Voor de eerste keer sinds Suriname zetten weer voet op het vasteland. Een wandeling door de stad zorgt voor indrukwekkende eerste momenten in Colombia. Het is erg druk met vele straatverkopers en enorm veel geluid maar het is wel een gezellige drukte. Wat een verschil met het westerse en luxe Aruba. Hier mogen we ons weer behelpen met ons houtje-touwtje-Spaans als we een empanada of jugo (vers sapje) willen bestellen bij een van de kraampjes op straat. Het avontuur is weer begonnen!

muziek op straat in een van de vele smalle straatjes in Santa Marta

 

Straatverkoper met heerlijke bbq-spiesjes die ook nog eens spotgoedkoop zijn

 

Nu we in de prachtige land zijn willen we graag meer zien dan alleen de kustplaatsen. De Incentive ligt veilig in de haven waardoor dit een prima moment is om een aantal dagen het binnenland in te trekken. Er wordt een middagje informatie gezocht op het wereldwijde web en we maken de nodige boekingen voor de eerste dagen. De bemanning van Mora, Pimentao en Zanzibar hebben een vergelijkbare reis al gemaakt en geven ons nuttige aanvullende tips.

 

Uiteindelijk is alles snel geregeld. De planning staat op papier en we hebben in ieder geval een slaapplek voor de eerste nacht. Eerste kerstdag is het zo ver en gaan we op pad.

De reisplanning:

25-12-2018: vlucht Santa Marta – Medellin

26-12-2018: busreis Terminal del Sur Medellin, Salento

27-12-2018: bezoek koffiefarm en wandeling koffiestreek

28-12-2018: hike Cocora Vallei

29-12-2018: reisdag, busreis Salento – Medellin, busreis Medellin – Guatapé

30-12-2018: beklimmen el Penol

31-12-2018: busreis Guatapé – Medellin, oudejaarsavond in El Poblado

01-01-2019: Rondje metrokabel Medellin

02-01-2019: Wandeling Communa 13, ’s avonds vlucht terug naar Santa Marta

 

 

Op eerste kerstdag nemen we ’s morgens heel vroeg de taxi naar het vliegveld en vliegen vanuit Santa Marta naar Medellin. Alleen de vlucht is al fantastisch. Het is helder en we zien het groene bergachtige landschap onder ons door gaan en plaats maken voor de gigantische stad Medellin.

Met de bus worden we vanuit het vliegveld naar de stad gebracht waar we in de wijk Prado ons hostel opzoeken en de rugzakken achterlaten. De tickets voor de bus naar Salento moeten nog geregeld worden dus we nemen de metro naar Terminal del Sur. De mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam wat blijkt wanneer we even later de weg een beetje kwijt zijn. Gelukkig zitten we al snel weer op het goede spoor en ook het regelen van de buskaartjes gaat eenvoudig.

Voordat we terug gaan richting het hostel maken we een tussenstop bij het Botero Plaza waar 23 gigantische beelden te zien zijn van de Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero.

 

Na een hapje te hebben gegeten dwalen we nog wat rond en komen terecht in een klein kroegje waar we aan de praat raken met de vriendelijke eigenaresse. Menig pilsje later krijgen we salsa les en gaan de voetjes van de vloer. Dan wordt het de hoogste tijd om te gaan slapen. Morgen moeten we vroeg op en gaan we met de bus naar Salento.

 

De busreis naar Salento is een lange zit van gemiddeld 7 uur. Van onze medezeilers hebben we gehoord dat het prima touringcars met airco zijn dus wij maken ons niet zo’n zorgen. Bij de terminal zien we zo’n mooie grote glimmende bus staan en we zien onszelf al heerlijk achterover leunen in een luxe stoel.

Helaas, de man die ons naar de bus begeleidt loopt de touringcar voorbij en brengt ons naar een klein transporter busje dat erachter verstopt staat en vertelt nog even dat de airco helaas stuk is. Ach, het hinderd niet, we kunnen in ieder geval genieten van het mooie uitzicht tijdens de rit, het raampje mag gewoon open en de chauffeur heeft een leuke playlist.

Na 5 uur is het toch wel fijn dat we even onze benen mogen strekken en onze klotsende oksels mogen luchten. Het laatste stuk duurt een uurtje langer dan verwacht door wegwerkzaamheden maar als de avond valt bereiken we onze bestemming.

Het dorpsplein van Salento

 

We lopen berg op, berg af tussen de authentieke gebouwen door naar onze slaapplek voor de komende paar nachten. Het ziet er gezellig uit maar we zien verder niemand. Hola! Hola! Buenos Dias!..... Geen reactie. Dan horen we wat gestommel en onze gastheer heet ons welkom vanuit uit klein kamertje waar hij met zijn laptop in een soort van hoogslaper ligt.

Of we misschien 5min kunnen wachten, hij moet zich nog aankleden. Natuurlijk, wij wachten buiten wel even.

De man komt even later bij ons en neemt alle tijd om uit te leggen wat er in de omgeving te doen en te zien is. Daarnaast vertelt hij dat hij chef is en voorheen een groter hostel gehad heeft. Nu pakt hij het kleinschaliger aan en verzorgt kookworkshops in zijn hostel.

We nemen nog een mooie wandelroute door en hij regelt voor ons een bezoek aan een biologische koffiefarm van een vriend.

  

Bij de koffiefarm krijgen we een leuke uitleg over de koffie productie en het valt ons op dat er hier nog heel veel met de hand gedaan wordt. We krijgen een rieten mandje omgebonden en er wordt van ons verwacht dat we onderweg wat koffiebonen verzamelen. Aan het einde van de tour genieten we van een versgezet kopje koffie voordat we onze weg vervolgen.

Kesselse koffieplukkers in Colombia

 

Met deze machine worden de koffiebonen ontdaan van hun schil

 

De bonen worden gedroogd

 

En ten slotte geroosterd. Daarna zijn ze klaar om verpakt te worden.

 

 

De route gaat verder langs een aantal riviertjes en watervallen. De omgeving is werkelijk fantastisch mooi.

Onderweg komen we diverse watervallen tegen

 

De paden zijn niet overal gemakkelijk toegankelijk

 

Het laatste stukje krijgen we een lift van een aardige Colombiaan met pick-up truck

 

Als de avond valt zijn we terug in Salento en kruipen we na genoten te hebben van een heerlijke maaltijd met forel, het typische gerecht van dit gebied, op tijd in bed.

 

De volgende ochtend zijn we al weer vroeg op pad en nemen een jeeptaxi naar de Cocora Vallei. Bij aankomst is het een beetje onduidelijk welke kant we op moeten en waar het pad eigenlijk start. We lopen wat op en neer en spreken meerdere mensen aan. Uiteindelijk blijkt dat we bij een blauwe poort moeten zijn waar ook de paarden klaarstaan. Wij gaan niet te paard maar nemen de benenwagen.

De Cocora vallei gelegen in het Andesgebergte maakt deel uit van het Nationaal natuurpark Los Nevados en is met name bekend om de vele hoge waspalmen die een lengte van 45m en in uitzonderlijke gevallen zelfs 60 meter kunnen bereiken. Aangezien de hike zo’n 4 à 5 uur in beslag neemt is het verstandig om ’s morgens vroeg te starten.

Het eerste stuk is vrij vlak en leidt ons over diverse bruggetjes. Daarna begint de klim en moet er met name voor mij regelmatig een kleine pauze ingelast worden. Verwacht onderweg geen mogelijkheden om een hapje te eten of iets te drinken dus neem zelf een gevulde rugzak mee en trek goede wandelschoenen aan.

 

Wij lopen de route “tegen de klok in”en bereiken op een gegeven moment het punt waarbij we een extra stuk kunnen klimmen naar het Hummingbird house. We besluiten dit te doen en hier krijgen we uiteindelijk geen spijt van. Het is steil stuk maar eenmaal boven kun je lekker uitrusten en genieten van de vele kolibri’s die hier te zien zijn.

Op een gegeven moment wordt het wel erg druk met wandelaars in het kleine Hummingbird house en we besluiten verder te gaan. Via hetzelfde pad lopen we omlaag en moeten een beetje lachen om de puffende en steunende wandelaars die we tegenkomen. Zo liepen we er zelf een half uur geleden ook bij.

Na het Hummingbird house gaan we op weg naar de beroemde palmenvallei. Het is wederom een pittige klim maar op de top is de beloning groot want de overweldigend groende vallei met de ontelbare palmbomen is adembenemend mooi.

We ploffen neer in het gras en tot onze verbazing horen we de mensen naast ons Nederlands praten. De populariteit van Colombia is bij backpackers de afgelopen jaren enorm toegenomen en ook de Nederlanders weten deze plek te vinden. Er wordt een gezellig praatje gemaakt maar daarna kunnen we ook nog even met z’n tweetjes genieten van het uitzicht voordat we de afdaling inzetten.

De terugweg is een stuk minder inspannend en we lopen letterlijk tussen de hoge palmen door.

Deze hike komt zeker in de top 3 van mooiste wandelingen tot nu toe. Na 5 uur komen we aan op de plek waar we vanmorgen gestart zijn en nemen we de jeeptaxi terug naar het dorp.

Morgen moeten we toch de hele dag in de bus hangen dus we kunnen best nog even op stap. Het spel Tejo (uitgesproken als té-hó) moet immers nog gespeeld worden voordat we verder gaan. In een aparte ruimte achter de kroeg staan tegen de muur bakken klei met in het midden een cirkel van kleine papieren envelopjes gevuld met buskruit. De bedoeling is om van een afstandje met een ijzeren schijf de envelopjes te raken waardoor er een kleine explosie ontstaat en je 3 punten verdient. Verder is het verplicht om bier te drinken bij dit spel en dat bevalt ons wel. Het valt niet mee maar we weten uiteindelijk allebei een explosie te veroorzaken en besluiten het daarna voor gezien te houden.

 

 

’s Morgens wordt de rugzak gepakt en gaan we met de bus terug naar Medellin om vervolgens verder te reizen naar Guatapé. Het kleurrijke dorpje is omgeven door groene heuvels en een groot meer. De kleurrijke kerstversieringen maken de sfeer helemaal compleet.

 

We hebben gisteren (een beetje aan de late kant) een hostel geboekt en kwamen erachter dat er tijdens de feestdagen niet heel veel plek meer is. We komen terecht in een soort van afwerkhok boven een discotheek dat nogal gehorig is. Het is wel schoon en spotgoedkoop en we moeten allebei erg lachen om de plek waar we nu weer zijn beland.

De bekende trekpleister van Guatapé is El Penol, een rots met een hoogte van 2135 meter boven zeeniveau die beklommen kan worden via een meer dan 600 treden tellende trap.

Deze dame heeft er duidelijk zin in en begint de klim met een fles Jack Daniels en een blikje RedBull in de hand

 

Lange tijd was er onenigheid tussen de dorpen Penol en Guatapé over het eigendom van de rots. Op de rots is een grote letter G en een gedeelte van de letter U geschilderd. Het verhaal dat we van een local horen is dat iemand de naam Guatapé op de rots wilde schilderen als bewijs dat de rots eigendom was van dit dorp. De man zou echter tijdens het schilderen van de letter U naar beneden zijn gevallen. Een andere versie is dat er door de bewoners van Penol geprotesteerd is en het schilderen werd gestopt.

Wat ik wel met zekerheid kan zeggen dat het uitzicht vanaf de rots erg mooi is en de beklimming van de trap daardoor zeker de moeite waard.

 

 

Op de laatste dag van 2018 zitten we weer in de bus naar Medellin. Dit keer kiezen we een hostel in de wijk Poblado. Deze wijk is erg populair bij de backpackers en aangezien we het nieuwe jaar gaan vieren leek ons deze plek wel geschikt.

We vieren uiteindelijk 3 keer Nieuwjaar; één keer op Nederlandse tijd, één keer op Caribische tijd en één keer op Colombiaanse tijd in een klein parkje vlakbij het hostel.

In het hostel zelf is eigenlijk nog wel het grootste feest en per toeval komen we twee Nederlanders die we eerder op de top van de Cocora Vallei hebben leren kennen weer tegen. Nadat het nieuwe jaar in drievoud is gevierd vallen we als een blok in slaap.

 

Met een lichte kater ontwaken we in het nieuwe jaar. De planning had hier al enigszins rekening mee gehouden want vandaag staan ritjes met de metrokabel op de planning. De stad Medellin ligt in een dal en dit gondelliftsysteem werd aangelegd zodat mensen uit de arme buitenwijken van de stad, die tegen steile heuvels gebouwd zijn, de stad gemakkelijker konden bereiken.

Uiteindelijk komen we met lijn L uit bij het Arvi Park waar we met de app Maps Me het kleinste wandelpaadje uitkiezen, vervolgens van het pad raken en hopeloos verdwalen. We komen terecht op privé terrein, lopen door weilanden, klauteren onder prikkeldraad door, springen over beekjes en Rik glijdt uit waardoor hij languit in het gras ligt wat mij dan weer de slappe lach bezorgt. Een uurtje later bereiken we na dit avontuur de verharde weg en lopen terug naar de gondellift. Zeker op weg naar beneden is het uitzicht over de stad met aan de buitenrand de sloppenwijken zeer indrukwekkend.

 

En dan is de laatste dag van onze binnenland reis alweer aangebroken. We vliegen pas ’s avonds terug naar Santa Marta waardoor we nog net tijd genoeg hebben voor een bezoek aan Communa 13 wat tot voor kort het gevaarlijkste district van Medellin was. Deze wijk was jarenlang het territorium van drugskartels, bendes en Farc guerilla’s. De ligging en moeilijke bereikbaarheid voor politie maakten juist dit gedeelte van Medellin aantrekkelijk voor drugs- en wapenhandel. De strijd om de controle over Communa 13 veroorzaakte een bloederige oorlog. In 2002 werd met operatie Orion, waarbij de wijk vier dagen lang vanuit de lucht werd beschoten, een poging gedaan de wijk schoon te vegen. Honderden burgers verdwenen bij deze actie en zijn waarschijnlijk terecht gekomen in een massagraf waar op de dag van vandaag nog onderzoek naar gedaan wordt. Uiteindelijk werd pas in 2013 een wapenstilstand gesloten en begon de wijk aan een ingrijpende transformatie. Dankzij graffiti streetart kwam de wijk weer tot leven waarbij de kunstwerken relateren aan het gruwelijke verleden maar ook aan de trots op de transformatie van Communa 13. Er zijn roltrappen gebouwd die de wijk gemakkelijker toegankelijk maken voor toeristen en de bewoners. Wij hebben de wijk bezichtigd middels een “free walking tour”. Je moet simpelweg op een bepaald tijdstip op een bepaalde plek zijn en dan staat er een gids klaar die je rondleidt door het gebied. Achteraf kun je een vrijwillig bedrag schenken voor de tour. Onze gids is een jongen van een jaar of 18 die redelijk goed Engels spreekt. Hij legt uit dat het toenemende toerisme ervoor gezorgd heeft dat hij twee jaar geleden de mogelijkheid had om Engels te leren en dit werk te gaan doen. Hij is duidelijk trots op de vooruitgang in zijn wijk en wij kunnen dan ook iedereen aanraden bij een bezoek aan Medellin deze wijk zeker niet over te slaan.

 

En daarmee komen we aan het einde van deze reis. We vliegen op 2 januari ’s avonds terug naar Santa Marta waar we aan boord van de Pimentao met René en Angelique onder het genot van een biertje gezellig nakletsen over onze belevenissen van de afgelopen dagen.

 

Het weerbericht laat zien dat overmorgen een mooi moment is om verder te zeilen. We hebben dus nog 1 dag in Santa Marta die in het teken staat van de voorbereidingen op vertrek zoals diesel en water tanken, de was en boodschappen doen en de boot op orde maken. ’s Avonds gaan we vroeg te kooi want morgen gaan bij het eerste daglicht de lijnen los en varen we verder langs de kust van Colombia.