Het is maar een piepklein stukje varen van Vulaga naar buureiland Ogea. De ankerplek is erg ondiep maar de tips over de te nemen route van onze nieuwe Nederlandse vriend Humberto uit Vulaga blijken zeer waardevol.

 

Op Ogea mogen we wel naar het dorp en daar kijken we erg naar uit. Het is zo'n 45 minuten wandelen over een smal bospad. Het is heel warm dus ik loop in korte broek en een hemdje en pas als we vlakbij het dorp worden schouders en knieën bedekt zoals dat hier hoort en gebruikelijk is.

De prachtige laguna van Ogea

 

Ook hier is het erg leuk om met de dinghy op verkenning te gaan tussen de kleine eilandjes

 

In "klederdracht" op weg naar het dorp

 

We hebben gehoord dat ene meneer Masake Engels spreekt en ons naar de chief kan brengen. Masake hebben we snel gevonden in het dorpje waar zo'n vijftig huisjes staan. Masake leeft heel eenvoudig en het huisje bestaat eigenlijk volledig uit golfplaten met binnen een mat om op te slapen. Buiten is de keuken die bestaat uit een scheef rek met wat potten en pannen en een plek waar het vuur brandt om op te koken.

De basisschool van Ogea

 

Huizen in het dorp van Ogea

 

Het huis van Masake

 

De grote man links in het blauwe shirt is Masake

 

De keuken

 

De hele familie is nieuwsgierig naar de buitenlandse gasten en komt kijken

 

Er worden speciaal voor ons stoelen aangerukt en we worden ontzettend gastvrij ontvangen met verse kokosnoten voor de dorst na de wandeling. Voordat we naar het huis van de chief gaan spreken we af de volgende dag terug te komen om wat van onze proviand te delen. Doordat er vanwege covid minder bevoorradingsschepen varen zijn levensmiddelen schaars.

 Samen met Masake gaan we naar het huis van de chief voor onze eerste echte sevusevu ceremonie. In de deuropening staat een oude man die vriendelijk maar ook statig overkomt. De schoenen gaan uit voordat we naar binnen gaan en allemaal in kleermakerszit op een gevlochten mat op de grond gaan zitten. De chief begint te praten en Masaka vertaalt wat er gezegd wordt en geeft aan wanneer we de kava aan moeten bieden en wanneer er geklapt moet worden. Dat klappen is een apart iets tijdens de ceremonie. Soms wordt één keer geklapt maar soms ook drie of vijf keer. Wanneer we nu precies wel of niet moeten klappen en hoe vaak is me een raadsel waardoor ik steeds net wat te laat ben met klappen.

Het lijkt niet te deren want we worden welkom geheten en de kava wordt geaccepteerd. Er wordt nog even gepraat met Masake als vertaler waarbij er vooral interesse is in waar we vandaan komen.

Het huis van de chief

 

Links Masake en rechts de chief die onze kava in zijn hand heeft

 

Rik praat via vertaler Masake met de chief tijdens de ceremonie

 

De ruimte staat ook vol met houtsnijwerken en Rik zijn gezicht spreekt boekdelen. We kunnen toch niet op ieder eiland een houtsnijwerk kopen want dan wordt Incentive een soort van overvol varend museum. We kunnen het echter niet laten om voor een paar dollar een mooi door de chief gemaakt masker met een schildpad te kopen. We spreken af dat dit echt de laatste houten souvenir uit Fiji wordt.

 

Het masker dat we kochten bij de chief

 

Hangjongeren in Ogea

 

Op weg terug naar de boot, vanuit het dorp zo'n minuten lopen

 

De volgende dag lopen we zoals beloofd nog een keer naar het dorp met een tas vol met onder andere bloem, rijst, suiker en kleding die dankbaar aangenomen wordt door Masake.

We delen wat van onze boordvoorraad met het gezin van Masake

 

Er moet ook nog even naar een buitenboordmotor gekeken worden maar deze blijkt ooit aangespoeld te zijn op het strand en niet te repareren te zijn. 

 

Terwijl de mannen naar het motortje kijken zitten de vrouwen samen met de kinderen

 

Ook de kinderen vinden het allemaal erg interessant dat er bezoek is. Één van de jongens heeft een lichamelijke afwijking en beweegt zich voort op handen en voeten. Ik vraag me af of hij zich altijd zo zal moeten blijven verplaatsen of dat hij toch ooit geholpen kan worden.

Er zijn nog meer zeilers aangekomen die vandaag de sevusevu ceremonie bijwonen en wij zijn erbij om het te filmen.

 

 

's Avonds verzamelen de zeilers zich op het strand voor een barbecue en een sundowner. Bij het kampvuur blijft het nog lang gezellig en wanneer we terug gaan naar de boot is het tij zo laag dat we de helft van de afstand over het zand kunnen lopen.

We krijgen nog een bijzondere bezoeker voordat we het bijbootje optakelen voor de nacht. Mijn oog valt op een donkere schim in het water die meteen mijn aandacht trekt. Het is groot en komt dichterbij. Een gracieuze mantarog zwemt voorbij en blijft zeker een half uur rond onze boot zwemmen. Ik blijf gefascineerd naar het dier kijken. Vlak voor hij vertrek tilt hij één vin uit het water alsof hij ons uitzwaait en verdwijnt daarna weer in de duisternis.