Het is ruim 80 mijl varen van Moorea naar Huahine en dat betekent dat we een nachtje door moeten. Het is de afgelopen week erg onrustig geweest met stevige regen- en onweersbuien wat de reden was om nog even op Moorea te blijven. Het weer is inmiddels gekalmeerd en de oversteek verloopt soepel. In het begin moet nog even de motor bij maar de rest van de tocht glijden we onder zeil heerlijk rustig door het water.

Bij eerste daglicht komen we aan op Huahine. De naam Huahine betekent letterlijk “vrouwelijk geslacht” (hua = gender, hine = vrouw) maar zou waarschijnlijk beter vertaald kunnen worden als “zwangere vrouw” omdat het profiel van Mount Tavaiura schijnbaar doet denken aan een zwangere vrouw die op haar rug ligt. Je moet er een beetje fantasie voor gebruiken.

Huahine bestaat uit twee eilanden; Huahine Nui (groot Huahine) in het noorden en Huahine Iti (klein Huahine) in het zuiden. De twee eilanden worden gescheiden door een smal kanaal.

Het is 16 kilometer lang en 13 kilometer breed wat het ideaal maakt om het eiland een dagje met een scooter te verkennen.

Een kaartje van Huahine Nui en Huahine Iti

Sjonnie en Anita, samen op de Cita!

Ons gehuurde exemplaar blijkt een enorme rammelkast maar dat mag de pret niet drukken. Het is een prachtige dag en we gaan op zoek naar de authentieke fishtraps en de heilige palingen.

De fishtraps zijn een soort fuiken gemaakt van rijen stenen in het water. De vis wordt op deze manier met de stroom mee in de val gelokt.

Fishtraps Huahine

We moeten even zoeken naar de heilige palingen. We komen uit bij een beekje en moeten goed kijken maar zien dan een aantal dikke alen rondglibberen. Ze worden met de hand gevoerd en als heilig beschouwd door de lokale bevolking.

De alen zijn van nature goed gecamoufleerd. Kun jij hem vinden op deze foto?

Uitzicht tijdens onze rondrit per scooter

We vinden een fantastische plek voor de lunch en terwijl Rik geniet van een heerlijke steak frites, smul ik van mijn favoriete Polynesische gerecht poisson cru (rauwe tonijn gegaard in limoensap met groenten en kokosmelk).

Restaurant aan het water

Prachtig uitzicht tijdens de lunch en gezelschap van drie hongerige puppy's onder de tafel!

We zijn het eiland al driekwart rond en vervolgen onze weg terug naar de plaats Faré. Niet veel later gaat het mis wanneer Riks hoofd in botsing komt met een groot soort wesp met twee hele lange poten.

De boosdoener.... 

We stoppen want de wespensteek doet gemeen zeer en er begint zich al een rode bult op zijn voorhoofd te vormen. Hè wat jammer nou en wat een pech tijdens zo'n leuk dagje uit zeggen we nog tegen elkaar. We rijden verder maar ik zie uitslag in Rik zijn nek ontstaan en vermoed dat het foute boel is. We stoppen opnieuw en ik schrik me een ongeluk als Rik zijn helm afzet. Zijn gezicht is zo opgezwollen dat ik hem nauwelijks meer herken, hij zit helemaal onder de bulten, heeft overal uitslag en begint ook nog eens moeite te krijgen met ademhalen.

Hij heeft een zware allergische reactie en dat in de the middle of nowhere op een eilandje in de Pacific. Er is natuurlijk niemand in de buurt dus we rijden langzaam verder in de richting van Faré waar we op zoek moeten naar een ziekenhuis of een dokter.

Per toeval stuiten we op een ambulance die naast de weg staat geparkeerd. Het ambulance personeel ziet meteen dat het foute boel is en laden Rik in op de brancard. De ambulance stuift weg en ik scheur er op de scooter achteraan. Natuurlijk kan ik op deze rammelkast de ambulance niet bijhouden dus het wordt een soort speurtocht om Rik ergens terug te vinden.

Ik sta net op het punt om rechtsomkeert te maken wanneer ik de ambulance mijn kant op zie komen. Rik ligt al op een bedje bij de dokter en de mannen zijn teruggereden om mij te zoeken en me de weg te wijzen.

Bij deze dokterspraktijk vindt ik Rik uiteindelijk weer terug

Op deze foto is de zwelling rond zijn ogen al aanzienlijk verminderd door de toegediende medicatie maar toen hij binnen gebracht werd kon hij zijn ogen nauwelijks openen.

Het duurt nog ongeveer een uur voordat Rik zich weer goed genoeg voelt om rechtop te gaan zitten en vervolgens terug te keren naar de boot

Na een aantal shotjes antihistamine en adrenaline gaat het langzaam steeds beter met Rik. Hij begint weer praatjes te krijgen en de zwelling begint af te nemen.

We krijgen medicatie en een voorschrift voor een epipen mee die we de volgende dag bij de apotheek op kunnen halen.

Eind goed, al goed, maar na dit avontuur besluiten we het voor gezien te houden en ons geluk elders te zoeken. We pakken ons boeltje bij elkaar en verhuizen naar buureiland Raiatea.