Providencia is gewoon een heerlijk eiland en we voelen ons hier echt op ons gemak. Iedere dag gaan we wel even snorkelen of maken een wandeling en lopen één keer zelfs het hele eiland rond. Samen met een aantal Suzie Too vrienden beklimmen we de hoogste berg op het eiland genaamd The Peak.

Morgan's Head, een mooie snorkelplek

 

We zijn niet de enigen die zin hebben in een wandeling vandaag

 

Het meest gebruikte vervoersmiddel is de scooter waar ze het liefst met het hele gezin samen op zitten!

 

De stappenteller na een rondje Providencia!

 

 

 

 

 

 Met Sisu en Mora boven op The Peak

 

En dan gaan we duiken we met haaien en dat vind ik best wel spannend. Steve van zeilboot Innamorata stelt me gerust en zegt dat er hier alleen maar nurse sharks en rifhaaien te zien zijn, een hamerhaai kom je echt niet tegen. Hamerhaaien schijnen nogal onvoorspelbaar te reageren waardoor ze gevaarlijk kunnen zijn. Je raad al wat er tijdens de eerste duik voor onze neus voorbij komt zwemmen; een hamerhaai! Rik is vlak naast me en ik grijp snel zijn hand vast. Maar het dier zwemt rustig voorbij en is eigenlijk heel mooi om te zien.

Verder zien we nog een heleboel rifhaaien, murenes en andere tropische vissen. Tijdens de tweede duik sta ik op 20 meter diepte bovenop een wrak van een grote tanker en dat voelt toch best wel stoer! Helaas zijn niet alle foto’s met de onderwatercamera gelukt omdat de lens besloeg tijdens de tweede duik.

 

Sanne bij een Jezus beeld onder water

 

Green Moray Eel

 

 

Best spannend om door een kloof te zwemmen op 15 meter diepte, maar wel heel gaaf!

 

Als je goed kijkt zie je op de achtergrond een haai zwemmen

 

Met de groep op weg naar de tweede duik

 

Op de achtergrond kun je vaag de contouren van de gezonken tanker herkennen

 

Op 26 maart zou mijn vader die in 2008 gestorven is 59 jaar zijn geworden. Nog iedere dag denk ik aan hem maar zijn verjaardag blijft toch een speciale dag. Wat vind ik het jammer dat ik dit avontuur niet meer met hem kan delen en dat doet me verdriet en maakt me soms ook wel boos. Pap wilde na zijn 50^e verjaardag een mooie reis maken samen met mijn moeder, maar die leeftijd heeft hij helaas niet mogen bereiken. Ik fantaseer soms dat ik hem meeneem op onze reis en over avonturen die we dan samen beleven. Op deze bijzondere dag maak ik samen met Rik een mooie rit te paard en doe net alsof pap er gewoon bij is. Hij reed ook paard en had dit vast fantastisch gevonden. Dit maakt de dag eigenlijk juist een mooi moment van herinneringen en besef van geluk in plaats van een dag vol verdriet.

 

Op deze heerlijke plek mogen zowel wij als de paarden even uitrusten

 

Rik geniet volop en hangt lekker wat rond

 

Een gedeelte van de Suzie Too groep gaat samen verder naar de Bay Islands en Belize terwijl anderen net als wij richting Cayman, Cuba en de USA zeilen. We hebben een erg leuke tijd gehad met de groep en dat wordt gevierd met een knallend afscheidsfeest dat begint bij de lokale bar maar tot in de kleine uurtjes doorgaat aan boord van catamaran Numa van de Noorse Steinar en Janne.

 

Suzie Too Rally Groep 2 aan boord van catamaran Numa

 

Maar in het zeilersleven is het niet alleen rozengeur en manenschijn. Naast alle leuke dingen moet er weer eens geklust worden en dit keer is het een “dirty job”. Het toilet zit verstopt…..scheisse!!

Vandaag mogen we dus als loodgieters aan de slag. Met een duikbril en snorkel op, gewapend met een dikke schroevendraaier, plons ik te water voor poging 1. Ik prik met de schroevendraaier in het gaatje in de romp waardoor normaal de afvoer van het toilet naar buiten komt.

Ik vrees voor een viezige wolk ellende gevolgd door een borstcrawl waarvoor een olympische medaille wel op zijn plaats zou zijn maar de ellende, en zo ook de medaille, blijven uit en we gaan door naar poging twee.

We schroeven binnen het halve toilet uit elkaar en komen tot de conclusie dat de afvoerslang verstopt zit. Deze wordt verwijderd en buiten met krachtige slagen op de zwemtrap van de verstopping ontdaan. Daarna mag de hele boel weer in elkaar gezet worden en is het probleem verholpen.

Na de gedane arbeid trakteren we onszelf op een lekker koud pilsje.

 

Rik heeft een week geleden op San Andres geïnvesteerd in een mooie nieuwe zonnebril die hij vervolgens weer kwijt raakt hier op Providencia. Een snorkel-zoekactie levert niet het gewenste resultaat en wordt na een uur gestaakt.

 

Verder blijkt de warmtewisselaar van onze dieselmotor echt lek en we vervangen de koelvloeistof als tijdelijke oplossing omdat we het probleem hier niet permanent kunnen verhelpen.

 

Ook de buitenboordmotor stopt ermee door vermoedelijk vervuilde benzine. Tijdens het demonteren van de caburateur ondekken we twee zwaar verroeste bougies waarvan er zelfs één doormidden breekt bij het losdraaien. Uiteindelijk krijgen we het restant eruit gepeuterd en kan de zaak weer in elkaar. Nieuwe benzine en bougies erin en ook dit probleem is opgelost.

 

Als kers op de taart ontdekken we op de avond voor vertrek een beschadiging in de genua schoot die zo erg is dat we hem niet meer kunnen gebruiken. Shit! Nee hè! Niet nu! Net voordat we 400 mijlen gaan zeilen naar de Cayman eilanden. We draaien de schoten om zodat het slechte stuk aan stuurboord zit omdat we deze waarschijnlijk niet nodig zullen hebben tijdens de komende trip. Rik hijst me een stukje omhoog zodat ik wel voor de zekerheid een reserve schoot aan de genua kan knopen. En zo wordt ook dit punt op de to-do-list afgestreept.

 

Dan trekt ineens de wind aan tot wel 35 knopen, windkracht 8. Het is een zogenoemde squall, een zeer lokale bui waar vaak harde regen en wind in zit. Verschillende boten slaan van het anker en ik vind het allemaal best wel akelig. Nadat we geconstateerd hebben dat Incentive veilig ligt gaat Rik in de dinghy naar een van de boten die op drift zijn geraakt en waar niemand aan boord is. Zeilboot Wanderlust drijft richting zeilboot BeBe en het anker van Wanderlust haakt achter de ketting van BeBe waardoor een vervelende situatie ontstaat.

 

Ondertussen ben ik alleen aan boord en heb de motor gestart voor het geval er iets mis gaat en ik snel in moet grijpen. Één van de zonnepanelen begint hevig te klapperen dus ik klap ze allemaal naar beneden en bind ze stevig vast. Ik krijg geen radio contact met Rik en houd nauwlettend de positie van Incentive en de omliggende boten in de gaten. Dat is nog niet zo gemakkelijk aangezien alle boten van links naar rechts zwiepen. Via de marifoon verzoek ik andere boten om Rik te helpen. In eerste instantie krijg ik alleen reactie van mensen die alleen aan boord zijn en hun eigen boot niet alleen durven te laten wat natuurlijk heel begrijpelijk is. Maar Rik zit alleen op een vreemde boot die op drift is geraakt en tegen een andere boot aan hangt. Uiteindelijk zie ik toch een aantal dinghys uitvaren richting Rik en de andere boot die al achter de ankerplaats richting een rif drijft.

Ik vind het best wel spannend om in deze situatie alleen aan boord te zijn omdat er al meerdere boten om ons heen van het anker zijn geslagen maar gelukkig duurt het niet lang voordat de wind gaat liggen en ook ik kalmeer. Rik heeft samen met Ralph van zeilboot Mora de Wanderlust opnieuw geankerd en komt terug naar huis.

Gelukkig blijkt er uiteindelijk weinig schade aan de boten en er is niemand gewond geraakt.

Deze ervaring zorgt er wel voor dat ik me besef dat het heel belangrijk is om de taakverdeling aan boord ook eens om te draaien. We hebben bepaalde routines met bijvoorbeeld ankerop gaan of het zetten van de zeilen maar als het even niet gaat zoals het normaal gaat moet je wel kunnen handelen en de taak van de ander over kunnen nemen. Dit keer kunnen we gelukkig zeggen zeggen: eind goed, al goed.

 

Na deze tegenvallers en spannende situatie gaan we nog even aan wal en genieten we nog een keer van de lekkere hapjes uit “het vogelhuisje”. Een klein verlicht kastje met empanadas’s en andere hartige (vaak gefrituurde) hapjes die bij gebrek aan kroketten en frikadellen speciaal nog helemaal zo slecht niet zijn.

 

Het vogelhuisje

 

Morgenvroeg gaat om 9 uur het anker omhoog en zeggen we tot ziens tegen Providencia. Wat hebben we hier genoten en ervaringen opgedaan. En die (soms vervelende) klusjes aan de boot, en dat het soms lijkt alsof echt alles stuk gaat, horen er gewoon bij. We leren Incentive gewoon steeds beter kennen en zorgen ervoor dat ze in tiptop conditie blijft. Ze heeft ons al naar zo veel mooie plaatsen gebracht en we hopen er samen nog heel veel meer te mogen ontdekken!