Na anderhalve week op onze luie konten in Paradise resort mogen we meteen aan de bak. Zonder wind maar met flinke golven ploegen we het eerste stuk voort. De golven zijn erg vervelend en gooien ons van links naar rechts en weer terug. Mijn maag draait zich drie keer om maar gelukkig blijft de inhoud verder op zijn plek. De wind die het af heeft laten weten toont genade en besluit toch op te komen dagen waardoor we de tweede helft van de eerste dagtrip prachtig kunnen zeilen en mijn maag ook weer kan kalmeren.

We zijn onderweg naar het eiland Makogai maar maken voor de nacht een tussenstop bij het eiland Koro. We mogen hier in verband met Covid helaas niet aan land dus het heeft voor ons niet zo veel zin om langer te blijven. Bij eerste daglicht gaat het anker op en zeilen we naar Makogai (uitgesproken als Makongai). Bij aankomst ligt er slechts één andere boot voor anker in deze prachtige blauwe baai en wacht ons een onverwacht en aangenaam welkom door een groep kinderen die op de steiger staan te zwaaien en te springen.

We gaan aan wal om ze te begroeten en zoeken daarna het dorpshoofd op. Ook hier dient namelijk een bundeltje kava gepresenteerd te worden aan de chief. Deze sevusevu ceremonie kan in de boeken als kortste ooit. Er worden op de veranda een paar woorden gepreveld, drie keer geklapt en het is geregeld. We mogen officieel aan land op deze voormalige lepra kolonie.

Lepra was een ziekte waarvoor tot het einde van de jaren veertig geen genezing bekend was. De veroorzaker is vanaf 1873 bekend als een mycobacterie toen het werd ontdekt door Dr. Hansen uit Noorwegen. Deze bevinding bevestigde dat de ziekte kon worden verspreid door besmetting en dat het onwaarschijnlijk was dat de ziekte erfelijk was. Dit gaf een impuls aan wereldwijde maatregelen om patiënten in afgelegen gebieden verplicht te isoleren als een manier om lepra in te dammen. De Britse regering richtte een zogeheten leprosarium op op het eiland Makogai in het eerste decennium van de 20e eeuw, dat uitgroeide tot een centrale instelling voor lepra patiënten in de westelijke Stille Oceaan vóór de ontbinding ervan in december 1969. Daarna werden de patiënten overgedragen aan het ziekenhuis in Suva, de hoofdstad van Fiji.

Heden ten dage is Makogai een rustig eiland met een klein dorpje waar de tijd stil lijkt te staan. Het water is prachtig blauw en verspreidt door de baai liggen een aantal koraalkoppen en er zijn giant clams te vinden die we al snorkelend bewonderen. Daarnaast geniet ik van tripjes door de baai op mijn paddleboard. Met een zakje vuilnis paddle ik naar een ander eilandje om het vervolgens op het strand te verbranden. Ik loop door het witte zand op zoek naar schelpen en kijk uit over het blauwe water en de witte schuimkoppen op de brekers op het rif in de verte. Veel beter dan dit wordt het niet denk ik bij mezelf.

A little piece of paradise!

De giant clams worden op dit eiland gekweekt. Naast me zie je de helft van de schelp van een giant clam. 

De kwekerij

Jonge giant clams voordat ze in rekken in zee geplaatst worden.

Rik snorkelt bij een van de koraalkoppen in de baai

Sanne op Paddleboard Expeditie

Ons plan was om via de zuidkant van het hoofdeiland Viti Levu naar de plaats Denarau te zeilen en een tussenstop te maken op het eiland Kadavu dat bekend staat om de prachtige onderwaterwereld bij het Astrolabe reef. Helaas ontvangen we het bericht dat er op Kadavu een vrouw overleden is aan corona. Er is ongeoorloofd contact geweest tussen het mainland (Viti Levu) en Kadavu. Kadavu gaat in lockdown voor ten minste veertien dagen en is daardoor verboden gebied voor ons. Wederom moeten we onze plannen aanpassen en we besluiten om tussen de twee grootste eilanden van Fiji, Viti Levu en Vanua Levu, door het door riffen omringde Vatu-I-Ra channel te varen. Van daaruit kunnen we de eilandengroepen Yasawa's en Mamanuca's bezoeken.

Internetbereik is zeer beperkt op Makogai. Op de boot of in het dorp zijn we “offline”. De enige plek met een beetje bereik is boven op een berg die heel toepasselijk Telephone Mountain wordt genoemd. Op weg naar de berg komen we een groepje mensen uit een dorpje verderop tegen die de anderhalf uur durende wandeling naar de andere baai over een slecht begaanbaar bospad zonder blikken of blozen blootsvoets afleggen. We maken een praatje en vervolgen dan onze missie op zoek naar wat internetbereik. Het is nogal belangrijk dit keer want we hebben een motorprobleem en winnen advies in bij onze technische vrienden thuis.

Rik belt met Kessel vanuit Telephone Mountain

Uitzicht tijdens de wandeling naar Telephone Mountain

De locals die we tegenkomen lopen het pad op blote voeten. Zelfs de kinderen hebben geen schoenen aan!

Een dag voor vertrek blijkt namelijk dat we grote motorproblemen hebben. Tijdens een reguliere check die we normaal gesproken altijd doen voor vertrek blijkt opeens nagenoeg alle motorolie verdwenen te zijn. We vullen de olie aan en starten de motor. Er drijft meteen een grote plas motorolie achter de boot; foute boel. De oorzaak is ons niet helemaal duidelijk maar er is iets goed mis met onze motor. We roepen zeilboot Shenemere (USA) op die langs ons geankerd ligt om de situatie uit te leggen.

 We liggen in the middle of nowhere met een onbetrouwbare motor bij een eiland omringd door een rif. We hebben natuurlijk een zeilboot en al zeilend komen we ook een heel eind maar hier hebben we de motor toch echt nodig. De plannen worden voor de tweede keer die dag gewijzigd en we besluiten zo snel mogelijk naar Denarau Marina te varen om naar onze motor en tevens de furlex rolreefinstallatie en de radar te laten kijken. De Yasawa's en Mamanuca's komen daarna wel als daar nog tijd voor is. Shenemere biedt aan om bij ons in de buurt te blijven en kan ons een sleepje geven als dat nodig zou zijn. Het geeft ons toch wel een goed gevoel dat er iemand in de buurt is voor het geval dat er iets mis gaat.

Rond middernacht wordt Rik opeens wakker. Hij herinnert zich dat het bij aankomst op Makogai erg warm was in de achterkajuit (vlak naast de motor). Zo warm dat het ons allebei meteen opviel. Zou de motor oververhit zijn geraakt? Het temperatuuralarm hebben we niet gehoord en we hebben tijdens het varen niets bijzonders gemerkt. Het zit ons toch niet zo lekker en Rik vermoedt dat er wellicht een probleem is met de thermostaat. We stappen uit bed en maken om middernacht het motorluik open. De thermostaat wordt vervangen door de reserve en we kruipen een half uur later weer terug in bed.

Erg lekker slapen we niet en we maken ons toch wel een beetje zorgen. Om zes uur gaat de wekker en moeten we toch ankerop.