Wederom komen we aan op een lastige ankerplek. Het is even zoeken naar een geschikte plek met goede houvast voor het anker en omdat de wind de baai in blaast, rolt Incentive oncomfortabel op de golven. Aan land gaan is zowaar een nog grotere uitdaging. Speciaal voor de Sail2Indonesia Rally is een drijvend dinghy-dock gebouwd en kan er gebruik gemaakt worden van de betonnen helling. De helling heeft echter bij laagwater een opstap van zo'n 30 centimeter en de golven breken er zo hard dat het uitsluitend bij heel rustig weer verantwoord is om een landingspoging te ondernemen. Het dinghy-dock begint al na een dag uit elkaar te vallen en de gebruikte spijkers steken uit als gemene pinnen die ons opblaasbootje binnen een mum van tijd lek kunnen prikken.

Hieronder een aantal foto's van het centrum van Pasar Wajo. Alles is rond de heldere rivier gebouwd. Het zoete water fungeert niet alleen als parkeerplaats voor de lokale boten maar ook als speelplek voor de kinderen en door de vrouwen wordt het water gebruikt om de was te doen.

Het enthousiasme van het team van het Buton Information Center maakt echter veel goed. We worden wederom ontzettend warm ontvangen en er zijn veel activiteiten gepland. Door Andi worden we meegenomen naar de lokale markt en krijgen een rondleiding in de omgeving.

We genieten van een lekkere verfrissende kokosnoot om de dorst te lessen. 

We kopen een van deze grote ananassen. Andi vertelt dat de vrucht werd geadopteerd als symbool van het eiland omdat ananas in elk klimaat kan groeien en zich aan elke omgeving aan kan passen. De mensen van Buton eiland hebben het gevoel dat ze overal ter wereld kunnen wonen, omdat ze oorspronkelijk van een eiland komen dat zo veel voor hen biedt.

Het blijft prachtig om de markten in Indonesië te bezoeken

Deze vrouw verkoopt anchovis.   

Een officieel diner met de burgemeester mag uiteraard niet ontbreken en dit wordt de aftrap van het officiële programma. Helaas loopt niet alles op rolletjes. Meneer de burgemeester heeft een dubbele afspraak en we zitten uren te wachten en worden zoet gehouden met een kop thee of koffie met veel te veel suiker. Uiteindelijk start de ceremonie, krijgen we weer een shawl omgehangen en gaan met z'n allen op de foto. Het eten volgt op een tijdstip dat eigenlijk niemand meer honger heeft maar de optredens met traditionele dans zijn wel weer heel erg de moeite waard.

De pech begint zich wel een beetje op te stapelen. Na het diner gaan we terug naar de helling waar we de dinghy achtergelaten hebben. De omstandigheden zijn verslechterd en de golven breken met een gevaarlijke kracht op het beton. Zo'n zes mensen proberen te helpen en staan aan de dinghy te duwen en te trekken wat het eigenlijk alleen nog maar moeilijker maakt. Achterop onze dinghy hebben we in Nieuw Zeeland wielen gemonteerd die omlaag geklapt kunnen worden en het gemakkelijker maken om het bootje op het strand of op de kant te trekken. We doen een poging de dinghy op de gevaarlijke helling te water te laten maar het bootje raakt dwars op de golven en één van de wielen blijft achter de rand van de helling hangen en breekt af. Na de slechte condities op de ankerplek, het fiasco van het officiële diner en de schade aan de dinghy ontvangen we het bericht dat de Australische Carol op het eiland Wangiwangi een scooter ongeluk heeft gehad en per zeeambulance naar de stad Baubau op Buton eiland is vervoerd met een gebroken sleutelbeen. Een Amerikaanse boot op Wangiwangi zit in zelf isolatie vanwege een vermoedelijke covid-besmetting en op menig andere boot wordt ook aardig gesnotterd en blijven kapiteins en bemanning aan boord. Een aantal anderen hebben genoeg van de deining en vertrekken vroegtijdig naar de volgende ankerplek waardoor er nog maar een handjevol boten overblijft die deel kunnen nemen aan de georganiseerde activiteiten. Wij vinden het vooral erg sneu voor het team van de organisatie die zo hun best hebben gedaan.

Het zeilen met de rally is leuk, we verkeren in zeer goed gezelschap en we ontmoeten super lieve mensen maar het is ook wel intens. Het voelt alsof het iedere week kerstmis is en dan heb je op een gegeven moment ook genoeg van Jingle Bells en kerstkransjes. Gelukkig staat het vrij om op ieder moment je eigen route te volgen en zijn we niet verplicht om het hele schema van de rally te volgen.

Maar voordat we onze eigen weg kunnen gaan moet de hobbel van de visumverlenging nog genomen worden. Er zijn al veel woorden over gewisseld, de procedures zijn nog steeds niet helemaal duidelijk en het afgeven van onze paspoorten aan een agent om ze vervolgens na twee weken op een andere bestemming weer op te pikken zien we ook niet helemaal zitten. We hebben al vaker met dit bijltje gehakt en besluiten om het zelf te doen. We huren een prachtige zware motorscooter en rijden met de benodigde sponsorbrief vol stempels en zegels vanuit Pasar Wajo naar de stad Baubau die aan de andere kant van het eiland ligt. Vanaf het moment dat we onderweg zijn voelen we ons vrij en meer op ons gemak.

De scooter wordt eerst volgetankt bij de lokale pomp.

Meneer Google geeft twee mogelijke locaties van het immigratiekantoor. We gokken mis maar krijgen er een tour door de stad voor terug. Voor de tweede locatie rijden we een heuvel op en door het Buton Palace Fortress wat achteraf met zijn 23,375 hectares het grootste kasteel ter wereld blijkt te zijn.

Dit keer zijn we op de goede plek maar blijkt dat Rik niet naar binnen mag. Ik heb netjes mijn schouders en knieën bedekt maar Rik wordt met zijn korte broek afgekeurd en mag buiten wachten. Ik vul wat formulieren in en kom met een rekening weer naar buiten. Deze moet cash betaald worden bij de bank en we worden verzocht terug te komen met het bonnetje als alles geregeld is. Het doet ons allemaal erg veel aan Suriname denken waar de procedure vergelijkbaar is.

Dus hup op de scooter terug naar de stad en onderweg even langs de pinautomaat. Wanneer we met de enorme stapel roepia's bij de bank verschijnen wordt er even zenuwachtig heen en weer geschuifeld op zoek naar een Engels sprekende medewerkster en krijgen we voorrang op de reeds wachtende klanten. Binnen tien minuten staan we zonder geld maar met het felbegeerde bonnetje weer buiten en gaan rechtsomkeert, terug naar het immigratiekantoor.

Wachten bij de bank op het benodigde bonnetje.

Het bonnetje wordt ingeleverd met de verwachting dat we over twee dagen terug kunnen komen om de gestempelde paspoorten op te halen. Tot onze grote verbazing worden de formaliteiten echter direct uitgevoerd en mogen we niet veel later met gestempelde paspoorten weer buiten. We zijn nu vrij om te gaan en staan waar we willen en dat voelt goed.

Deze formaliteiten zijn niet altijd leuk en kosten vaak veel tijd maar horen bij deze manier van reizen en zorgen er ook weer voor dat je op plekken terecht komt waar je normaal gesproken niet zou komen. Je kunt dit soort dingen uitbesteden aan een agent maar wij vinden het eigenlijk wel leuk en zien het als een uitdaging om het zelf te regelen.

De lunchtijd is inmiddels verstreken maar onze magen zijn nog niet gevuld. Rik vindt op internet een plek die hij wel ziet zitten. Ik klim achter op de scooter en laat me verrassen. We komen uit bij een prachtig restaurant aan het water waar naast de gebruikelijke nasi en mie ook vlees en frietjes op het menu staan. We vieren ons succes van vandaag met een heerlijk westers diner voor omgerekend een tientje per persoon.

Op de terugweg bezoeken we de grote supermarkt in de stad en slaan nog wat items in die in de kleine winkeltjes wat lastiger te vinden zijn zoals blikgroenten en pasta. Dan keren we terug naar Pasar Wajo.

Dit soort grote supermarkten zijn alleen te vinden in de steden. Normaal gesproken doen we onze inkopen op de markt of in kleine buurtwinkeltjes.

Daarna staan nog een Plastic seminar, modeshow en aerobics op het programma. Andi maakt deel uit van de organisatie en laat ons nog wat bijzondere plekken rond Pasar Wajo zien. Met een scooter gaan we zelf ook nog een paar uurtjes op verkenning uit.

Na de plastic seminar mogen wij als zeilers vertellen over onze ervaringen met plastic afval dat we aantreffen op stranden en in zee. We leggen uit hoe we ons eigen afval beperken door bijvoorbeeld herbruikbare boodschappentassen en waterflessen te gebruiken. Ook vertellen we over beach clean-ups waarbij het afval verzameld en verbrandt wordt op het strand om te voorkomen dat het in zee terecht komt. 

Start van de modeshow

De kinderen zijn prachtig uitgedost.

Dit dametje weet al heel goed hoe ze moet poseren voor de camera

Door de dames van de organisatie krijg ik een traditionele gestreepte rok aangemeten.

 

Ook Rik ontkomt er niet aan...

Uiteraard worden er weer veel foto's genomen. Hier sta ik op de foto met Rusdi. De vader van Andi en hoofd van de afdeling toerisme. 

Een groepsfoto als afsluiter van het evenement.

Met heuse paparazzi aan de andere kant van de camera.

Er is veel animo voor de ochtend aerobics maar helaas zijn wij de enige zeilers die deelnemen wat we wel een beetje sneu vinden voor de organisatie. 

Andi laat ons deze bijzondere grot met super helder water zien. Het zoete water sijpelt door het gesteente en druppelt naar beneden. De lokale kinderen wordt verteld dat dit de plek is waar de engelen douchen. 

Andi laat ons ook deze bijzondere tuin zien die verscholen ligt in een dal.

De kleuren van de planten zijn prachtig. Het is een oase van rust.

Tijdens de scooterrit komen we deze mevrouw tegen die een traditionele sarong aan het weven is. 

Even verderop komen we langs dit aparte dorpje op het water en besluiten een kijkje te gaan nemen.

We komen terecht bij deze kleurrijke school gebouwd op palen. 

Als afsluiter van onze tijd in Pasar Wajo en als bedank voor de goede zorgen nemen we Andi en haar broer Nobel mee uit lunchen. 

Na een bezoekje aan de markt voor verse groeten en fruit moet er ook nog vlees gekocht worden. Dat gaat hier nog op de ouderwetse manier. We kopen een hele kip die we zelf uit mogen zoeken bij een kraampje langs de weg. 

Dan nemen we afscheid van het lieve team van Pasar Wajo en het schema van de Sail2Indonesia Rally. De wind staat goed en de aantrekkingskracht van de zee doet zijn werk. We halen het anker op en zetten koers naar onze zelf gekozen volgende bestemming zonder georganiseerd programma; het eiland Bonerate.