In Duinkerke liggen met ons veel schepen te wachten tot ze de oversteek naar Engeland kunnen maken. Iedere avond worden weersvoorspellingen en kaarten met elkaar bekeken en de plannen voor de volgende dag besproken. Zo leren we ook de bemanning van de Mira Ceti kennen. Jan, Annemieke en hun twee dochters Roos en Janne zijn op vakantie en willen ook graag naar Engeland. Uiteindelijk besluiten we redelijk last-minute om dinsdagmorgen de touwtjes los te maken en samen aan de oversteek naar Dover te beginnen.

Het weer is verre van ideaal, maar het alternatief om waarschijnlijk nog een week in Duinkerke te moeten blijven liggen zien we helemaal niet zitten. Natuurlijk komt de wind alweer uit het zuidwesten dus moet het eerste stuk de motor bij. Halverwege de tocht trekt de wind nog wat verder aan en er komt regelmatig een flinke bak water de kuip in. Tijd dus om de zeilpakken tevoorschijn te halen. Ik was zo stom geweest om ze niet van tevoren klaar te leggen en het kost me behoorlijk wat tijd en moeite om de twee broeken en jassen uit de kast voor in een rondslingerende boot te pakken. Na wat acrobatische toeren ben ik met de pakken weer buiten maar voel me niet goed. Door het geslinger binnen in de boot krijg ik voor de eerste keer een beetje last van zeeziekte. Mijn maaltijd heb ik gelukkig binnen kunnen houden, maar een groot deel van de tocht breng ik liggend op de kuipbank door. Gelukkig heeft mijn stoere kapitein Rik nergens last van en hij houdt een oogje in het zeil.

Eenmaal in Dover is de ellende snel vergeten en we vieren met z'n allen dat we eindelijk aan de overkant zijn met een glaasje bubbels aan boord van de Incentive. We hebben allemaal honger gekregen van de tocht en gaan uit eten in een leuk Engels restaurantje. 's Avonds gaan we moe maar voldaan te kooi.