Moorea maakt een geweldige indruk vanaf het moment dat we Cook's Bay binnen komen varen. Groene bergen in bijzondere vormen omringen de baai en veranderen van kleur wanneer de zon gedurende de middag zijn ronde over de toppen maakt.

Incentive voor anker in Cook's Bay

 

Het eiland is niet alleen bekend als populaire honeymoon-bestemming maar ook vanwege de ananasvelden die er te vinden zijn. Ik heb altijd gedacht dat ananassen aan een boom groeiden maar die illusie wordt de wereld uit geholpen tijdens onze eerste wandeling op de prachtige ananas-route.

De ananas is namelijk een tropische plant waarin zich in het midden een vrucht vormt; de ananas! De variant op Moorea heeft bladeren voorzien van scherpe kartels en de kern van de vrucht blijft zacht waardoor ook deze eetbaar is.

Één van de vele ananasvelden op de ananasroute 

 

Close-up van de ananasplant

 

We houden erg van wandelen en genieten bijna dagelijks van de mooie routes die kriskras over het eiland lopen.

Cooks Bay gezien vanaf ons favoriete uitzichtpunt "three pines"

 

Opunohu Bay gezien vanuit "three pines"

 

De indrukwekkende Mount Rotui (links Opunohu Bay en rechts Cook's Bay)

 

Moe maar voldaan komen we aan op de top!

 

We krijgen maar geen genoeg van deze prachtige uitzichten

 

Niet alle paden zijn even gemakkelijk begaanbaar. Soms moeten we zelfs via touwen tegen een steile wand opklimmen

 

Maar gelukkig zijn er genoeg heerlijke plekjes in de schaduw om even uit te rusten zoals op deze palmboom aan het water

 

Rik heeft in Rudy (Sea Ya, NL) zijn fietsmaatje gevonden en een paar keer per week gaan ze samen het eiland rond. Een route van zo'n 62 kilometer lang.

Rik op de fiets

 

Sofitel resort Moorea met de beroemde huisjes boven het water

 

Verkoop van heerlijk geurende bloemenkransen langs de weg

 

In oktober zijn er veel bultrug walvissen met hun jongen te vinden rond Moorea. Dit is een van de weinige plekken ter wereld waar je met deze bijzondere dieren kunt zwemmen. Caroline en Andrew van zeilboot Askari hebben een tour geboekt en er is nog plaats voor ons. We zeggen meteen ja en willen deze ervaring absoluut niet missen. Met een motorboot gaan we buiten het rif en al snel zien we een moeder met haar kalf. Op het teken van de gids gaan we het water in, benaderen de dieren voorzichtig en blijven op gepaste afstand. We gaan terug naar de boot en volgen ze langs het rif. In totaal gaan we vier keer het water in waarbij de dieren ons steeds meer vertrouwen en ons steeds dichterbij laten komen. De moeder positioneert zich onder het kalf en duwt het naar de oppervlakte om haar te helpen met ademen. Dan verdwijnt ze in de diepte onder ons en geeft het kalf de ruimte om ons te onderzoeken. Het kalf is heel erg nieuwsgierig maar ook al heel erg groot. Ze vertoont een soort van walvisballet maar komt af en toe zo dichtbij dat het wel heel erg spannend wordt en we zelf wat meer afstand nemen. Een once-in-a-lifetime ervaring die we absoluut niet hadden willen missen. We hebben er de volgende video over gemaakt:

 

 

Tijdens de vele wandelingen op Moorea bespreken we onze plannen, dromen, twijfels en frustraties met elkaar. Het begin van het cycloonseizoen komt langzaam in zicht en daarmee tikt de tijd die we nog hebben om dit jaar naar Nieuw Zeeland te varen weg. De grenzen zijn officieel nog steeds gesloten en als we niet verder kunnen betekent dat automatisch dat we tot minimaal mei volgend jaar in Frans-Polynesië moeten blijven en een heel jaar vertraging in onze reisplanning oplopen. Om ons heen zien we steeds meer mensen vertrekken en er worden rare sprongen gemaakt. Boten worden tijdelijk achtergelaten in havens, mensen keren terug naar de Markiezen of Tuamotus of blijven net als ons op de Society eilanden achter. Andere vrienden met de Nieuw Zeelandse of Australische nationaliteit mogen wel verder en het is vreemd om op deze manier afscheid te moeten nemen. Het voelt een beetje alsof we alleen achterblijven.

 

Net als in Europa speelt de onzekerheid ook ons parten en ik begin vreselijke heimwee te krijgen. Het is inmiddels duidelijk dat we niet meer verder kunnen dit jaar en proberen nu een oplossing te vinden voor de komende maanden. Tegen de wind in terug varen naar waar we vandaan zijn gekomen is niet gemakkelijk en gaat heel erg tegen ons gevoel in. Verder west in de Societies is eigenlijk ook niet echt een optie omdat het cycloongevaar verder west steeds groter wordt en we hier volgend jaar toch voorbij komen wanneer we hopelijk wel weer verder kunnen. Langzaam laten we de feiten tot ons doordringen en bekijken we de mogelijkheid om naar huis te kunnen. Het cycloonseizoen begint in november en duurt tot en met april. Het is dan zomer in het zuidelijk halfrond en dat gaat gepaard met hele hoge temperaturen, zeer hoge luchtvochtigheid en bijna dagelijkse tropische regenbuien wat het geen pretje maakt aan boord. Luiken kunnen niet altijd open waardoor het binnen in de boot bloedheet wordt en we niet eens meer samen kunnen slapen. Rik slaapt in de achterkajuit en ik verhuis naar de voorpunt. De was doen we op de hand en moet normaal buiten drogen maar met de vele regenbuien is dit bijna onbegonnen werk.

 

We hakken de knoop door en besluiten dat we in december en januari naar huis gaan als de regels het toelaten. De boot moet natuurlijk ergens veilig achtergelaten worden en ook dat is geen gemakkelijke opgave. We zijn niet de enigen die in deze tijd graag even naar huis willen en de meeste havens liggen vol of zijn verschrikkelijk duur.

 

Op Moorea ligt één klein haventje in het plaatsje Vaiare waar ook de ferry aankomt. Havenmeester Rocky is de man die de leiding heeft en degene die ons wellicht kan helpen aan een tijdelijk ligplaats voor Incentive. Rik gaat met de fiets meerdere malen op bezoek bij Rocky om informatie in te winnen maar krijgt steeds een onduidelijk antwoord. De haven ligt vol met vaste ligplaatshouders maar we bespeuren tussen de zinnen door toch iets van een mogelijkheid. We krijgen echter geen toezegging maar krijgen van iemand anders wel de gouden tip.

Rocky is een flirt en houdt wel van een drankje dus wellicht helpt het als een vrouw hem vraagt of er een ligplaats vrij is voor de komende maanden. Ik stap op de fiets en rijdt de 15 kilometer naar het kantoor van Rocky met een 6-pack bier in mijn tas. Ik moet een uur wachten voordat hij arriveert en na een kwartier sta ik met de tas vol bier en de moed in de schoenen weer buiten. Het was een aardig gesprek maar ik heb geen toezegging gekregen en vanwege de aanwezigheid van een andere official kon ik mijn smeergeld (lees; bier) ook niet aanbieden. Voor zover ik het kon beoordelen was mijn missie mislukt. De enige hoop is de belofte dat er voor het einde van de dag een email gestuurd zou worden met een definitief antwoord. Ik stap op de fiets en rijdt terug naar Incentive waar Rik klaarstaat om met Rudy een rondje eiland te fietsen.

Aan boord kom ik erachter dat mijn nieuwe simkaart niet werkt en ik dus ook geen email kan ontvangen. Ik ben het gepruts meer dan zat maar besluit toch naar de kant te gaan en de 5 kilometer naar de telefoonwinkel te lopen. Na tien minuten lopen stopt er opeens al toeterend een pick-up vlak achter me. Ik kijk een beetje verbaasd en heb ook niet het idee dat het voor mij bedoeld is. Dan stapt opeens Rocky uit de auto en roept of ik zijn email al ontvangen heb. Aanstaande maandag kunnen we voor minimaal twee maanden terecht in de haven! Ik spring zowat een gat in de lucht en Rocky moet er om lachen. De telefoonwinkel is volgens hem veel te ver lopen en ik krijg ook nog een lift aangeboden.

Later die middag komen Rik en Rudy terug van het rondje fietsen en ik vertel het goede nieuws wat we vieren met een sundowner op Incentive.

We hebben een bekende buurman, dit is het bootje van Mark Zuckerberg, de oprichter van Facebook. 

 

 

We krijgen bericht van onze bank dat ze alle creditcards gaan vervangen en dat er een nieuwe opgestuurd wordt naar ons adres in Nederland. De ouders van Rik versturen deze via de post naar het gemeentehuis van het plaatsje Pao Pao op Moorea. Bijna niemand heeft een brievenbus en gebruikt het gemeentehuis als postadres. In de praktijk betekent dit dat we een aantal keren per week langsgaan om tussen honderden brieven in een kartonnen doos ons envelopje te zoeken. 

Je raadt het al....de brief kwam nooit aan. Gelukkig konden we zonder creditcard toch de vlucht boeken en een nieuwe creditcard op laten sturen naar ons adres in Nederland.

 

 

Af en toe moet er ook een beetje gewerkt worden. We breiden onze stroomvoorziening uit met een 250Wp zonnepaneel op de bimini waardoor we nu totaal 650Wp aan panelen op ons bootje hebben hangen. Ruim voldoende om de accuspanning op peil te houden met uitsluitend zonne-energie. 

 

Incentive in de haven van Vaiare

 

Hoera! Niet meer knoeien met emmers en sop want we mogen de wasmachine in de haven gebruiken! De deur heeft wel een speciale gebruiksaanwijzing...

 

In de haven van Vaiare zijn weinig buitenlandse schepen of cruisers te vinden. De meeste mensen zijn Frans of Polynesisch, hebben een vaste ligplaats en iedereen kent elkaar. De eerste dagen wordt de kat aardig uit de boom gekeken maar langzaam komen we in contact met een aantal mensen en blijkt dat we met een beetje Engels en een beetje Frans best uit de voeten kunnen. Zo ontmoeten we ook Francky en Karen en hun dochter Walamaï. Francky runt een bedrijf dat 4x4 tours op Moorea verzorgt. Hij doet de volgende dag een tour, heeft nog twee plekken beschikbaar en vraagt of we het leuk vinden om mee te gaan. Natuurlijk vinden we dat leuk en de volgende ochtend gaan we op pad. Franck maakt een ronde over het eiland waarbij hij verschillende stops maakt op mooie uitzichtspunten, een botanische tuin en een rum factory, en weet overal een leuk verhaal bij te vertellen.

FranckyFranck Tours

 

Francky demonstreert de Tahitiaanse neusfluit tijdens het bezoek aan de botanische tuin

 

 

Uitzicht vanaf de Magic Mountain

 

Onze overbuurman Ha'amana is kunstenaar en heeft zijn eigen tattoo studio. Achter het sanitair gebouw op het haventerrein heeft hij een garage met gereedschappen en is er bijna iedere middag te vinden. Hij werkt aan een set van twee houten tiki beeldjes als ik met hem in contact kom. Ik vraag of ik hier ook aan mijn schelpenkettingen mag werken en dat blijkt geen enkel probleem. Hij vraagt of ik de ketting die ik om heb even af wil doen en gaat de hanger meteen met een klein freesapparaat te lijf. Hij graveert het met polynesische symbolen en maakt er een waar kunstwerk van. Van Haa'mana leer ik diverse technieken en breng menig uurtje door met het slijpen, schuren, polijsten en graveren van schelpen.

Sieraden maken met Haa'mana

 

 

De schelpen worden eerst met de machine en daarna met de hand geschuurd en gepolijst

 

 

Hanger gemaakt van pareloester, ook wel mother of pearl genoemd

 

 

Gravering met Polynesische symbolen door Haa'mana

 

Coco beheert het haventerrein en is bijna iedere avond te vinden onder het afdak naast zijn woning bij de haven. Er wordt over het algemeen stevig gedronken en van een pretsigaretje zijn ze ook niet vies. Zo zitten we op een avond met Coco, zijn vrouw Jean, en nog een aantal mensen waaronder een kerel met een indrukwekkende hoeveelheid tattoo's, dreadlocks en botjes in zijn oren een biertje te drinken. De cd met reggae muziek staat op repeat maar dat lijkt niemand te deren. Coco speelt op een gitaar die in 1902 voor het laatst gestemd is, er wordt gezongen en ik sla wat op een trommel die voor mijn neus gezet wordt.

Het is een bijzonder gezelschap en een bijzondere ervaring maar we voelen ons ontzettend welkom en deel van een grote familie.

 

Voor we vertrekken vieren we nog een klein afscheidsfeestje 

 

We hebben inmiddels de vlucht naar Nederland geboekt en kunnen Incentive met een gerust hart achterlaten bij onze nieuwe vrienden die een oogje in het zeil houden tot we weer terug zijn. Met alleen een rugzak als handbagage vertrekken we met de ferry naar Tahiti waar we opgewacht worden door Francky en Karen. We eten samen en worden dan naar het vliegveld gebracht waar we behangen worden met schelpenkettingen voordat we door de douane gaan en aan de lange reis naar huis beginnen.

Op de ferry naar Tahiti. Op de achtergrond de haven van Vaiaré, Moorea.

 

 

Met ruim 35 knopen varen we naar Tahiti, ongeveer 7 keer zo snel als met onze Incentive

 

Etentje met Francky, Karen en Walamaï voor vertrek naar Nederland

 

 

Rik in zomerkleding behangen met schepenkettingen voor een veilige reis naar huis

 

 

Sanne behangen met schelpenkettingen en al in winterkledij

 

 

Here we go!

 

Na een tussenstop in Canada en een overstap in Parijs komen we na een reis van zo'n 26 uur eindelijk aan in Amsterdam waar we opgewacht worden door onze vriend Bart. Het is fijn om weer een bekend gezicht te zien en het voelt goed om thuis te zijn.

Nederland is echter onverwacht weer in volledige lockdown vanwege de coronacrisis en dat zorgt ervoor dat we onze ouders geen knuffel kunnen geven en niet zomaar iedereen kunnen bezoeken. Toch hebben we een fijne tijd thuis en bezoeken we waar mogelijk familie en vrienden. We vieren kerst en nieuwjaar in kleine kring en bestellen allerlei bootspullen online. Rik gaat meerdere malen naar de tandarts om zijn afgebroken voortand te laten vervangen door een kunstmatig exemplaar. 

Ons prachtige Kessel aan de maas

 

 

Rik tijdens een wandeling in het Leudal

 

 

We verrassen de moeder van Rik met een unieke Polynesische parelketting

 

 

Met onze vrienden Bart en Emillie en hun kinderen genieten we van een weekend op de Veluwe

 

 

Een harinkje happen op de markt met Niels

 

 

We organiseren een kookavond en genieten van een 3-gangen diner met gerechten die we tegengekomen zijn op onze reis

 

 

En op de eerste dag van het nieuwe jaar is er sneeuw!

 

Twee maanden thuis vliegen voorbij en we kijken er ook wel weer naar uit om terug te gaan naar de boot maar dat gaat niet zomaar. De dag voor vertrek naar Tahiti blijkt er een probleem te zijn bij het inchecken. Door corona wijzigen de vluchten regelmatig en we hebben inderdaad voor ons vertrek een email ontvangen dat de vlucht van Amsterdam naar Parijs een uurtje later zou vertrekken. Verder geen probleem zou je denken.

Ik probeer online in te checken maar krijg de melding dat dit niet mogelijk is en we dit uitsluitend bij de incheckbalie op de luchthaven kunnen doen. Het zal vast wel een nieuwe standaard zijn in verband met corona maar voor de zekerheid pak ik toch maar even de telefoon want het zit me niet helemaal lekker. De uiterst onvriendelijk medewerkster aan de andere kant van de lijn is alles behalve behulpzaam. Doordat de vlucht van Amsterdam naar Parijs een uurtje later vertrekt is onze overstaptijd in Parijs 55 minuten en dat is vijf minuten te kort. Er geldt een minimale overstaptijd van een uur en daarom kunnen we niet ingecheckt worden op deze vlucht. Ik krijg te horen dat de eerstvolgende vlucht volgende week woensdag vertrekt en dat we om moeten boeken. Dit betekent dat onze dure PCR-tests niet meer geldig zijn en de boot moet tegen die tijd ook weer de haven uit zijn.

Ik beëindig het gesprek zonder oplossing en bel Rik om de situatie uit te leggen. Uiteraard is ook hij furieus vanwege de manier waarop de luchtvaartmaatschappij zich opstelt en komt zo snel mogelijk naar huis om samen met mij onze opties door te nemen.

We bellen nogmaals met de klantenservice en krijgen dit keer wel een behulpzame medewerkster aan de lijn. Er is vandaag nog een vlucht beschikbaar maar dat betekent dat we binnen twee uur moeten vertrekken en een nachtje in Parijs door moeten brengen.

We geven akkoord aangezien dit onze enige mogelijkheid is en boeken een hotel op het luchthaventerrein (de kosten kregen we na veel vijven en zessen uiteindelijk wel vergoed).

Halsoverkop regelen we vervoer naar de luchthaven, nieuwe papieren om tijdens de avondklok op straat te mogen zijn, we proppen onze koffers vol en nemen in haast afscheid van onze vrienden en ouders.

Geen fijne manier om onze tijd in Nederland af te sluiten en ik huil van Amsterdam tot Parijs. Het is al erg laat als we in Parijs aankomen en onze koffers niet op de bagageband verschijnen. De info-desk weet ons te vertellen dat de koffers al klaargezet zijn voor de vlucht van morgen en we het dus met onze handbagage moeten doen waar behalve een onderdeel van de stuurautomaat vooral belangrijke bootspullen een laptop en een Ipad in zitten. We krijgen ieder een noodpakketje met een tandenborstel, shampoo en een t-shirt.

Na een paar uurtjes slaap zijn we voor het eerste daglicht alweer op weg naar de gate. Wanneer we eindelijk onderweg zijn naar Papeete krijgen we toch het gevoel dat het wel goed gaat komen en we snel ons bootje weer terug zullen zien.

In het vliegtuig onderweg naar Tahiti

Na de lange vlucht met wederom een tussenstop in Canada komen we laat in de avond aan op Tahiti. Het is te laat voor de ferry naar Moorea dus brengen we een nachtje door in het airport motel waar we verwelkomd worden door een dikke kakkerlak maar wel kunnen genieten van een heerlijke warme douche.

Wanneer we wakker worden schijnt de zon en voelen we ons weer een stuk beter. Na een kort ritje met de snelle ferry zien we eindelijk ons drijvende huisje weer. We worden warm welkom geheten door onze vrienden in de haven en er wordt ons het hemd van het lijf gevraagd over onze tijd in Nederland. We stappen aan boord, leggen onze tassen aan de kant en genieten ervan om terug aan boord te zijn, we zijn weer thuis...