Het eerste stuk vanuit Santa Marta varen we op de motor. Er is weinig wind maar de golven zijn groot. Bij Barranquilla mondt de Magdalena rivier uit in zee en zien we het water verkleuren van helder blauw naar modderbruin wat ons doet denken aan onze aankomst in Suriname. Ik heb waarschijnlijk tijdens onze binnenlandreis een griepje opgelopen en lig het grootste gedeelte van de dag in bed waardoor Rik en het even alleen moet opknappen. Ik kom een aantal keren naar buiten om te kijken of het enigszins gaat maar concludeer al snel dat ik niet eens de energie heb om mezelf rechtop te houden.

De snelheid van de Incentive valt wat tegen en Rik wijdt dit aan het feit dat we de halve Heldense bossen aan ons onderwaterschip hebben hangen en daar kon hij wel eens gelijk in hebben. Na zo’n twee weken stil te hebben gelegen in de marina van Santa Marta is de onderkant van ons drijvende huisje meer groen dan zwart. Gelukkig komen er na Cartagena genoeg mooie plekjes met helder water waar we de Incentive van haar groene jas kunnen ontdoen. Uiteindelijk bereiken we voor zonsondergang de ankerplek bij Puerto Velero.

Vlak voor we naar bed gaan controleert Rik nog even de motor en ontdekt een plasje zout water. Oei! Dat is niet wat we hoopten te zien. Door de plek waar het water zich verzameld heeft is er eigenlijk maar één conclusie mogelijk; de waterpomp lekt ergens. Dit euvel blijkt veroorzaakt te worden door de V-snaar die te slap staat waardoor een leiding naar de waterpomp niet goed afsluit (apart systeem naar mijn mening, maar dat ter zijde). Het gereedschapvak onder de bank wordt open gemaakt en na een kwartiertje staat de v-snaar weer netjes op spanning en is het probleem hopelijk opgelost.

Voor de rest is het tanden poetsen en naar bed. Morgen gaan we bij het eerste daglicht ankerop richting Cartagena. Hopelijk voel ik me dan wel weer fit genoeg om te zeilen.