We maken een tussenstop in de baai van Amed voor de nacht en varen de volgende ochtend door naar het dorp Lovina. Daardoor hoeven we gelukkig de nacht niet door zo dicht bij de kust met allerlei drijvende houten constructies die 's nachts dus onzichtbaar zijn maar wel een flinke botsing op kunnen leveren.

Dit soort houten vlotten komen we regelmatig tegen. Zelfs overdag zijn ze nauwelijks zichtbaar. Dit zijn een aantal lange bamboe stokken aan elkaar gebonden met twee kleine vlaggetjes erop.  

Lovina is de laatste stop op Bali en voor ons de springplank naar Borneo waar we orang-oetans gaan zoeken in de jungle. Het is tevens de laatste plek in Indonesië waar we wat uitgebreider boodschappen kunnen doen. Provianderen (ander woord voor veel te veel boodschappen doen) in Indonesië is op de meeste plaatsen een hele uitdaging. Basisproducten zoals brood, groenten, fruit, kaas, yoghurt, vlees en houdbare producten als pasta, blikgroenten en blikjes tonijn maken lang niet altijd deel uit van het assortiment. De voorraad die we een aantal maanden geleden in Australië ingeslagen hebben slinkt gestaag en vullen we hier waar mogelijk weer aan. 

Lovina Beach

In Kumai op Borneo zullen we Incentive voor het eerst in onze carrière alleen voor anker achterlaten terwijl wij met een andere lokale boot voor 3 dagen de rivier op gaan. Helemaal alleen is ze niet want als het goed is blijft een zogeheten “boat boy” de wacht houden in onze kuip. Met al het vissers- en vrachtverkeer om ons heen en zeker ook op de rivier in Kumai willen we wat beter zichtbaar zijn. Normaal gesproken hebben we als we voor anker liggen 's nachts een wit rondom schijnend licht in de top van de mast aan; het officiële ankerlicht zoals het hoort. Hier nemen ze het niet zo nauw met de regeltjes en de locals hebben allerlei flitslampjes in felle kleuren.

Die moeten we dus ook maar een paar zien te bemachtigen. Na een kort ritje in de bemo (lokale deeltaxi) stappen we in the middle of nowhere uit voor een kleine winkel die benodigdheden voor de visserij verkoopt. En jawel! Hij heeft de gewenste flitslampjes in alle kleuren van de regenboog. We kiezen een blauw/oranje en een groen/wit exemplaar en moeten voor deze diepte investering omgerekend 5 euro betalen. En voor dat geld gaan ze ook nog eens automatisch aan als het donker wordt. De buurman verkoopt de benodigde batterijen die even duur blijken als de lampjes zelf. Maar we zijn blij want de flitslampmissie is geslaagd.

Een van de twee flitslampen die Incentive 's nachts beter zichtbaar maken voor de vissers om ons heen.

We staan langs de weg te wachten op een bemo die ons terug kan brengen maar als je er een nodig hebt komt er uiteraard geen voorbij. Als je in Nederland al begint te klagen als de bus twee minuten te laat is dan ben je hier aan het verkeerde adres. De bemo's rijden niet op een schema dus het is een kwestie van geduld.... en een beetje geluk.

We lopen maar vast een stukje in de richting van Lovina terwijl ik de bui al zie hangen en het zweet uit mijn poriën begint te gutsen. Het is maar drie en een halve kilometer lopen maar in 35 graden is dat een onderneming die gepaard gaat met emmers zweet die normaal gesproken beter bij een marathonloper passen. Ik voel me als een kameel in de woestijn terwijl ik met een rugzak om langs de weg door de hitte sjok. Toch is het niet echt een straf want we lopen wederom door prachtige groene rijstvelden. Doorweekt lopen we Lovina weer binnen en lessen de dorst met een groot glas vers vruchtensap.

Wandeling door de zinderende hitte, maar met twee fonkelnieuwe flitslichten in de rugzak

Als je de hoofdweg verlaat waan je je opeens in een andere wereld. 

In de avond wacht ons een leuke verrassing. Er zijn diverse bars en wederom spotten we een bord met de tekst “bitterballen, kroketten, nasiballen”. De eigenaar blijkt een Limburger en ook aan een aantal gasten hoeven we niet te vragen waar ze vandaan komen. Het Venlo's accent is zelfs in het Engels onmiskenbaar. Een ouder echtpaar uit Maastricht en een man uit Duitsland maken het gezelschap compleet.

Het bestellen van een portie bitterballen kan natuurlijk niet uitblijven en het smaakt zo goed dat we onze vingers er bijna bij opeten. De avond gaat nog even door bij de bar aan de overkant van de straat en sluiten we af met iets te pittig streetfood waar we de dag erna nog plezier van hebben.

Daar gaan we weer...

Smullen!!

Om je vingers bij op te eten. 

Straatverkoper met de allerpittigste satés van Lovina

De laatste boodschappen worden aan boord gesleurd met de kajak, de watermaker draait overuren, een laatste wasje en het brood zit in de oven. We zijn weer klaar voor vertrek. Een slordige vierhonderd mijlen scheiden ons nog van de jungle in Borneo. Gelukkig kunnen we de oversteek in tweeën splitsen door een stop te maken op het eiland Bawean dat precies halverwege ligt. Het voelt alsof we aan de laatste etappe in Indonesië beginnen met Borneo als laatste hoogtepunt voordat we koers gaan zetten naar Maleisië.