Shame on you!

De Golf van Suez, de westelijke uitloper van de noordelijk Rode Zee, is het laatste stukje dat ons scheidt van Europa en tevens de grens vormt tussen Afrika en Azië. Aan de randen van de Golf van Suez liggen grote Egyptische aardolievelden waar al sinds 1910 aardolie en aardgas gewonnen wordt. De tranen schieten in mijn ogen zodra we dit gebied bereiken. Een dikke laag smurrie bedekt het wateroppervlak. Op een gegeven moment zie ik een plastic fles tussen de zwarte klonters ruwe olie drijven. Grondstof en eindproducten als afval in het water. In en in triest om te zien en onbegrijpelijk dat dit in de tijd van nu nog niet zwaar afgestraft wordt.

Een dikke laag olie bedekt het water terwijl de olietankers op de achtergrond rustig hun weg vervolgen alsof er niets aan de hand is.

Je ziet de zwarte klonters olie gewoon drijven.

Één van de vele boorplatforms in de golf van Suez

 

Van kwaad tot erger

We komen in de buurt van het Suez kanaal waar aan de zuidelijke kant een zone is ontwikkeld voor de vele containerschepen die hier moeten wachten op hun beurt om door het kanaal te mogen. Ook wij zoeken hier een plekje totdat we toestemming hebben om door te varen naar de Suez Yacht Club. We denken eerst nog dat er grote zwarte boeien neergelegd zijn voor boten om aan vast te leggen maar komen al snel achter de verschrikkelijke waarheid.

De boeien blijken gigantische vuilniszakken te zijn, afkomstig van de zeeschepen die ze hier dumpen. We zien met eigen ogen hoe afval zonder blikken of blozen in het water gekieperd wordt terwijl de loodsboten in dienst van de overheid voorbij varen en er helemaal niets aan doen.

Mijn oog valt op een zeeschip dat onderdelen voor gigantische windmolens vervoert. Na productie op dit schip geladen en op ruwe stookolie vervolgens waarschijnlijk de halve wereld over gereisd. Nu liggen ze hier tussen de vuilniszakken te wachten om in Europa bij te dragen aan een beter milieu. En als je dacht dat dit al absurd is? (Wat terecht is overigens, als je het mij vraagt). Dan schrik je helemaal als je erachter komt wat er met ons eigen afval uit Nederland gebeurt. Nederland blijkt namelijk een spil in de wereldwijde export van plastic afval naar niet-westerse landen. In 2021 werd ruim 200 miljoen kilo geëxporteerd waarvan een groot gedeelte hier het Suez kanaal gepasseerd heeft.

Meer over dit onderwerp is hier te lezen.

Vlak voor de zuidelijke ingang van het Suez kanaal wordt vuilnis in het water gedumpt.

Helaas zien we tientallen van dit soort zakken drijven.

 

Incentive in het Suez kanaal

Nog maar één hobbel te nemen voordat we terug in Europa zijn; Het Suez-kanaal. De Rode zee waar we tegenop keken en waar we ook enigszins voor vreesden ligt nu achter ons. Het voelt gek genoeg alsof we bijna thuis zijn. Maar voordat we toestemming krijgen om door te varen moeten de papieren in orde gemaakt worden met de agent die zichzelf de titel “Prins van de Rode Zee” gegeven heeft. Met onze paspoorten en scheepspapieren op zak gaat de prins aan het werk. Ondertussen komt een van zijn onderdanen aan boord om ons scheepje op te meten en de kosten voor de doorvaart te berekenen. Meneer komt aan met een schoolliniaal van dertig centimeter, een schriftje en een potlood. Met een vervelende grimas op zijn gezicht worden mysterieuze maten zoals de afstand van bilge tot het dek opgemeten en in een bijzondere formule gezet. Op mijn vraag wat er nu eigenlijk berekend wordt en hoe dit dan gedaan wordt krijg ik een antwoord dat de zaak in één klap duidelijk maakt.

“That is a canal secret.”

En weer die grimas die duidelijk maakt dat de berekening nogal kan variëren en het gewoon een kwestie wordt van betalen. Het is wat het is en we zullen toch verder moeten.

De prins maakt de rekening op en sommeert ons naar de wal te komen. Daar dient ter plekke betaald te worden en krijgen we onze papieren en de officiële toestemming om door het kanaal te mogen varen overhandigd. Het kost naar verhouding bakken met geld maar gelukkig verloopt alles soepel en zonder al te veel onderhandelingen en vertraging.

"The Prince of the Red Sea"

Samen met de "prins" op de foto nadat de rekening is voldaan.

De volgende ochtend kunnen we door. Er komt een loods aan boord die met ons meevaart. We varen tot Ismaïlia waar we de nacht doorbrengen aan een kade naast de jachthaven die nog in aanbouw is. Alleen wanneer we onze paspoorten afgeven aan een vreemde meneer bij het toegangshek mogen we even aan land om wat te gaan eten. Niet zo'n fijn idee maar gelukkig zijn in de avond onze magen gevuld en hebben we ook onze papieren weer terug.

De loods wordt aan boord gezet en we kunnen vertrekken.

We varen langs de plaats waar containerschip "Evergiven" het Suez-kanaal 6 dagen lang blokkeerde in maart 2021 doordat het aan de grond liep.

Op de Bittermeren die we gedurende de eerste dag doorkruisen wordt gevist. 

Het verschil tussen arm en rijk is wel heel duidelijk zo.

Ismaïlia

De jachthaven is nog in aanbouw dus we liggen in pakketten van 3 boten naast elkaar aan de enige steiger die beschikbaar is.

De ligplaats voor de bootjes van de koning is wel al klaar. Hij heeft twee identieke schepen die altijd tegelijk uitvaren zodat niemand weet aan boord van welk schip Zijne Majesteit te vinden is.  

Na het diner lopen we terug naar de poort waar we gelukkig zonder problemen onze paspoorten weer terugkrijgen.

 

Suez kanaal dag 2

Het tweede stuk van het kanaal verloopt voor ons gelukkig soepel. We hebben een aardige loods aan boord en hebben geen last van oponthoud. Met een grote pilotboot wordt de loods van boord gehaald. Een manoeuvre waarbij het grote schip langszij komt, die gepaard gaat met veel motorgeweld. Gelukkig verloopt bij ons alles zonder problemen maar anderen hebben minder geluk wanneer de pilotboot een botsing veroorzaakt en vlaggenstok en andere onderdelen achter op de boot afbreekt bij zijn vertrek.

Onze vrolijke gids Ahmed die ons de tweede dag door het kanaal begeleidt. 

We varen opnieuw tussen de grote jongens.

Ze komen af en toe wel heel dichtbij...

Ook de "Jacques Saade" komt voorbij. Met 399,9 meter lengte en een capaciteit van ruim 23.000 containers, één van de grootste containerschepen ter wereld. 

Langs het kanaal zien we vele wachttorens staan waar ook daadwerkelijk iemand in zit die de boel in de gaten houdt. 

En zelfs in het smalle kanaal wordt gevist.

De vissers houden vis omhoog en proberen deze aan ons te verkopen.

Sommigen zeilen zelfs tussen de grote reuzenschepen door.

Zodra de rust is wedergekeerd en de avond valt komt het besef. We zijn terug in Europa, we zijn aangekomen op de Middellandse Zee. Een plek om te ankeren of een haven waar we mogen stoppen is er niet dus we moeten direct verder en de open zee op. Onze bestemming bevindt zich zo'n 450 mijlen verderop; Kreta, Griekenland.

Terug op de Middellandse Zee. Het koelt 's nachts flink af dus de mutsen en truien komen uit de kast. Op naar Griekenland!

Qua tijdsplanning komt het allemaal wat vervelend uit. Omdat we pas tegen de avond uit het Suez kanaal komen en niet mogen stoppen komen we aan het einde van de rit een paar uur daglicht tekort. Na vier zeer koude nachten zijn we het eigenlijk wel beu maar redden het niet om voor zonsondergang de haven van Agios Nikolaos te bereiken. 's Nachts een haven aanlopen doen we eigenlijk nooit dus we halen de snelheid eruit en dobberen nog een nachtje heel langzaam door. Bij eerste daglicht hebben we dan eindelijk onze Europese bestemming bereikt en knopen we voor het eerst sinds lange tijd Incentive vast in de haven. Na allerlei geruchten over reserveringen en wachtlijsten voor deze haven zijn we blij verrast wanneer we erachter komen dat we Incentive hier een maand achter kunnen laten zodat we eindelijk een bezoekje aan Nederland kunnen brengen. We zijn inmiddels twee en een half jaar niet thuis geweest.