Maandag 23 oktober 2017

Om vijf uur ’s middags is eindelijk iedereen uitgeklaard en in totaal 12 boten verlaten tegelijkertijd de haven van Rabat. Samen met de Jan Water, Quiset, Aliante en de Shalom beginnen we aan de oversteek van zo’n 470 mijl naar Arrecife op het eiland Lanzarote. We zetten ons grootzeil maar er is te weinig wind om te kunnen zeilen dus de motor staat continu bij. Het avondmaal bestaat uit verse kippensoep die ik samen met Cu van de Aliante vooraf gemaakt heb en een koude pastasalade.

Al snel wordt het donker en gaat de eerste nachtwacht in. Het is best druk met vissersbootjes dus we moeten goed opletten. Veel van deze vissers hebben geen AIS maar op de radar kunnen we ze toch in de gaten houden. De golven zijn niet erg hoog en dat maakt het leven aan boord comfortabel. Om beurten slapen we in het slingerkooitje en langzaam beginnen we weer te wennen aan het leven op de oceaan.

Dinsdag 24 oktober 2017

Als het rond half zeven ’s ochtends licht begint te worden maak ik Rik wakker. Het is zijn beurt om de wacht te houden. Nog geen uur later word ik geroepen. Er heeft zich een groep hele grote dolfijnen rond de boot verzameld. Ze blijven een kwartiertje rondhangen en springen vrolijk voor de boot uit. Wanneer ze net vertrokken zijn heeft Rik beet. De vishengel staat helemaal krom en we zijn erg benieuwd wat er aan de haak hangt. Dat komen we helaas niet te weten want voordat we de lijn binnen hebben gehaald is de vis al van de haak. Jammer!

Ik ben nog best wel moe van de nacht en probeer nog even te slapen. Wanneer ik opnieuw gewekt wordt is het raak. Weer staat de vishengel krom en we zien een kleurrijke schim in het water. Wanneer we de lijn verder binnenhalen zien we een lange blauwe rugvin en een stompe kop. Nu weten we het zeker, het is een Mahi Mahi! We hebben geluk want net nadat we de vis in de kuip hebben liggen laat de haak los. De vis ziet er prachtig uit en is 68cm lang.

Rik maakt hem schoon en ’s middags zitten we samen in de kuip ons allereerste zelfgevangen stukje Mahi Mahi te eten. Het is heerlijk! De rest bewaren we voor vanavond bij de pasta met roomsaus.

We zijn trouwens nog steeds aan het motorzeilen want de wind wil nog niet echt aantrekken.

Woensdag 25 oktober 2017

Gedurende de nacht hebben we verschillende pogingen gedaan om te zeilen maar helaas zonder succes. Er stond gewoon nog steeds te weinig wind. Rond 03.30uur verschijnt er een klein bootje met onduidelijke bedoelingen. Ze komen langs onze boot varen en schijnen met een zaklamp. Rik zit op dat moment buiten en behoudt zijn koers en snelheid. Doordat we geen interesse tonen verdwijnt het bootje even later weer. Uiteindelijk varen ze ook nog langs de Quiset maar gelukkig zijn ze weer net zo snel verdwenen als dat ze gekomen zijn.

Tijdens mijn wacht van 04.00 tot 07.00uur voel ik me al niet zo fit. Ik heb een verkoudheid opgelopen en voel me grieperig. Om 07.00uur ben ik blij dat Rik me af komt lossen en ik kruip snel mijn bed in. De rest van de ochtend en het grootste gedeelte van de middag probeer ik zo veel mogelijk te slapen zodat ik de komende nacht normaal mijn wachten kan draaien. Rond 16.00uur lijkt het weer een stukje beter te gaan.

Gisteren kregen we via de marifoon van de Shalom te horen dat ze waarschijnlijk te weinig diesel mee hebben genomen. Vandaag is ook nog hun genua gescheurd dus die kunnen ze ook niet meer gebruiken om snelheid te maken. Er wordt een plan bedacht om de Shalom te helpen. Zowel de Aliante als wij hebben extra jerrycans diesel aan boord. Na wat rekenwerk blijkt dat we beiden één kan van 25 liter kunnen missen. Met deze 50 liter diesel in totaal zou de Shalom het moeten kunnen redden. Maar hoe krijg je die kannen aan boord van een ander schip midden op de oceaan? Door de deining is het te gevaarlijk om dicht bij elkaar te gaan varen. We besluiten uiteindelijk om een lijn met een klein boeitje aan de kan te binden en deze te water te laten zodra de Shalom achter ons vaart. De jerrycan kan dan met behulp van een pikhaak opgevist worden. Ons plannetje werkt en niet veel later staan de twee jerrycans aan boord van de Shalom. We hijsen ons grootzeil en gaan terug naar onze oorspronkelijk koers. We hebben nog zo’n 240 mijl te gaan dus we houden de motor bij om een minimale snelheid van 5 knopen te behouden. Dan komen we namelijk vrijdagmiddag nog bij daglicht aan op Lanzarote. Om tien uur ’s avonds moeten we in het donker toch het grootzeil weer laten zakken omdat het enorm staat te klapperen. De rest van de nacht varen we alweer op de motor.

Donderdag 26 oktober 2017

Ik ben blij als om 07.00uur mijn wacht weer voorbij is en ik Rik wakker kan maken. Voordat ik ga slapen zetten we samen de zeilen omdat er eindelijk wat wind is op komen dagen. Dan kan ik eindelijk weer even slapen en het grootste deel van de ochtend breng ik op de bank door. Op een gegeven moment wordt ik door Rik geroepen. Hij heeft vannacht niet geweldig geslapen en zit daardoor nu bijna rechtop te slapen in de kuip. Ik los hem weer af zodat hij zijn welverdiende rust kan pakken.

Later in de middag moet de motor weer bij en omdat de wind nu recht van voren komt laten we ook het grootzeil zakken. Het valt ons op dat onze snelheid erg laag is terwijl de motor toch een flink aantal toeren draait. Er zou toch niks aan de kiel hangen? Het water is 28 graden en kraakhelder dus Rik trekt zijn zwembroek aan en neemt een kijkje onder water. Er hangt niets aan de kiel of het roer en ook de schroef lijkt in orde. Waarschijnlijk is het de wind en stroming die ons op het moment een beetje tegenwerkt.

Vanaf afgelopen nacht werkt de radar niet meer omdat deze geen verbinding meer kan krijgen met de kaartplotter en dit willen we graag oplossen voordat het weer donker wordt. Het uitschakelen en weer inschakelen van de navigatieapparatuur blijkt al voldoende te zijn en de radar doet z’n werk weer.

De Aliante heeft nog een probleem met de stuurautomaat maar Francis weet het te repareren en zo kunnen ook zij rustig verder. Helaas blijkt dit van korte duur want ’s avonds komt het probleem terug en de Aliante zal de rest van de oversteek op de hand gestuurd moeten worden.

Het is nu 22.30uur en we hebben nog zo’n 70 mijl te gaan. Mijn wacht zit er alweer voor de helft op en het is lekker rustig. Er is nog steeds weinig wind maar de stroming werkt nu mee. Net heb ik even bezoek gehad van een aantal dolfijnen. Rond de boot lichten fluorescerende algen op en als er een dolfijn langskomt laat deze een lichtgevend spoor achter wat er erg mooi uitziet. Het is niet koud meer en de jas kan uit. Met een muziekje erbij is het goed vol te houden.

Vrijdag 27 oktober 2017

Het is 00.30uur en mijn wacht zit er bijna op. Ik heb net de maan onder zien gaan. Iets wat ik gisteren voor de eerste keer heb gezien. Het is nu zo donker dat je horizon niet meer kunt zien en het lijkt alsof we tussen de sterren zweven. De wind is weer op komen dagen en voordat ik ga slapen zetten we de zeilen en kan de motor uit. Wat een rust!

04.15uur Mijn laatste nachtwacht van deze oversteek is begonnen. Lieve Rik heeft me een kwartiertje langer laten slapen. Blijkbaar kon ik het dit wel gebruiken want ik heb heel vast geslapen. Dit heeft wel als nadeel dat het me wat tijd kost om wakker te worden en weer te wennen aan de bewegingen van de boot. Ik voel me gek genoeg een beetje misselijk, en dat terwijl ik al een aantal dagen totaal niet zeeziek ben geweest. Dan toch nog maar een pilletje nemen om de nacht wat aangenamer te maken.

De twijfel over onze bestemming is trouwens ook toegeslagen. Het oorspronkelijk plan om naar Isla Graciosa te zeilen is onderweg gewijzigd naar Arrecife op Lanzarote omdat ik een beetje grieperig was en een haven dan wel heel fijn is. Nu gaat het al een stukje beter met me en het lijkt ons toch wel zonde om Graciosa over te slaan. We hebben de benodigde ankervergunning voor vertrek al aangevraagd en het weer lijkt rustig de komende dagen.

Op het laatste moment verleggen we onze koers en besluiten we toch naar Graciosa te gaan. Een cruiseschip genaamd de Costa Magica kruist onze nieuwe koers dus we roepen hem even op via de marifoon. Ze wijken netjes voor ons uit zodat wij lekker in de zon kunnen blijven zitten en niks hoeven te doen.

Het is heel bijzonder om na 4 nachten op zee ineens een eiland op te zien doemen in de verte. Zo ver van het vasteland en toch voorzien van alle westerse gemakken. Iets wat je je denk ik niet beseft wanneer je met het vliegtuig hier naartoe komt.

Vlak voor Graciosa zien we een enorme groep dolfijnen, een schildpad, een vliegende vis en een straal water opspuiten die veroorzaakt wordt door een walvis. De walvis zelf zien we helaas niet meer.

Wanneer we vlak bij de ankerplek zijn krijgen we te maken met flinke valwinden (wind die vanuit het land over de bergen de zee in “valt” en daardoor flink in kracht toeneemt) van zo’n 40 knopen. Met een rotgang laten we het grootzeil zakken en varen op de motor verder. We laten ons anker zakken in prachtig blauw en helder water en ik kijk er naar uit om te gaan zwemmen en snorkelen. Dit feest gaat helaas niet door omdat we op de ankerplek ook nog last hebben van de harde windvlagen. Na kort overleg en een aantal flinke rukken aan onze ankerketting is de keuze gemaakt. Het anker wordt binnengehaald en we varen 30 mijl verder, toch maar naar de haven van Arrecife. We komen net voor het donker aan en worden hartelijk ontvangen.

We beseffen het nog niet helemaal maar we zijn aangekomen op de Canarische eilanden!