In Egypte of toch niet..

Geen verhalen over woestijnen, farao's en piramides zoals je misschien zou verwachten. Egypte heeft bij het passeren van de grens al een nare bijsmaak. Officieel zijn we niet in Egypte en we zijn niet van plan om daar verandering in te brengen. Dit heeft alles te maken met de regels die door de overheid sinds kort zijn veranderd. 

De momenten dat de wind in de Rode Zee gunstig staat om naar het noorden te varen zijn schaars en vaak van korte duur. De toegestane ankerplekken liggen te ver uit elkaar om binnen die beperkte weergaten de onderlinge afstand te overbruggen. De enige optie is om vanuit Sudan door te bijten en op ons tandvlees de eerste toegestane ankerplek in Egypte te bereiken; Soma Bay. Vier dagen en vier nachten ploeteren we vanuit Sudan tegen de wind in. De laatste twaalf uur van de oversteek krijgen we nog een flinke draai om de oren met 20 knopen wind op de neus. We laten vermoeid maar met een zucht van opluchting het anker vallen en zijn blij dat deze hobbel genomen is.

Bureaucratie

Een absurde en buiten proportionele verhoging van de inklaringskosten voor jachten zorgt ervoor dat we niet officieel inklaren in Egypte. Laten we het erop houden dat momenteel een volledige 8-daagse all-inclusive reis naar Egypte goedkoper is dan het inklaren met een boot. En dat geld ben je kwijt voordat je ook maar een voet aan wal hebt gezet.

Daarom zijn er nauwelijks boten die het land daadwerkelijk bezoeken. Maar als we de Rode Zee willen verlaten en naar de Middellandse Zee willen, kan dat alleen via het Egyptische Suez-kanaal. Voor jachten die niet inklaren en uitsluitend door het Suez-kanaal willen, zijn er vier ankerplekken aangewezen. Soma Bay is er één van.

Luxe resorts en zeezwervers

In de verte zien we luxe resorts en vakantiegangers die in de avondzon flaneren over de boulevard. Enkelen van de meer gefortuneerden ter aarde liggen verderop voor anker met hun megajachten en laten zich per helikopter naar het golfterrein brengen. Wij liggen voor anker met nog amper vers water of verse groenten aan boord en mogen niet aan land.

Het voelt niet eerlijk na de beproeving die we zojuist doorstaan hebben. Ruim duizend zeemijlen Rode Zee liggen achter ons maar voor mij valt er weinig te vieren. Ik heb me door de water schaarste aan boord al vier dagen niet kunnen douchen en voel me vies, zout en moe.

Illegale reddende engel

Maar Egypte zou Egypte niet zijn als er illegaal niet wat te ritselen valt. Een motorbootje komt langszij en vertelt dat er eten, diesel, water en zelfs alcohol te regelen is. We moeten er uiteraard diep voor in de buidel tasten maar dat kan ons eigenlijk niet zo veel schelen op dit moment.

We plaatsen een bestelling en dezelfde avond zit onze dieseltank weer vol, hebben we voldoende drinkwater, is onze proviand aangevuld en wordt ook nog onze watertank gevuld zodat we eindelijk kunnen douchen. Meer hebben we niet nodig. De zon lijkt aan boord ook weer wat meer te gaan schijnen en we vieren dit succes met een welverdiend biertje aan boord samen met de bemanning van de Ikinoo, Zwerver en Rosa II. Voor de kids van de Rosa II is er pannenkoekenfeest met natuurlijk veel chocoladepasta. 

Een welverdiende borrel op de aankomst in Egypte na een zware en vermoeiende tocht vanuit Sudan

Pannenkoekenfeest en filmavond aan boord!

De plagen van Egypte

Incentive wordt bedekt door een dikke laag stof wanneer een zandstorm over Soma Bay trekt. 

Zeilend van Sudan naar Egypte landden er opeens tientallen sprinkhanen aan dek. Het deed me denken aan de plagen uit de Bijbelverhalen over het Oude Egypte waarvan de sprinkhanenplaag nummer acht was. Bij de eerste plaag zou het water in bloed veranderd zijn; oftewel een Rode Zee. De Rode Zee komt echter aan zijn naam vanwege de rode blauwwieren die af en toe in grote hoeveelheden in deze zee voorkomen en het water een rode schijn kunnen geven.

Volgens plaag nummer 9 zou duisternis het land bedekken. Enkele keren per jaar is de lucht in de Egyptische woestijn zo verzadigd van stof, dat er een spookachtige duisternis over het land hangt. En juist zo'n zandstorm houdt ons nog een week gevangen in Soma Bay voordat we onze weg kunnen vervolgen richting het Suez kanaal. Maar gelukkig hebben we onze illegale engel die zo nu en dan ons water in wijn komt veranderen. We laten Soma Bay en de plagen achter ons en zetten koers naar de Golf van Suez.