ankerplek krijgen we na een paar dagen gezelschap van maar liefst twee andere Nederlandse boten (Joy en Zwerfcat) en een Canadees/Australische boot (Lazy Travels) waarvan één van de twee bemanningsleden Nederlandse roots heeft en ook Nederlands spreekt.

Het is een gezellig clubje en een barbecue op het strand kan dan ook niet uitblijven.

 

Gezelligheid op het strand

 

Zodra de zon onder is gaat de bbq aan

 

Met Ron en Kyla van Lazy Travels maken we een wandeling over het buitenrif. Een bijzonder uitzicht over de oceaan en de brekende golven op het rif.

Onderweg naar het buitenrif

 

Sanne bij het buitenrif

 

 

Ron en Kyla van zeilboot Lazy Travels op zoek naar aangespoelde schatten. Tegelijkertijd rapen we afval op dat we meenemen naar de boot.

 

Natte voeten tijdens de wandeling

 

Op een van de eilanden verzamelen we kokosnoten en Ron leert ons om de bast van de noot te halen op de eilandmanier. Je spiest de kokosnoot op een bepaalde manier op een stok of metalen pin in de grond. Door te wrikken breekt de bast er gemakkelijk af en houd je de kokosnoot over.

 

 

Met Thomas van de Zwerfcat gaat Rik op pad met de Hobie Cat. Een kleine tweepersoons catamaran waarmee ze een rondje zeilen in de lagoon.

Rik en Thomas in de Hobie Cat

 

We halen ons anker op en varen naar het dorp om wat inkopen te doen. We zoeken onze weg tussen de koraalkoppen door en twee uur later laten we anker weer zakken op de plaats van bestemming.

De winkeltjes zijn heel eenvoudig en het is altijd maar de vraag wat er te krijgen is. Dat vraagt wat creativiteit van de scheepskok maar zorgt meestal voor een aangename verrassing op tafel.

Het dorp Ngarumaoa op het atol Raroia

De winkel, we moesten twee keer vragen voordat we de juiste plek gevonden hadden

 

 

Een kerkdienst kan hier gewoon buiten!

 

Bij het postkantoor verbinden we met een Wifi-spot waarvoor we een kaartje gekocht hebben en kunnen we even naar huis bellen. De enige manier om hier zinnige en onzinnige informatie uit je telefoon te halen via een zeer trage verbinding. Aan boord gaat de communicatie via mail over de satellietverbinding.

Even naar huis proberen te bellen via het wifi netwerk bij het postkantoor

 

Met de nieuwe proviand aan boord steken we het atol over naar Fenua Kon-Tiki. Het eiland op het rif van Raroia waar op 7 augustus 1947 de Noorse Thor Heyerdahl met zijn vlot genaamd Kon-Tiki strandde na een reis van 101 dagen. Kon-Tiki is vernoemd naar de Inca zonnegod en werd op een traditionele wijze gebouwd met balsa hout. Heyerdahl geloofde dat in de tijd voor de de grote ontdekkingsreizigers en Europese invloeden op het Zuid-Amerikaanse continent, mensen uit Zuid-Amerika zich zouden kunnen hebben gevestigd in Polynesië. Hij wilde bewijzen dat met de materialen en technieken van toen mensen in staat waren een vlot te bouwen dat de reis van meer dan 4000 zeemijlen kon doorstaan. Heyerdahl schreef een boek over de expeditie en maakte een documentaire van de reis die zeer de moeite waard is om te kijken.

De jongen die aan het einde van de documentaire medische hulp krijgt vanwege een gezwel op zijn hoofd is nu een oude man en leeft vandaag de dag nog steeds in het dorp op Raroia dankzij de radio communicatie en de hulp van de bemanning van de Kon-Tiki.

 

Midden op het eiland, verscholen tussen de palmbomen, is een klein monument te vinden ter ere van deze expeditie.

Sanne bij het Kon-Tiki monument

 

 

Kon-Tiki monument

 

Met de bemanning van Zouterik en Zwerfcat bekijken we 's avonds naast een kampvuur de originele Kon-Tiki documentaire op het Kon-Tiki eiland. Hoe bijzonder is dat!

 

Met z'n allen de Kon-Tiki documentaire kijken op het Kon-Tiki strand

 

Er zitten veel heremietkreeftjes op het eiland

 

Even verderop ligt een parelfarm die we met de dinghy bezoeken. Polynesië staat bekend om de Tahitian Black Pearls. Parels zijn te krijgen in verschillende kleuren en maten maar de donkergekleurde variant is het meest waardevol. Verder bepalen de vorm, grootte en het aantal imperfecties de waarde van de parel.

Het terrein lijkt verlaten, er is geen mens en de gebouwen zijn leeg. We lopen wat rond en willen ons weer omdraaien wanneer een man aan komt lopen. Hij spreekt geen Engels en wij geen Frans dus de communicatie gaat in het Frans-met-handen-en-voeten. Het wordt ons duidelijk dat de farm op het moment niet in bedrijf is. De man en vrouw die wonen op het terrein houden de boel een beetje in de gaten. Ze zijn uiterst vriendelijk en geven uitleg over het kweken van de parels.

Normaal gesproken worden pareloesters gekweekt en als ze minimaal twee jaar oud zijn geselecteerd. Door een zogeheten grafter wordt een rond balletje gemaakt van schelp op een specifieke plaats in de oester geplaatst. Deze speciale techniek moet binnen 30 seconden uitgevoerd worden omdat de oester niet lang buiten het water kan overleven. Om het balletje dat een nucleus genoemd wordt gaat zich parelmoer afzetten wat uiteindelijk de parel vormt. Slechts een heel klein percentage van de oesters vormt een perfect ronde parel wat ervoor zorgt dat ze zo waardevol zijn.

 

In deze ruimte zijn normaal de grafters aan het werk. 

 

Op deze manier worden de oesters aan een touw bevestigd. Ze worden in een soort plastic kooi in het water gehangen om ze te beschermen tegen roofdieren

 

 

We worden in huis uitgenodigd en ik mag een aantal parels uitkiezen

 

De perfecte parels zijn er op dit moment niet maar we krijgen wel een aantal parels van mindere kwaliteit te zien en mogen er tegen een zacht prijsje een aantal uitzoeken.

We maken nog een rondje over het terrein waarbij de man uitlegt dat er een probleem is met de zonnepanelen en de diepvrieskist. Rik vaart op en neer naar Incentive om de multimeter te halen en constateert niet veel later dat de de diepvrieskist niet meer te redden is maar dat de zonnepanelen prima functioneren. We krijgen iets te drinken aangeboden en een aantal bijzondere schelpen mee als bedankje.

Eenmaal terug aan boord halen we een weerbericht op via de satellietverbinding en besluiten dat het tijd is om verder te gaan. We ruimen het bijbootje op en maken de boot klaar voor vertrek. Morgen varen we terug naar de pas en zetten dan koers naar het volgende atol Makemo.

Een van de vele mooie gezichten van Raroia

 

 

Varen binnen een atol midden in de stille oceaan